Прва книга за Адам и Ева

Кристално море; Бог му заповеда на Адам, когошто го беше изгонил од рајот, да живее во Пештерата на богатството.

1 1 На третиот ден Бог ја насади градината на источната страна на земјата, на источната граница на светот зад која, кон изгрејсонцето, нема ништо освен вода којашто го опкружува целиот свет и достига до границите на небото.
2 А на северната страна, отаде градината, има море со проѕирна и чиста вода, со вкус кој е неспоредлив со штогоде друго; водата е толку проѕирна, што низ неа може да се здогледа самото дно на морето.
3 Ако човек се измиеше во неа, стануваше чист поради чистотата нејзина, и невин поради неосквернавеноста нејзина — дури и ако беше нечист.
4 И го создаде Бог ова море со најдобра намера; бидејќи знаел што ќе се случи со човекот кого што Тој го создаде; откако ќе ја напушти градината поради сопствениот престап, човекот ќе се умножува на Земјата. Меѓу луѓето ќе има и праведници коишто ќе умрат, и чии души Бог ќе ги вознесе во последниот ден; тогаш сите тие ќе се вратат во своите тела, измиени во водата од ова море, и искупени од своите гревови.
5 А кога Бог го изгони Адам од градината, не го насели отаде северната граница. Тој стори така за да не можат Адам и Ева да дојдат блиску до морето во чија вода би можеле да се измијат, да се очистат од своите гревови, да го избришат престапот што го беа направиле, и повеќе да не се сеќаваат на него кога ќе мислат на својата казна.
6 Бог не сакаше Адам да живее ниту на јужната страна од градината; бидејќи, кога ветрот ќе дува од север, ќе ги носи на јужната страна прекрасните мириси од дрвјата од градината.
7 Затоа Бог не го насели Адам таму. Тој стори така за тие да не ги мирисаат слатките мириси од дрвјата, за да не го заборават својот престап наоѓајќи утеха во задоволството од мирисите, и да не се очистат предвреме од својот престап.
8 Но, бидејќи Бог е милостив и милосрден, и управува со сите нешта на начин кој само Тој го знае, Тој направи нашиот татко Адам да живее отаде западната граница на градината, зашто од таа страна земјата е многу ширна. 9 И му заповеда Бог да живее таму, во една пештера во карпа -- во Пештерата на богатството, покрај градината.
Адам и Ева ја губат храброста откако ја напуштија Градината. Бог го испраќа својот Збор за да ги ободри.

2 1 Кога нашиот татко Адам и Ева тргнаа за да ја напуштат градината, талкаа по неа не знаејќи каде одат.
2 И кога дојдоа до вратата на Градината и ја здогледаа земјата што се протегаше пред нив, покриена со карпи големи и мали, и со песок, тие се исплашија и затрепереа, и паднаа ничкум поради стравот кој навлезе во нив; и беа како мртви.
3 Зашто - како што до овој час беа во прекрасна градина насадена со сите видови дрвја - сега се најдоа пред чудна земја којашто не ја познаваа, и којашто никогаш порано не ја виделе,
4 и затоа што, додека беа во градината, блескаа со сјајот на чистата природа, и не се грижеа за земните работи.
5 Но Бог се смилува над нив; и кога ги виде паднати пред излезот од градината, Тој го прати својот Збор до нашите родители, Адам и Ева, и ги подигна.
За ветувањето за големите пет и пол дена.
3 1 Бог му рече на Адам: “Јас ги одредив деновите и годините на оваа земја, и ти и твоето потомство ќе живеете и ќе одите по неа додека не се исполнат деновите и годините; тогаш ќе го испратам Зборот којшто те создаде, и против кој ти престапи, Зборот кој направи да излезеш надвор од Градината, и кој те подигна кога падна.
2 Зборот кој повторно ќе те спаси кога ќе изминат пет и пол дена.”
3 Кога Адам ги слушна овие зборови од Бога, за големите пет и пол дена, тој не го разбра нивното значење.
4 Зашто, Адам помисли дека ќе има само уште пет и пол дена до крајот на светот.
5 И Адам заплака, и го молеше Бога да му ги објасни зборовите.
6 Тогаш Бог, поради својата милост кон Адам, кого го создаде според својот сопствен образ и подобие, му објасни дека тие означуваат 5500 години, и дека потоа ќе дојде Еден и ќе го спаси него и неговото потомство.
7 Бог му го даде ова ветување на нашиот татко Адам пред тој да излезе од градината, кога беше покрај дрвото од кое Ева набра плод и му даде да јаде.
8 Бидејќи, кога нашиот татко Адам излегуваше од градината, помина покрај тоа дрво, и виде дека Бог го изменил неговиот изглед, и дека тоа се собрало.
