Во септември пред неколку години во Онколошкиот оддел на Универзитетската болница во Риос владееше голем неред. Малиот Димитарче неодложно го бараше болничкиот свештеник. Сакаше задолжително да се причести.
Имаше 13 години. Речиси година и пол се наоѓаше на таа клиника. Една мала главоболка го доведе тука. Лекарите дијагнозираа рак на мозокот. Неговото потекло беше од Фиери, од Албанија. Неговите родители беа некрстени. Неколку години живееја во Патра. Тој, за кусо време по неговото доаѓање во болницата, посака да се крсти. Слушна за Христа и сакаше да стане Негово „дете“. Се крсти „Во името на Отецот, и Синот, и Светиот Дух“, се разбира откако беше поучен во верата.
Сите го засакаа на клиниката. Ракот напредуваше брзо и веќе го беше лишил од видот. Воопшто не гледаше, ништо и никого. Но слушаше со големо и чудесно трпение. Не се жалеше. Велеше дека Бог го љуби многу. Се молеше и ги молеше неговите родители да го прават истото.
Сите кои го посетуваа сфаќаа дека ова дете не е обично. Постојано зборуваше за Бога. Секогаш беше љубезен и радосен. Неговото лице блескаше. Сакаше често да се причестува со Светите Дарови. Кога понекогаш мајка му ќе беше во некој друг дел од клиниката, викаше: „Мајко, дојди брзо. Доаѓа попчето со Христос. Се качува по скалите. Дојди да ме подготвиш“. И така и се случуваше. Свештеникот доаѓаше и го наоѓаше Димитарче седнат на креветот, со отворена уста како побожно се прекрстува. Иако не го знаеше точното време кога ќе дојде свештеникот со Чесните Дарови, со дарот на прозорливост го гледаше како доаѓа, и покрај тоа што имаше две затворени врати што ја делеа собата од ходникот од каде што доаѓаше свештеникот. Тоа го потврдува и побожната госпоѓа Марија Галиацату којашто доброволно се грижеше за ова дете. „Госпоѓо Марија, сакам да ви кажам нешто“, - ì рече еднаш. „Кога доаѓа попчето со Христос, го гледам на скалите како се качува и до него гледам два високи, убави човека во бела облека кои се наклонуваат кон Светиот Путир и со раширени раце го пазат“.
Еднаш лекарот го праша: „Како си, Димитарче, како ти оди?“ Му одговори: „Господине лекар, меже ли да ви кажам нешто одблизу? Јас сум добар. А вие не грижете се што замина вашата сопруга. Бог ќе биде со вас зашто сте добар човек“. Лекарот остана неподвижен некое време. Никој не знаеше за тажниот настан што се случи претходниот ден во неговиот дом, за тоа, дека неговата жена го напушти и зеде друг маж.
„Тоа е дете Божјо“ – велеа оние кои го познаваа.
Кога се причести за последен пат не можеше веќе да седи исправен на креветот но со радост и копнеж Го прими Христа лежејќи на креветот. „Благодарам многу“, - прошепоти и потоа се упокои.
Свештеникот, кој, кога отиде утредента на гробиштата за да му изврши на Димитарче трисагија, рече: „Првпат во мојот живот гледам вакво тело. Неговото лице е насмеано, блеска и има боја на килибар“.
Неговите родители многу Го засакаа Христа и сакаат и тие да се крстат.
Превод од грчки:
Ѓакон Јани Мулев
Наслов на изворникот:
Ασκητές μέσα στον κόσμο Α΄,
Άγιον Όρος,
Извор:
http://www.povardarska-eparhija.org.mk/pe//index.php?option=com_content&task=view&id=781&Itemid=68
