Колку човекот станува подуховен толку помалку права има во овој живот. Должен е да трпи, да ја прима неправдата, да ги прима лошите зборови од другите. Еден никаквец (расипан човек) којшто е далеку од Бог има многу повеќе права: да напаѓа и да вика и да постапува неправедно.

Редакцијата на ’Битолски весник‘, највисокото признание за 2017 година – признанието за трајни вредности, му го додели на бигорскиот старец и игумен, Архимандрит Партениј“.

По врачувањето на наградата, отец Партениј се обрати кон присутните со кратко поздравно слово:

Грешките се неминовни кај оние што работат. Но грешките се и за поправање. Нив можеме да ги поправиме единствено на добар начин, посебно за нас во Црквата. Ништо не е добро, ако се постигнува на лош или погрешен начин. Работите се поправаат и менуваат суштински, ако ги прифатиме како свои и лично се менуваме на добро.

Како слана падната на лист провеан
Како искри бисерни на зимско платно
Како водопад од страни со лилјан обвиткан
Како магла прелеана од сончево злато
Такви се утрата мои

Духoвнитe луѓe судат пo духoт, а тeлeснитe пo тeлoтo. И вo дeнeшни дни, Eврeитe, кoи сe расeани пo цeлиoт свeт, никакo нe мoжат да научат духoвнo да мислат и да судат, туку сeкoгаш мислат и судат самo тeлeснo самo пo надвoрeшнoста пo oдрeдбитe на закoнoт напишан на хартија или вo прирoдата - нo никакo пo духoт.

Акo e лoша, зарeм Гoспoд Исус Христoс би гo вoстанoвил причeстувањeтo сo лeб и винo и зарeм лeбoт и винoтo би ги нарeкoл Свoe тeлo и Свoја крв? Матeријата да e сама пo сeбe лoша, какo тoгаш луѓeтo би сe крштавалe вo вoда? Какo апoстoлoт Јакoв би запoвeдал бoлнитe да сe пoмажуваат сo маслo?

Рецензија за оваа книга напишаа академик Катица Ќулавкова и проф. д-р. Владимир Мартиновски.
Информации за продажба на книгата „Манастирски води - Лебедот“ може да ги добиете на сајтот на манастирот и преку:
Оваа е-адреса е заштитена од спамботови. Треба да ви е овозможено JavaScript за да ја видите. или тел. 078 384 867

во Струмица:  тел. 075 490 655

во Скопје: тел.  070 276 721

Во првата недела од Великиот Пост, на 25 февруари 2018 година, кога МПЦ-ОА молитвено го слави споменот на св. Мелетиј Антиохиски и св.Алексиј Московски, во храмот Рождество на Пресвета Богородица,во Скопје,свештеникот Драган Јанковски во сослужение на свештеникот Константин Стевковски  и  ѓаконот Методиј Митановски  отслужи  Божествена Литургија. Бројниот  верен народ се причести со Светите Христови Тајни.

Тој дух на победата неодоливо силно го пронижа секој миг од умилителното празничното богослужение во нашите монашки Обители, кои со една душа, мисла и ум ја живеат победничката радост и благодарно ги вкусуваат плодовите од подвигот на Отците. Носејќи ги со побожност, во свечена литија светите икони, браќата и сестрите и бројните присутни гости уште еднаш

 Духoвнитe луѓe судат пo духoт, а тeлeснитe пo тeлoтo. И вo дeнeшни дни, Eврeитe, кoи сe расeани пo цeлиoт свeт, никакo нe мoжат да научат духoвнo да мислат и да судат, туку сeкoгаш мислат и судат самo тeлeснo самo пo надвoрeшнoста пo oдрeдбитe на закoнoт напишан на хартија или вo прирoдата - нo никакo пo духoт.

Тесна е и неискажлива благодатната поврзаност меѓу милостивата мајка на нашиот Бог и мачениците кои храбро умирале заради непоколебливата вера во нејзиниот Син. Хранет и поткрепуван од Богородичното мајчинско милосрдие и од верата во Оној Кој преку нејзината утроба дојде да го спаси светот, Светиот Теодор храбро Го исповедаше Христа пред поклониците на лажните идоли,

Велат дека совеста му е противник на човекот – кога тој сака да ја исполни волјата на своето тело, а ако човекот не ја послуша својата совест, таа го предава на неговите непријатели. Затоа пророкот Осија, оплакувајќи го Ефрема, велелː „Ете Ефрем е угнетен, поразен е преку суд, оти посака да оди по суетни работи“ (Осија 5, 11);

- А тиe пo нив?
- Тиe при свршeтoкoт на врeмeтo нeма никакo да oдржуваат мoнашкo вeжбањe, нo нив
ќe ги пoстигнат такви тeшкoтии и искушeнија, та прeку трпeниeтo на тиe тeшкoтии и
искушeнија ќe сe пoкажат вo Бoжјoтo царствo пoгoлeми oд нас и oд нашитe таткoвци.

Човекот се враќа во небесниот Ерусалим по обратен редослед, си простува прво себе преку покајанието и промената на начинот на живот кој отсега по исповедта треба да го усогласува со Христовиот, му простува на ближниот оти преку ближниот кој икона Христова се доаѓа до Бога, а Бог веќе во Христа му простил. Адам беше изгонет од рајот бидејќи не побара прошка од Бога, и го обвини, не и прости ниту на Ева бидејќи не си прости ни

Како што ова наше тело, по излегувањето на душата од него, умира и почнува да смрди, така и душата, која е неподвижна на молитва, всушност е мртва, бедна и смрдлива. Затоа, да се биде лишен од молитвата – значи, полошо и од самата смрт. На ова, добро нѐ поучил големиот пророк Даниил,

Еден англичанец, ТВ-водител, пред неколку години спасил лебед од сигурна смрт - лебедот бил заглавен во ограда од метална мрежа. Откако го негувал до заздравување, човекот го пуштил лебедот на слобода.
Кога по неколку години се вратил на истото место, човекот бил запрепастен од она што следело: лебедот го препознал.

Го прославувам мојот именден, се разбира оддавајќи му чест на големиот Божји угодник Свети Партениј Лампсакиски, којшто и го осветил тоа име, така што тоа станало, како и имињата на другите Светии, симбол за светост. Меѓутоа, треба да знаеме дека зад името што секого од нас лично го носи, или поточно кажано, пред и над нашето лично име, сите ние овде го носиме првенствено името Христијанин.

Утрешниот ден, понеделник, го означува почетокот на Великиот пост во Православната Црква [литургиски, понеделникот – а со тоа и постот започнува на Вечерната претходниот ден, Прочка, односно Неделата на изгонувањето Адамово од Рајот]. Иако за време на Великиот пост луѓето се придржуваат до некои повеќе или помалку строги правила, би рекол дека во тој период од верниците не се бара ништо особено, или ништо што не се бара во преостанатите денови од годината.

Дојдовме, најпосле, на прагот од Светиот Пост, во самото негово навечерие, кога Црквата упатува повик до секоја човечка душа да тргне по ова благословено четириесетдневно патување. Денес една тивка благодат засветли и ги допре сите срца, кои жедни за духовен подвиг, сега смирено стојат пред самите двери на ова благопријатно време.

Простувањето е примање на Бога во себе. Простувањето е врата, која ако простиме, ја отвараме и во срцето Го примаме Бог и оној на кого сме му простиле. Но ако некому не простиме, значи дека Христос е надвор од нашето срце и ние немаме ништо со Христос.
Простувањето е помирување, прво со Христос, а потоа и со ближниот.