9 И кога поминуваше покрај дрвото, Адам се исплаши и падна ничкум; но Бог во Својата милост го подигна, и тогаш му го даде ветувањето.
10 А кога Адам стаса до вратата од градината и здогледа херувим со огнен меч во раката, кој беше лут и намуртен, се исплашија и тој и Ева од него, и помислија дека наумил да ги усмрти. Тие паднаа ничкум, тресејќи се од страв.
11 Но, тој се нажали над нив и се смилува; и се сврте од нив и се упати кон небото, кадешто го замоли Бога, велејќи:
12 - “Господе, Ти ме испрати да го чувам влезот во градината со огнен меч.
13 Но, кога Твоите слуги, Адам и Ева, ме видоа, паднаа ничкум и останаа како мртви. О мој Господе, што ќе правиме со Твоите слуги?”
14 Тогаш Бог се смилува над нив и го испрати Својот ангел да ја чува градината.
15 И Зборот Божји дојде врз Адам и Ева, и ги подигна.
16 И му рече Господ на Адам: “Јас ти реков дека по истекот на пет и пол дена ќе го испратам својот Збор и ќе те спасам.
17 Затоа, ободри го срцето и остани во Пештерата на богатството за која порано ти зборував.”
18 Кога Адам го слушна овој Збор од Бога, тоа што Бог му го кажа го смири. Зашто, Тој му рече дека ќе го спаси.
Адам жали поради промената. Адам и Ева влегуваат во Пештерата на богатството.
4 1 Адам и Ева плачеа поради тоа што мораа да ја напуштат градината, нивниот прв дом.
2 И навистина, кога Адам го погледна своето тело, коешто беше изменето, уште погорко заплакаа и тој и Ева, поради она што го беа сториле. И тие тргнаа и се упатија кон Пештерата на богатството.
3 А кога дојдоа пред неа, Адам сеуште плачеше над својата судбина и ì рече на Ева: “Погледни ја оваа пештера којашто треба да биде наш затвор во овој свет, и место за казна!
4 Што е таа во споредба со градината? Што е нејзината тесна внатрешност во споредба со пространството на претходното место?
5 Што е оваа карпа наспроти оние шуми? Што е темнината во оваа пештера, споредена со светлината во градината?
6 Што е оваа надвисната карпа која треба да биде наше засолниште, споредена со милоста Божја којашто нè закрилуваше?
7 Што е земјениот под во оваа пештера во однос на земјата во градината? Оваа земја, полна со камења; и онаа, засадена со прекрасни овошни дрвја?
8 И Адам ì рече на Ева: “Погледни ги твоите очи, и моите, очи кои порано ги гледаа ангелите како се издигаат кон небото; и тие исто така нè гледаа, за сето време?
9 Но, сега веќе не можеме да гледаме како порано; нашите очи станаа телесни; тие не можат да гледаат како порано.”
10 Адам повторно ì рече на Ева: “Што е нашето тело денес, споредено со телото што го имавме во деновите кога живеевме во градината?”
11 По ова, Адам не сакаше да влезе во пештерата, под надвиснатата карпа; ниту ќе посака во иднина да влезе во неа.
12 Но тој сепак се покори на Божјата наредба; и си рече: “Доколку не влезам во пештерата, повторно ќе станам престапник.”
Ева посредува благородно и емоционално,
земајќи ја вината врз себе.
51 Адам и Ева влегоа во пештерата и почнаа да се молат, на нивниот сопствен јазик, нам непознат, но кој тие добро го знаеја.
2 И молејќи се така, Адам го крена погледот и го виде карпестиот свод од пештерата, надвиснат над нивните глави. Сводот му попречуваше да го види небото и созданијата Божји. Тој заплака и почна силно да се удира в гради, додека не падна како мртов.
3 А Ева седна плачејќи; зашто помисли дека е мртов.
4 Потоа стана, ги подаде рацете кон Бога, молејќи го да се сожали и да се смилува, и рече: “О, Боже, прости ми го мојот грев, гревот што го сторив, и не спомнувај го против мене.
5 Бидејќи јас самата предизвикав Твојот слуга да отпадне од градината во оваа осудена земја; од светлина — во оваа темнина; и од куќата на радост — во овој затвор.
6 О Боже, погледни кон Твојот слуга, паднат во оваа состојба, и врати го повторно во живот, за да може да плаче и да жали заради неговиот престап што го стори преку мене.
7 Не земај ја неговата душа сега; туку дозволи му да продолжи да живее според мерата на неговото каење, и да ја извршува Твојата волја како што ја извршуваш пред смртта.
