Поучувањето во Православната Вера не може да ги следи методите на световната настава. Формалното образование пренесува знаење со цел да ги оспособи студентите за чување и анализирање на информацијата. Затоа, колку повеќе изучува, колку повеќе аналитична станува личноста, толку повеќе се вели дека е образувана. Поучувањето во верата не пренесува толку многу информации, колку што се стреми да го образува умот Христов (1 Кор. 2, 16) во душата на оние кои се поучувани.

Молитвеното застапништво пред Бога на прекрасниот саровски молитвеник, го можело дури и тоа. Не попусто отец Серафим во својата ќелија палел многу свеќи и за сите починати православни христијани вознесувал пламени молитви. Понекогаш тој врз себе земал и напорен молитвен подвиг за поедини упокоени, особено ако би го провидувал посмртниот удел што ги очекувал. Заради таквите молитви преподобниот, како што е познато, повремено на неколку денови се затворал во ќелијата, совршено оддалечувајќи се од посетителите.

 Старец Порфириј често зборуваше и откриваше една голема вистина – дека човекот не е само она што се гледа, туку главно нешто друго. Тој е и едно негово скришно Јас, спротивното јас, како што велеше, спротивниот дух. Психијатријата, психоанализата, психолошките и педагошките науки се согласуваат со овие индикативни зборови на Св. Порфириј и ги потврдуваат. Дека во секојдневието, она што ги управува нашите движења, често е несвесниот дел на душата.

За разлика од демонските, мислите што ни доаѓаат од Божјата страна се суптилни, смирени, срамежливи, не сакаат да ја нарушат нашата слобода, а ни носат, главно, смиреност, покајание и плач. Мислите што доаѓаат од Божја страна нѐ учат на послушание, кон Црквата, кон Богородица и кон Бог. Тоа не се мисли што нѐ затупуваат, да не разликуваме добро од зло, туку мисли кои нѐ учат како да ги покриеме несуштинските грешки на ближните и да го сочуваме мирот во Црквата.

„Конечно по 100 години со благослов и менторство на нашиот сакан владика Макариј од Најроби, во епархијата во Најроби треба официјално да биде отворен првиот манастир“, пишува отец Методиј Кариуки, раководител на сиропиталиштето и училиштето „Свети Варнава“ во Јужен Кинангоп, Кенија.

Како што пишува отец Методиј, Архимандритот Јован 9 години работел на изградбата на манастирот посветен на Свети Мојсеј Мурин.

Сестрите од Архиепископијата во Темишвар при Романската Црква се собраа во неделата вечер да им помогнат на локалните болници во борбата против КОВИД-19 пандемијата.
За една вечер, тие сошија 2600 крпи за еднократна употреба, кои потоа беа дистрибуирани до одделот за интензивна нега на локалните болници.
Донесени беа 1400 крпи во локалната болница, а други 1200 во инфективната болница Виктор Бабеш.

Деновиве во тек е меѓународната теолошка конференција по повод 100 години од упокојувањето на св. Нектариј Егински. Многу почитуваниот и со бројни чуда прославениот Светија се родил во Селиврија, Источна Тракија во 1846 год и по многу претрпени искушенија и неволји, по многу испитанија на неговата цврста и длабоко вкоренета вера во Божјата промисла, која ги допушта страдањата за да го искали смиреното и во Бога вљубено срце, по долг и многуплоден труд на нивата Божја, се упокоил во крајна сиромаштија 1920 год во една Атинска болница. 

Кога барем малку би ја имале вкусено благодатта Божја, ќе знаевме дека она што ја оддалечува неа од нас е – осудувањето, братојадењето, омразата и злото. Да ја чекаш на нишан грешката на другиот, подготвен да го застрелаш, не е христијански етос, туку на подземјето. Кога барем малку би ја имале вкусено благодатта Божја, ќе ја знаевме нејзината сладост, ќе правевме сѐ, за 

Интернетот е преплавен со апокалиптични сценарија - кој од вируси, кој од заговори - битно сите го гледаат крајот на светот. А всушност, и пред короната, ние сме живееле на „крајот на светот“, па сега сме нашле повод тоа торжествено да го објавиме.
Во Јапонија, дали бидејќи се навикнати на елементарни непогоди, или се едноставно - Јапонци, кога се појавува проблем, се бара решение кое ќе биде прифатливо и полезно за сите. Јапонија беше во првите земји каде се рашири короната, но ниту еден ден немавме тотален карантин, казни за неносење маски итн.

