ВО ТИ-ГРАДОТ

             Досега Пркос беше уверен дека не постои поубав град од Јас-Градот. Ова што сега го гледа пред себе, му го одзема здивот.

           -Па, како ти изгледа?

           -Преубаво е!

           -Ги гледаш ли оние деца зад дрвото? Оди до кај нив! Сигурно и Ведрана  е со нив. А ако не е, тие ќе те одведат до неа.

           Ништо повеќе не му беше потребно да му се каже.  Завјаса кон децата.

           -Пази на ногата!

           -Не ме боли повеќе!-ѝ довикува Пркос.

Задишан, стигнува до децата. Се смеат, задлабочени во играта, така што не го ни приметуваат. Тој веднаш ја препознава Ведрана. Се потсетува на нејзиниот смев и нејзината коса.

           -Ведрана.....Ведрана!-ја повикува Пркос.

Таа се свртува изненадена.

           -Пркосе, добро мое другарче!

Се прегрнуваат. На Ведрана и течат солзи радосници. Останатите деца, штом слушнаа за неговото име, почнуваат заедно да плескаат извикувајќи:

           -Добредојде во Ти-Градот! Добредојде во Ти-Градот!

-Те очекував. Бев сигурна дека ќе дојдеш!

-Поминав низ многу тешкотии!

-Важно е дека успеа. Дојди да те запознам со моите пријатели! Им раскажував за тебе.

Сите срдечно се ракуваат со него. Се претставуваат, со потоци прашања. Пркос е затекнат. Толку топол дочек и толку прегратки никогаш во животот не доживеал. Ведрана ја приметува неговата збунетотст и посредува:

-Слушајте ме сега! Нашиот другар е воден и уморен. Го предлагам следново: ќе го однесам во својата куќа да се преслече и одмори, а утре...

-Не утре, денес, денес!-извикуваат децата.

-Денес ќе се одмори. Утре сите ќе се сретнеме овде. Тогаш Пркос ќе ни раскаже како допатувал овде. Сложни  ли сте?

-Сложни сме! Сложни сме!

Едно високо момче кое сето време го држи Пркос за раме, извикува:

-Сите ќе те испратиме до кај госпоѓата Добра!

Тргнуваат пеејќи:

           Госпоѓо Добра, гооспоѓо Добра,

           види ја оваа глетка

           нека се развесели срцето твое

           види кого ти носат децата твои.

           Пркос се смее заради испеаната песничка. Момчето кое го држи за рамо, се наведнува и му шепоти:

           -Јас сум брат на Ведрана, се викам Благороден. Госпоѓата Добра е нашата мајка.

           Госпоѓата Добра излeзе во дворот. На рацете држи мало девојче, а едно малку поголемо дете стои покрај неа радосно плескајќи со рачињата. Привлечени од буката на децата, дојдоа и соседите. Сите  му посакаа добредојде на Пркос. Госпоѓата Добра цврсто го прегрна.

           -Добредојде, дете мое!

           Пркос остана без зборови. Не знае ште да каже. Гопоѓата Добра му се обраќа на својот голем син:

           -Благороден покажи му на Пркос каде може да се измие и дај му чиста облека! Ведрана, ти дојди со мене да подготвиме вечера! Наскоро ќе дојде и тато.

           Сите седат околу трпезата и го слушаат Пркос додека им ги раскажува своите доживувања од патувањето. Тој, секако не спомна никој од оние кои му помогнаа да стигне до Ти-Градот. Сакаше самиот да ужива во славата. За сѐ раскажува така уверливо, така што луѓето немаат никаква причина да не му поверуваат. Дури му се воодушевуваат. Таткото на Ведрана пријателски го потапка по грбот.

           -Браво, дете мое! Се гледа дека душата ти е исполнета со добрина, затоа Бог ти помогнал да стигнеш ваму.

           -Никој не ми помогна! Јас сѐ самиот постигнав.

           -Дете мое, Бог е сочувствителен и  им помага на сите свои созданија.

           -Незнам во кој Бог вие верувате. Ние во Јас-Градот имаме божица. Таа е наша кралица. Нѐ советува, во неа веруваме. Сите знаеме дека човекот во себе крие голема сила. Таа сила му помага да ги победи сите тешкотии. Секако, бидејќи веќе дојдов овде, би сакал да го запознаам и вашиот Бог.

           Децата немо се погледнаа. Госпоѓата Добра се насмевнува на својот сопруг, а тој повторно пријателски го потапка Пркос.

           -Ќе гозапознаеш, ќе го запознаеш!

           -Јас предлагам да појдеме уште денес. Каде е Неговата палата?

           -Небото?

           Пркос скокна зачуден.

           -Па како разговарате со Него? Како Ви помага?

           -Едноставно Му се обраќаме, како што и ние сега разговараме.

           -И Он ве слуша од толкава далечина? И може да ви помогне?

           -Секако! Секогаш е наоѓа близу нас.

           -И сега е овде и не слуша-проговорува малата Цветана.

           -Зарем сакате да кажете дека е невидлив?

           -Точно!

           -Пркос поцрвене од возбуда. Стана и рече:

           -Сега во овој момент сакам да разговарам со Него! Ве молам кажете Му дека го бара Пркос од Јас-Градот!

           -Седи, дете мое! Смири се! Уште не си ни стигнал. Полека, сѐ ќе дознаеш.

           -Јас сакам сега!

           -Добро, бидејќи сакаш сега, да почнеме! Мислам дека првата работа на која мораш да се научиш е-трпението.

                                 *************************

           Вистина е дека оној кој сака да подучува еден жител на Јас-Градот и самиот мора да биде многу трпелив. Како што кажавме на почетокот, жителите на Јас-Градот не гледаат добро бидејќи нивното големо ЈАС им ги заматува очите. Нивните уши го слушаат само она што им одговара. Веруваат дека е исправно само она што тие го кажуваат. Скоро и да е невозможно да им го промените мислењето. Инаку себеси се сметаат за многу паметни. Како да послушаат совет на еден скромен жител на Ти-Градот? Во нивниот речник скромен значи блесав.

           Пркос, освен своето големо ЈАС, во себе носеше голем пркос, поголем од името кое го носи. Од друга страна, таткото на Ведрана, господинот Трпелив, поседуваше трпение, исто така поголемо од името кое го носи. Прво што му падна напамет, беше лично да разговара со своето семејство.

           -Деца, од денеска Пркос ќе го сметате за брат! Бидејќи Бог го прати овде, сите заедно треба да му помогнеме. Не велам дека ќе биде лесно! Доволен е еден живел на Јас-Градот да го сврти главешкум целиот Ти-Град. Но, ние се надеваме дека со Божја помош и помошта на нашите сограѓани ќе успееме.

           -Кога тој ќе мудрува, ние треба да молчиме? Тато, па тој ќе нѐ смета за глупави!

           -Цветана, понекогаш попаметен е оној кој молчи.

-Во секој случај, многу е воздигнат-приметува Благороден.-Постојано вели: ЈАС па ЈАС! Би помислил дека тое е оружје кое го штити.

           -Е па добро! Ќе го земеме и ние нашето оружје. Време е за битка. Ведрана, ти си го охрабрила Пркос да дојде ваму. Дали си подготвена?

           -Уште одамна, тато!

           -Кое е тоа оружје кое ги победува жителите на Јас-Градот? Сакам и јас едно!-повикува Цветана.

           -Во прашање е ЉУБОВ, девојченце мое! –одговара мајката и ја зема во прегратка.

Извор: „Из Ја Града у Ти Град” (издание на Беседа-Нови Сад 2007 година)

              Подготви: Маја Белева