8 А доколку не Го вратиш назад во живот, тогаш, о Боже, земи ја и мојава душа, за да бидам со него, и не ме оставај во оваа подземна зандана, една и сама; бидејќи јас не можам да останам сама во овој свет, освен заедно со него.
9 Бидејќи Ти, о Боже, направи тој да заспие, и зеде коска од неговата страна, и го обнови телото на тоа место, со твојата божествена сила.
10 И Ти ме зеде мене, коскава, и ме направи жена, чиста како него, со срце, со разум и со говор; и во тело, како неговото; и Ти ме создаде според неговиот лик, со Твојата милост и сила.
11 О Боже, јас и тој сме едно, а Ти, о Боже, Ти си нашиот Творец, Ти си Тој што нè создаде двајцава во еден ден.
12 Затоа, о Боже, дај му живот за да биде со мене во оваа непозната земја, додека трае нашиот живот во неа за сметка на нашиот престап.
13 А ако не му Го вратиш животот, тогаш земи ме и мене; како би можеле да умреме во ист ден.”
14 И Ева плачеше горко, и падна врз нашиот татко Адам, поради нејзината голема жалост.
Божјиот укор до Адам и Ева, во кој Тој укажува
како и зошто тие згрешиле.
6 1 И Бог погледна на нив; оти тие си го беа одзеле животот заради голема жалост.
2 И одлучи да ги поврати во живот и да ги утеши.
3 Затоа го испрати Својот Збор при нив; така што тие веднаш оживеаја и станаа.
4 И им рече Господ на Адам и Ева: “Вие згрешивте по ваша сопствена, слободна волја, додека бевте во градината во која Јас ве населив.
5 По ваша сопствена, слободна волја згрешивте, посакувајќи ја божественоста, славата и возвишеноста какви што Јас ги имам; затоа Јас ве лишив од светлата природа којашто дотогаш ја имавте, и направив да излезете од градината и да дојдете во оваа земја, сурова и полна со страдања.
6 Да не ја прекршевте Мојата заповед и да го пазевте Мојот закон, и да не јадевте од плодот на дрвото за кое ви реков да не му се доближувате! Имаше овошни дрвја во градината подобри од тоа дрво.
7 И безбожниот Сатана не ја одржа својата верност и немаше добри намери спрема Мене и, иако Јас го создадов, тој сметал дека не сум му потребен и сакал самиот да стане Бог; поради тоа Јас го соборив од небото така што тој не можеше повеќе да остане во неговата првобитна состојба -- тој беше оној кој направи дрвото да ви изгледа пријатно во вашите очи додека јадевте од него, верувајќи во неговите зборови.
8 Така ја прекршивте Мојата заповед, и затоа дозволив да ве снајдат сиве овие маки.
9 Оти Јас сум Бог Создател, и кога ги создавав Моите созданија немав намера да ги уништам. Но, откако тие силно ја предизвикаа Мојата лутина, Јас ги казнив со тешки страдања, додека не се покајат.
10 Но, доколку тие и понатаму продолжат да се закоравуваат во своите престапи, ќе бидат прогонети засекогаш.
Животните се смирија.
7 1 Кога Адам и Ева ги слушнаа овие зборови од Бога, плачеа и липаа уште повеќе; но, сепак ги зацврстија своите срца во Бога, бидејќи сега чувствуваа дека Господ за нив беше како татко и мајка; поради ова сознание тие плачеа пред Него и бараа милост од Него.
2 Тогаш Бог се сожали на нив, и рече: “О, Адаме, Јас ти го дадов Моето ветување, и нема да се свртам од тебе; но, исто така нема да ти дозволам да се вратиш во градината додека Моето ветување за големите пет и пол дена не се исполни.”
3 Тогаш Адам му рече на Бога: “О Господе, Ти нè создаде, и нè направи долични за да бидеме во градината; и пред да згрешам, Ти направи сите животни да дојдат при мене, за да им дадам име.
4 Твојата милост тогаш беше врз мене; и јас му дадов име на секое животно, согласно Твојата желба; и Ти направи да господарам над нив.
5 Но сега, о Господе Боже, кога ја прекршив Твојата заповед, сите животни ќе посегнат против мене и ќе нè изедат мене и Ева, којашто Ти ја направи моја помошничка; и ќе го прекинат нашиот живот на земјава.
6 Затоа те преколнувам, о Боже, откако нареди да ја напуштиме градината и да одиме во непозната земја, да не им дозволиш на ѕверовите да се нафрлат врз нас.”
7 Кога Господ ги слушна овие зборови од Адам, се сожали над него и почувствува дека тој ја кажа вистината кога рече дека полските ѕверови ќе ги досегнат и ќе го изедат него и Ева, бидејќи Тој, Господ, беше лут на нив двајцата поради нивниот престап.
