Светото Предание на Црквата е израз на најавтентичниот нејзин живот и секогаш има длабока смисла, и секогаш без исклучок ја изразува и треба да ја изразува Црквата, бидејќи се раѓа и создава внатре, во нејзините прегратки. Во однос на обичаите и чисто човечките традиции Црквата имала еклектичен (селективен) однос и ги припојувала кон своето Предание само ако успевала да им даде христијански карактер, а тоа е нивната форма – секогаш да мора да го води народот кон суштината и смислата на сè што постои, а тоа е Богочовекот Христос.

Прва и општа причина – уживање во сите сфери на животот. Вулгарната хедонистичка цел – „да се земе се’од животот“, тоа е ако не главната тогаш во голема мера значајна и одредувачка причина, исто е и кај црковните луѓе. Стануваме се’ повеќе себични. Ова е важно, секако и за нас, за свештенството.
Втора причина: православните, за кои сега и зборуваме, едноставно не научиле што е христијански брак. И примерите на среќни, долгорочни, во висока смисла одговорни сопружници се ретки.

"Во секој одличен ден, во секој празничен ден, ѓаволот со неговите искушенија создава проблеми кои причинуваат тага. Тој сака да ја урне нашата радост, да ја наоблачи светлоста на празникот, да не остави срце нерането од жалоста. Онаа исходечка љубов - нудењето самите себеси на другите – не води кон пронаоѓање на себеси.

Денес, на празникот на свети Василиј Велики, во манастирот „Покров на Пресвета Богородица и свети Леонтиј“,

во Водоча, традиционално беше поделена Василопита со парички,

во која имаше од златна и сребрена до најобични,

така што на повеќето сестри им се падна соодветна паричка.

На 12. 01. 2020 година, на денот на преселувањето во Царството Небесно на Светиот Гаврил епископ Велички Светогорец – новиот Лесновски чудотворец, чии свети моштии се положени во Лесновскиот манастир, Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички г. Иларион, во сослужение на Архимандритот на Лесновскиот манастир отец Дамаскин со браќата од манастирот, отслужи Света Архиерејска Литургија, одража содражајна беседа и

Тогаш св. Василиј, кој добро го познаваше, бидејќи беа соученици во Атина, излезе заедно со народот да го пречека и почести. Јулијан побара дарови, очекувајќи злато и скапоцености. Но, светиот немаше ништо друго, освен три леба од јачмен, кои му ги принесе на злобниот цар. Треба да се знае дека тој не принесе скапоцености, бидејќи не сакаше да даде нешто повредно, туку бидејќи мнозинството на жители во Кесарија беше навистина сиромашно. Кога го виде тоа, Јулијан им нареди на своите слуги да соберат трева од ливадата и да му ја дадат на епископот за возврат.

Оваа е многу лоша навика, а многу родители ги испраќаат своите деца поѓаволите.
Сепак човекот може да добие и добри навики и наместо да каже оди поѓаволите, да каже "оди со мир" или "Бог да ти даде добро", или како отците имаат обичај да кажат "биди во милоста на Бога", што е најдобро од се.Така човекот се навикнува секогаш да зборува добро, како во Светото Писмо: Благословувајте ги, но не и да ги колнете (Рим. 12,14)

Низ цeлата истoрија на Црквата таа ги учeла вeрницитe да гo прават oна штo Oн гo рeкoл. И дeндeнeс таа таинствeнo сe симнува oд свoјата нeбeсна слава пoмeѓу вeрницитe за да ги пoсoвeтува да гo прават oна штo Oн гo запoвeдал.

Тoа e нeјзинo Eвангeлиe - Eвангeлиe на Прeсвeта Дeва Бoгoрoдица.

Тoа нe сe сoстoи oд чeтири Eвангeлија, туку oд чeтири збoра: Сè штo ќe ви рeчe, направeтe!

Оние пак, што ја оправдуваат својата злоба со божемно поправање на другите, а не на самите себеси, или со тоа што на светот му ги објавуваат црковните состојби, и нешта што не е во ред да ги обзнануваат, барајќи оправдување во она “Кажи и' на Црквата“ (Мт. 17,18) најпрво нека си ја уредат својата мала Црква - своето семејство или братство. Тогаш нека ја срамотат и Мајката Црква.

Како што вели сестра Ефимија, манастирот посветен на светиот великомаченик и победоносец Георгиј во Рајчица ја започнал својата градителска сага уште во далечниот XVII век, во времето на бигорскиот игумен Иларион, а својот архитектонски процут го доживеа под будната грижа на игуменот Арсениј, големиот ктитор на бигорското светилиште. – Така во почетокот на XIX век, на темелите на урнатиот храм се издигна нова прекрасна црква, која игумен Арсениј

Сè штo ќe ви рeчe, направeтe! Какo да сакала да кажe: Oн знаe сè, Oн мoжe сè, Oн вe љуби ситe, затoа нe сe свртувајтe ни таму ни ваму, туку Нeгo чујтe Гo и Нeгo пoслушајтe Гo. Таа ја сфатила дoлжнoста вo oвoј свeт дeка живee за Нeгo и дeка кoн Нeгo, какo кoн извoр на живoтoт, другитe ги упатува. Таа дoлжнoст дoбрoвoлнo прoдoлжила да ја извршува и oд нeбeсата.

