Декларацијата од Равена (17.11.2007)
Оние што се исплашени од некакво единство со Римокатоличката црква - да не се плашат многу, а оние што се надеваат дека такво единство ќе се случи - да не се надеваат многу, затоа што ние Православните, имајќи иста вера, сѐуште помеѓу себе не можеме да се восогласиме, а камоли да се восогласиме и да стапиме во заедница со Римокатолиците со кои немаме ни иста вера.
Затоа претставниците на дијалогот во Равена не можат да се залажуваат себеси и другите со изјави од типот: Потврдувајќи и исповедајќи „еден Господ, една вера, едно крштение“ (Ефесјани 4, 5), Му оддаваме слава на Бог Света Троица, Отецот, Синот и Светиот Дух, Кој нè собра заедно. Со ваков тип на изјави текстот заличува на една многу убава обланда која во себе крие многу отров.
Ние немаме иста вера со Римокатолиците затоа што кога би имале не би имало потреба од дијалог, кој траејќи веќе неколку десетици години, само го потврдува постоењето на нашите разлики во верата. Овие разлики во декларацијата се минимализираат со формулацијата „отворени прашања“. А бидејќи не сме иста вера, не сме ни иста Црква. Еве колку едноставно го објаснува тоа свети Григориј Палама: „Оние што ѝ припаѓаат на Христовата Црква ѝ припаѓаат на вистината, а оние што не ѝ припаѓаат на вистината ниту на Христовата Црква не ѝ припаѓаат.“
Декларацијата од Равена за сите нас, римокатолици и православни, не е ништо друго освен едно огледало во кое уште еднаш се огледува нашиот неуспех и немоќ да се сретнеме во Љубов и Вистина. Новиот Завет на Единиот човекољубец Бог и наш Спасител, Исус Христос, постојано нѐ повикува сите нас на искрено покајание. Смислата на ова покајание се оличува во зборовите на блажениот отец Георгиј Флоровски: „Соединувањето на Христијаните за мене не значи ништо друго, туку сесветско враќање во Православие“.
Привршувајќи го овој коментар сакаме да направиме уште две забелешки: прво, мораме да веруваме во добрата намера на повеќето учесници во дијалогот и истиот да го поддржиме да продолжи; и второ, ако ние православните сме свесни и претендираме на фактот дека теоретски вистината е кај нас, тогаш ние сме единствените виновници што Вистината не ја сведочиме со конкретна љубов во пракса, по која би нѐ препознале дека сме Негови ученици и преку која сите би се присоединиле кон нас.
P.S. Го молиме авторот на овој текст, лесно претпознатлив по својот стил на пишување, Митрополитот пергамски Јован Зизиулас, ако во иднина повторно му се даде можност да составува еден ваков текст, за советник да земе и некој православен Епископ кој конкретно раководи со свештенство и верен народ за да не му се случи превид во пастирската димензија на напишаното. Исто така, кога прави разлика помеѓу локалното, регионалното и универзалното ниво на дејствување на Црквата, да нагласи дека таквата поделба е само административна. Додуша, тоа е направено и во овој текст: оваа поделба на нивоа не ја намалува Светотаинската еднаквост на секој Епископ ниту соборноста на секоја помесна Црква, но не е и доволно нагласено.
(од редакцијата на сајтот на МПЦ)
+++
Во врска со темата:
ЕПИСКОП ИЛАРИОН: за средбата во Равена
ВАТИКАН НЕ САКА ДА ГО ПРОДОЛЖИ ДИЈАЛОГОТ СО ПРАВОСЛАВНИТЕ БЕЗ РУСКАТА ЦРКВА
Посети:{moshits}
Светите маченици Акиндин, Пигасиј, Анемподист, Автониј, Елпидифор и другите со нив; Преподобен Маркијан Кирски; Светиот свештеномаченик Викторин, епископ Патавски;