8 Тогаш Бог им заповеда на животните, и на птиците, и на сè што се движеше на земјата, да дојдат до Адам и да бидат блиски со него, и да не ги вознемируваат него и Ева.
9 Тогаш сите ѕверови ја посведочија верноста спрема Адам, согласно Божјата заповед; освен змијата, на којашто Бог ì беше лут. Таа не дојде при Адам со останатите ѕверови.
“Светлата природа” му е одземена на човекот.
8 1 Тогаш Адам, плачејќи, рече: “О Боже, додека живеевме во градината, и нашите срца беа издигнати, ги гледавме ангелите како пеат славопојни песни на небото, но сега не можеме да гледаме како порано; кога влеговме во пештерата, сите созданија беа сокриени од нас.”
2 Тогаш Господ Бог му рече на Адам: “Кога Ми бевте потчинети, имавте светлина во вас и затоа можевте да ги видите далечните нешта. Но, по вашиот престап, оваа светлина ви беше одземена; тоа е причината што веќе не можете да ги видите нештата што се далеку, туку само она што ви е на дофат; според телесните можности; како кај животните.”
3 Кога Адам и Ева ги слушнаа овие зборови од Бога, тргнаа по својот пат; фалејќи Го и обожавајќи Го во ожалостеното срце.
4 И Бог го заврши разговорот со нив.
Вода од Дрвото на Животот.
Малку требаше Адам и Ева да се удават.
91 Потоа Адам и Ева излегоа од Пештерата на богатството и се упатија кон вратата од градината, и стоеја пред вратата гледајќи во градината, и плачеа поради тоа што морале да ја напуштат.
2 И Адам и Ева тргнаа и се упатија кон јужната страна од градината, и наидоа на вода што ја наводнуваше градината, што извираше од коренот на Дрвото на Животот, и којашто тука се делеше на четири земни реки.
3 Тогаш тие пристапија блиску до водата и погледнаа во неа; и видоа дека тоа беше вода што извира под коренот на Дрвото на Животот во градината.
4 И Адам заплака и залелека, и се биеше во гради поради тоа што беше изгонет од градината; и ì рече на Ева: --
5 “Зошто донесе толку многу несреќи и казни врз мене, врз тебе и врз нашето потомство?”
6 А Ева му одговори: “Што е тоа што виде и што те натера да заплачеш и да ми зборуваш на ваков начин?”
7 А тој ì рече на Ева: “Зар не ја гледаш оваа вода којашто беше во наша близина додека бевме во градината и којашто ги наводнуваше дрвјата и којашто, ете, истекува од таму?
8 А ние, додека бевме во градината, не водевме сметка за тоа; но сега, откако дојдовме во оваа непозната земја, таа ни е потребна и ја користиме за нашето тело.”
9 Кога Ева ги слушна овие зборови од него, заплака; и поради големата болка, паднаа во водата; и сакаа да се удават во неа за никогаш повеќе да не се вратат и да не го гледаат создаденото; бидејќи, гледајќи ги делата од чинот на создавањето, почувствуваа дека треба да му стават крај на своето постоење.
Нивните тела, по напуштањето на градината, имаат потреба од вода.
10 1Тогаш Бог, милосрден и милостив, ги виде како лежат во водата, близу до смртта, и испрати ангел кој ги извади од водата и ги положи на брегот како мртви.
2 Тогаш ангелот се упати кон Бога, и Му рече: “О Боже, Твоите созданија се на умирање.”
3 Тогаш Бог го испрати Својот Збор до Адам и Ева, Кој ги подигна од смртта.
4 И Адам рече, откако беше оживеан: “О Боже, додека бевме во градината, не се грижевме и не ни беше потребна оваа вода; но, откако дојдовме во оваа земја, не можеме без неа.”
5 Тогаш Бог му рече на Адам: “Додека ја пазевте Мојата заповед и бевте чисти како ангели, вие не знаевте за оваа вода.
6 Но сега, откако ја прекршивте мојата заповед, вие не можете без вода, која ви е потребна за да го измиете вашето тело, или за негов раст; зашто тоа сега е земно и потребна му е вода.”
7 Кога Адам и Ева ги слушнаа овие зборови од Бога, горко заплакаа; и Адам го преколнуваше Бога да му дозволи да се врати во градината за повторно да ја види.
8 Но Бог му рече на Адам: “Јас ти дадов ветување; кога ќе се исполни ветувањето, ќе те вратам во градината, тебе и твоите праведни потомци.”
9 И Бог го заврши разговорот со Адам.