- Како би се поставиле доколку забележите дека некој незаштитен човек е нападнат на улица? Ќе побрзате за да го заобиколите како и вие самите не би биле зграпчени? Ќе повикате полиција и отстрана ќе набљудувате што понатаму ќе се случува? Или ќе прискокнете во неволјата на блискиот?
Да не се залажуваме: во нашето општество се распространети
страшливоста, неспособноста да се заштити својот близок и отповикување
кон туѓата болка. Најстрашно од сè е кога својата пасивност и слабиот
карактер ги прогласуваме како добродетел на смирението.
Еве еден настан што се случи сосема неодамна. Нема смисла да се
прераскажуваат сите детали. Но, суштината се состои во тоа што во
периодот на активната пропаганда еден дом за сирачиња ги одзеде на една
млада мајка нејзините две деца. Приближувајќи се до зградата каде што
се наоѓаа дечињата, таа плачеше покрај прозорецот, од каде пак ја гледаа
нејзините деца кои, исто така, плачеа, липаа и ридаа. И како врв на
сè, ситуацијата вон локалната единица не можеше да се разреши. Во
органите за старателство измислуваа најразлични оправдувања од типот: „
ќе ги вратиме децата кога ќе направите ремонт на станот“ или „ќе ги
вратиме децата кога ќе се собере комисијата“. Како што подоцна се
испостави, ниту им паѓало на памет да ги вратат децата. Сепак, некои од
пријателите на страдалното семејство пројавиле активно учество и ги зеле
работите во свои раце. Требало да се влезе во повисоки инстанци кои
имале надзорна функција во однос на органите за старателство.
Административната интервенција од врвот пронаоѓајки цела низа нарушувања
во работата на органот за старателство обврза децата да ù се вратат на
мајката. Службениците од домот буквално збеснале: “ Кој тоа се вмеша?!“
Но, тоа нека остане тајна.
Наспроти раширеното мислење, доброто – тоа не е нешто налик на срамежлива благост во однос на злото кое се остварува околу нас, не е толерантно ласкање или трпеливост кон кои било облици на општествена несправедливост. Изворната љубов и добрина - тоа е активна сила која никогаш не се помирува со злото, злобата или несправедливоста, во најнеопходниот момент се спротивставува, се бори со нив и ги искоренува.
И сега, како во вакви случаеви да се воспостави сооднос со напоменатиот случај на христијанско смирение и незлобивост?
Изворното смирение, кроткоста, незлобивоста не претставуваат слаби црти во карактерот; напротив, тоа е умеење да се владее со себе, со своите страсти и чувства што претполага внатрешна моќ и сила на волјата. Од една страна, тоа е умеење да се совлада сопствениот гнев како не би го излевале без причина. А од друга – умеење да се даде достоинствен отпор на непријателот кога треба да се заштитат своите блиски.
„ Схиигумен Сава (Остапенко): Која страст е најопасна, и кој грев е најпогубен? Страшливоста и кукавичлукот“.
» Архимандритот Рафаил (Карелин), овековечувајќи го во своите сеќавања образот на многу духовни луѓе со кои што тој се среќавал, наведува интересни согледувања од познатиот старец схиигумен Сава (Остапенко): Кои страсти отец Сава ги сметал за најпогубни за современиот човек? Колку и да е необично, баќушка не ги навел ниту блудот, ниту гордоста. А кога некој го прашал: Која страст е најопасна, и кој грев е најпогубен? – Тој одговорил: Страшливоста и кукавичлукот. Таквиот човек секогаш живее двоен, лажен живот. Тој не може да го доведе доброто дело до крај, секогаш како да маневрира помеѓу луѓето. Страшливиот човек не ја говори вистината; доколку тој не ја надмине таа страст во себе, тогаш најнеочекувано под дејство на стравот може да стане отстапник и предавник“. Кога го прашав: „А како да се надвладее оваа страст?“ Тој одговори: „Надвладувај ја малку по малку, не се надевај на луѓето, во таа смисла ниту на себе, но надевај се на Бога“. А потоа додаде: „Моли се на Мајката Божја – Таа е нашата избрана Војвотка“».
3 Ноември 2014 година
Извор: православие.ру
Со благослов на отец Горан Тасески преведе м-р Пантелеј Кондратјук
Светите маченици Акиндин, Пигасиј, Анемподист, Автониј, Елпидифор и другите со нив; Преподобен Маркијан Кирски; Светиот свештеномаченик Викторин, епископ Патавски;
