(Извадок)

....Професорот Псахес започна да оперира...Знаев дека операцијата е опасна, се плашев страшно! Тогаш се сетив на Бога. Претходно  бев атеист, богохулничка, но, одеднаш молитвата ми дојде на ум.
Поточно,  духовниот стих  на  кого еднаш во детството, една жена ме научи.
Се вика: „Сонот на Богородица“.
За Исуса, со сите Негови страдања, речиси целото Евангелие во тие стихови  е прераскажано... Ме поведоа на операција , а јас треперам и само „Сонот на Богородица“ го шепотам...

Дадоа анестезија, почнаа да  го дупчат черепот....Не чувствував болка , но, се` слушам – што со мојата глава прават.
Долго оперираа. Потоа како низ сон  слушнав како ме плескаат по образот.
Се` си преспала – ми велат.
Се разбудив од анестезијата, се помрднав, сакав да станам, се подигнав... и тука, срцето застана.
А мене нешто од телото  како да ми истече – може да биде од фустанот, се лизна...

Смртта

Количкaта со безживотното тело ја однесоа во една студена соба без прозорци. Ангелина стоеше отстрана. Виде дека нејзиното тело беше преместено на железна клупа. Во просторијата стана мрачно.
Ангелина се восхити: таа можеше да гледа!

 Десно од моето тело лежеше жена со  набрзина сошиен рез на стомакот, се сеќава монахинката. Бев поразена: претходно не ја познавав.
Но, ја чувствував како да ми е речиси роднина. И дека јас знам од што таа починала - се случило извртување на цревата.
 
Мене ми стана страшно со мртвата. Ја удрив вратата и поминав низ неа!
Излезгов на улица - и се запрепастив. Тревата, сонцето - се` исчезна!
Трчам напред, и нема пат. Како врзана за болницата. Се вратив назад.
 
 Ги гледам докторите и пациентите во болничките соби и ходниците. И тие мене не ме забележуваат. Глупава мисла ми падна на памет:
 "Јас сум сега невидлив човек''! Ми стана смешно. Почнав да се кикотам, но никој не ме слуша. Требаше низ ѕидот да поминам - успеав во тоа!

Се вратив во мртовечницата. Повторно го видов своето тело. Се прегрнав (телото), почнав да  се тресам и да плачам.
А телото не се мрднуваше.
И јас заплакав, како никогаш во животот - ниту порано ниту подоцна, јас никогаш така немам плачено...

Адот

Раскажува понатаму мајка Антонија:
-Одеднаш, до мене, како од воздух, се појавија фигури. Јас за себе ги нареков - војски. Во облека како Св. Георгиј Победоносец на иконите.

Некако знаев дека тие одеа по мене. Почнав да се прпелкам.
Викам: "Не ме допирајте, фашисти!“.
Тие буквално ме фатија под рака.
И внатре во мене чув глас: "Сега ќе дознаеш каде се наоѓаш''!.
 
Мене ми се сврте во главата, ми се стемни. И така навали - ужас!
Болка и жалост неописливи!
Јас викам, се карам, а мене се`повеќе ме боли. За тие мачења не можам да зборувам - нема такви зборови за тоа да го опишам ... И одеднаш на десното уво некој нешто тивко ми шепоти
 
,,Рабо Божја Ангелина, престани да се караш, помалку ќе те мачат ... Јас замолчив. И зад мене буквално почувствував крилја.
Полетав некаде. Гледам: пламенче што тлее некаде напред ... Пламенчето исто така лета, и јас се плашам и се оддалечувам од него.
И чувствувам дека десно од мене, како мала пчела, исто така, некој лета.
 
Поледнав долу, кога, таму видов многу мажи со црни лица. Ги креваат рацете угоре и ги слушам нивните гласови:
"Помоли се за нас''!
А јас пред тоа не бев во верата. Како дете бев крстена, а потоа во Црква не одев. Јас пораснав во дом за деца, таму сите атеистички не` воспитуваа.Непосредно пред операцијата се сетив на Бога.
Таа  „пчеличката'' од десно не ја гледам, но ја слушам. И знам дека не е зла. Ја прашувам за луѓето:
"Кој е тоа и што е тоа?''
И умилниот глас одговара:  "Тоа е тартар, место на темнината ...''. Сфатив дека тоа е адот.

Рајот

- Одеднаш почувствував како да сум на земјата. Но, се` е многу поубаво, цути како пролет. И мирисот е чуден, сè е благоухано.
 
 И уште ме запрепасти: на дрвјата истовремено има и цвеќиња и овошје - па тоа го нема. Видов огромна, изрезбарена маса, а околу неа тројца мажи со исти многу убави лица, како на иконата „Троица''.
И околу нив многу - многу луѓе.
Стојам јас и не знам што да правам. Долетаа до мене тие војски, кои доаѓаа во мртовечницата и ме поставија на колена.
Јас се поклонив до земјата, но војската ме крена и со гест ми покажа дека не треба така, туку рамењата треба да бидат прави, а главата на градите.
 
И почна разговорот со тие, што седеа на трпезата. Се изненадив: тие знаеја се` за мене, сите мои мисли. И нивните зборови за мене буквално течеа: "Кутра душа, колку гревови насобрала''!

И јас бев ужасно засрамена: одеднаш се сетив јасно на секоја моја лоша  постапка, секоја лоша мисла, дури и на оние што ги имав одамна заборавено.
И одеднаш почнав самата себе да се жалам.
 
Сфатив дека така сум живеела, но никого не го обвинував - самата својата душа ја погубив ...

ПОВЕЌЕ

19-ти февруари, лето Господово 2013