На Симпозиумот свое пленарно предавање одржа проф. Антонио Риго од Универзитетот „Ка Фоскари“ од Венеција, кој истовремено е претседател на Италијанскиот византолошки комитет, кој ќе биде домаќин на Светскиот византолошки конгрес во 2022 година, во Венеција и во Падова. На Симпозиумот, со свои реферати (меѓу кои и некои онлајн) настапија педесетина еминентни професори и научници од: САД, Велика Британија, Австралија, Италија, Русија,..

Во денот на тагата што не снајде, Кон Тебе, Христос Спасителот, прибегнувајќи, молиме за

Твојата милост. Олесни ја болеста на Твојот слуга, кажи ни ги зборовите што си му ги изговорил на капетанот :

Оди, еве здрав е твојот слуга.
  Милостив Господи, услиши ја молитвата на слугите Свои што ти се молат !

  Кога Бог и твоето „спасение“ се претвораат во вознемиреност и опседнатост, тогаш нема да имаш никакво духовно искуство. Кога вознемирено очекуваш нешто, тоа едноставно не се случува. Кога опседнато прогонуваш нешто, тоа постојано ти се измолкнува како отпор. Св. Порфириј велеше: „Плаши се од отпорот на своето скришно јас.

 Затоа и постојат тие големи контрасти. Ќе видите луѓе, кои долги години се во Црквата и наместо да омекнат, стануваат се потврди, посурови, наместо срцето да им се шири, тоа се стеснува, наместо внатрешно да се откриваат, тие се сокриваат. Зошто станува така?-Затоа што постот, молитвата и сè друго прават, за да се почувствуваат добро и тоа не се љубовни односи кон Самиот Христос.

Непрестајната молитва е постојана поврзаност со Бог. Така треба да биде и така е, затоа што тогаш се наоѓам постојано во Неговото присуство.
Не може јас да бидам со Бог, а да гледам на друга страна; срамно е ако мојот поглед е свртен од Него. Бог секогаш е присутен тука, затоа молете се непрестајно.
Така секогаш ќе бидеме во контакт со Него! Како што нема живот без дишење, не треба да ја оставаме ниту молитвата, затоа што таа ни е насушна потреба дадена од Бога.

 Тоа што е очигледно, за секој нормален, е дека, во овој период, против Македонската Православна Црква – Охридска Архиепископија се води специјална војна чија цел е растурање на нејзиното единство. Препознатливи се експонентите на таа војна, како и оние кои со своето однесување, несвесно, ја помагаат таа војна. Таквите се игнорираат без збор. Тоа е војна однапред осудена на неуспех, но добра е за тренинг на сите нас. Проверка на зрелост пред формалната автокефалност.

Пoдгoтвeнo e срцeтo мoe, Бoжe, спрeмнo e срцeтo мoe (Пс. 56:7).
Блазe му на oнoј, браќа, кoјштo мoжe така да Му рeчe на свoјoт Гoспoд! Блазe му на oнoј чиe срцe e пoтпoлнo гoтoвo да ја слeди вoлјата Бoжја. Вo тoа e и пoдгoтвeнoста на чoвeчкoтo срцe, радoснo да ја слeди вoлјата Бoжја и да нe сe збунува сo никакви свoи пoмисли и жeлби.

 Поклониците забележаа дека сите икони на храмот каде и да се наоѓаа, на  балдахините или на олтарот, мироточеа.
Ѓаконот виде како поклониците  вадеа марамчиња и ги бришаа заштитните стакла на иконите од олтарот и марамчињата пожолтуваа од мирото кое течеше од  двете страни на стаклото и внатрешната и надворешната.
Големината на чудото беше таква што не оставаше простор за сомнеж. Не сфативме што се случуваше, беше нешто како сон како магла, но се случи.