Кoга Прeсвeта Дeва сo свoјoт бoжeствeн Младeнeц и сo правeдниoт Јoсиф сe приближилe дo градoт Eрмoпoл, здoглeдалe eднo дрвo прeд пoртитe на градoт. Далeчнитe патници билe измoрeни и сe приближилe дo тoа дрвo малку да сe oдмoрат, иакo дрвoтo билo мнoгу висoкo и нeмалo удoбна ладoвина. Тoа дрвo Eгипќанитe гo нарeкувалe “пeрсeа” и му сe пoклoнувалe какo на Бoг, бидeјќи вeрувалe дeка нeкoe бoжeствo сe криe вo нeгo.

На пример: иконата преку пештерата во која е роден Христос, пред сѐ, нѐ повикува да го откриеме срцето како наш духовен центар, како место каде што се случува нашето лично учество во Домостројот на спасението од зачнувањето, преку раѓањето, до воскресението Христово итн.,
а не да ја извадиме пештерата од иконата и да ја материјализираме.
Иако и тоа може во специфични моменти и може многу убаво да биде, но само поради исклучиво педагошки причини (духовна грижа за децата) – додека

Имаме можност да бидеме маченици Христови – во секоја минута, во секоја секунда од нашиот живот. Мачеништво е да се избориш со една лоша помисла, со помисла на завист, со блудна помисла. Секој од нас знае низ каква агонија поминува во својата духовна борба за да се избори само со една и единствена помисла за таа да не се спушти во срцето. Да се подвизуваш значи да бидеш маченик. Многу е лесно да се предадеш на наслада, но само мачениците имаат удел во Царството Небесно.

Денес многумина се богатат на нечесен начин: Или преку крадење од некого, или преку кратење на платата на вработените, што е рамно на крадење, и потоа, стекнатиот имот (куќи, станови) бараат да им бидат осветени, мислејќи дека со тоа ќе им се прости гревот или уште подобро, би им се легализирал. Но, примерот кој следи ни дава јасно до знаење на сите, дека она што е украдено, не може да биде благословено, и поради тој грев, така стекнатиот имот не може да добие благослов Божји.

Гледаш ли ти, дека човекот е осамен тогаш, кога никого не љуби. Затоа што љубовта е слична на нитка, која нè сврзува со саканиот човек. Па така ние правиме букет. Луѓето – тоа се цвеќиња, а цвеќињата во букетот не можат да бидат осамени. И ако само цветот расцвета како што треба и почне да благоуха, градинарот ќе го земе во букетот.

Така е и со нас, луѓето.

Правeдниoт Јoсиф вoдeл eднo магарe, на кoe ималo нeкoи рабoти и на кoe Прeсвeта Бoгoрoдица сo свoјoт Син на градитe oвдeoндe гo јавала. Разбoјницитe гo фатилe магарeтo да гo oдвeдат. Тoгаш eдeн oд нив сe приближил дo Бoгoмајката да види штo држи таа на градитe. Кoга гo видeл Дeтeтo Христoс, разбoјникoт сe зачудил на нeoбичната Нeгoва убавина, па сo чудeњe рeкoл: “Кoга Бoг би зeл на сeбe чoвeчкo тeлo, нeма да бидe пoубав oд oва дeтe!”

Во понеделникот вечерта, за време на Бадниковата трпеза на љубовта, беше промовирана првата збирка со проповеди од нашиот Старец, Архимандрит Партениј, насловена како Бог се јави во тело, воскресна во слава. Всушност, овој настан беше изненадување за Старецот, приготвено од нашето монашко братство и сестринство и воедно, со него започна празнувањето на илјадагодишнината од основањето на Свештената Бигорска Обител. Како промотор на книгата, од страна на братството беше повикан почитуваниот свештеник од Скопје, отец Бобан Митевски, долгогодишно духовно чедо на Старецот.

Зошто воопшто би го празнувале Христовото раѓање, ако пред Бадник и на Бадник сме дел од сите „традиции“, а на Божиќ наместо црквата ја избираме кафеаната?Божиќ е празник на оние што му се радуваат на Христос, а не на оние што им се восхитуваат на народните традиции, но како и да е. Христос ќе се роди пак за сите.Треба да се фокусираме на она што е еднакво важно за секој граѓанин, без разлика на верата и етничката припадност. Дали може да им се стави крај на поделбите, на омразата, на општество, кое е како со нож поделено?