ѓакон Андреј Кураев - ХРИСТОС, НАВИСТИНА Е БОГ- ЕДНИСТВЕНИОТ ВИСТИНСКИ БОГ, РАСПНАТ БОГ

АКО БОГ Е ЉУБОВ, ТОГАШ СИТЕ РЕЛИГИИ НЕ СЕ ИСТИ!

ѓакон Андреј Кураев

ХРИСТОС, НАВИСТИНА Е БОГ - ЕДНИСТВЕНИОТ ВИСТИНСКИ БОГ, РАСПНАТ БОГ

Скоро сите на прагот на својот стан или на улица сретнале помали групи на луѓе, кои го разнесуваат списанието „Стражарска кула", заедно со книшки од типот - „Ти можеш вечно да живееш во рајот на земјата". Овие луѓе се од сектата „Јеховини сведоци". На примерот од оваа наметлива позната секта одлично се гледа колку е лесно со извитоперување на Христијанството незабележливо да се промени самата негова суштина. Тие се нарекуваат Христијани и го признаваат Новиот Завет, но при тоа ја одрекуваат Света Троица и сметаат дека Христос е пророк, но никако не и Бог.

Во оваа прилика нема да ја разгледувам нивната аргументација. Просто ќе се обидам да се сложам со нив, па да признам дека Христос не е Бог. Христос е учител, пророк, проповедник, но не и Бог.

Со такви очи Го гледаат многу, многу луѓе, кои немаат никаква врска со „Јеховините сведоци". Дури би рекол дека тоа е вообичаена и природна гледна точка. Во Христос за да се препознае Бог - потребен е подвиг на верата. А во Него да се види само галилејски поклоник кој философира, не е потребна никаква посебна проникливост од духовно гледиште; таквото сфаќање во потполност е рационално и вообичаено.

Но, дали може да се прифати Евангелието, ако не се прифати вистината дека Христос е Бог? Ако се прочита Евангелието со очите на религиозен човек, но човек кој, истовремено, не верува во Света Троица, што ќе се отк-рие на страниците на Светото Писмо?

Ако „Јеховините сведоци" се во право, тогаш не постои поодвратна религија од религијата на Евангелието. Па Христијанството вели: „Бог е љубов". А се покажува дека оној кој умрел на Голгота, во никој случај не е Бог. И што се добива? Ако Христос не бил Бог, се покажува дека Оној Небесен „Отец", Кого Исус Го моли да го одмине чашата на страдањата, не е ни малку подобар од другарот Жданов, кој ги повикал ленинграѓаните храбро да го поднесат товарот на блокадата и стрпливо да го примат намалувањето на издадените бонови - но сам не почуствувал ни студ ни глад. Чуден е тој Бог, кој бара да го нарекуваат љубов, но Кој самиот не го прифаќа највисокото служење на љубовта, предавајќи му го на друг - Христос.

Ако Бог Самиот не страдаше на Голгота - зошто и заради што всушност треба Нему да Му се заблагодариме гледајќи го распетието на Синот на Марија? Богот на Стариот Завет вели „славата Своја никому нема да му ја дадам". А нели Он Самиот украл туѓа слава? Нели Он ја присвоил за Себе си онаа човечка благодарност која би требало да ја принесеме на гробот на галилејскиот проповедник?

На кого треба повеќе да му се заблагодарам? На командантот, кој во своето безбедно командно место дал одобрение за воената операција, или на конкретниот војник, кој ризикувајќи го сопствениот живот, ме извлече од рацете на терористите?

Според тврдењето на Писмото, Бог ја докажа љубовта Своја кон нас со тоа, што Христос умре за нас, уште додека бевме грешни (Рим. 5, 8). Но ако Христос не е Бог, како тогаш смртта на некој друг може да ја докаже Божјата љубов? Да претпоставиме дака во нашата зграда Иван, кој живее на вториот кат, умрел додека го спасувал Алексеј од првиот кат. Дали жртвената смрт на Иван докажува дека Александар од четвртиот кат ја покажал преку неа својата љубов кон Алексеј?

Евангелието учи дека нема поголема љубов од онаа кога некој ќе го положи животот свој за својот ближен. Но Бог, кој ја издава оваа заповед, според мислењето на „Јеховините сведоци" Самиот ностапува поинаку. Тој не го жртвува Својот живот заради луѓето, туку животот на истите тие луѓе, на најдобриот од луѓето, заради простување на полошите. Со туѓото страдање Бог ги измива туѓите гревови. Христовата Крв Му ги затскрива очите така што Тој повеќе не ги гледа останатите беззаконија и се простува. Бог пролева туѓа крв за да го измири Својот однос кон луѓето.

Ако Христос не е Бог, туку само „учител" или „пророк", во тој случај за Бог Христос не е ништо повеќе од жртвено животно чија крв од некои причини луѓето треба да ја пролеат за да предизвикаат милостив однос кон себе на Оној, пред Чие севидно око била пролеана крвта на жртвеното јагне. Ако Христос не е Бог, тогаш во светот нема книга која повеќе го навредува чувството за моралност од Евангелието. Луѓето долго и без обѕир грешеле, а Бог на нив се лутел. Најпосле, луѓето ја направиле најгнасната работа која можеле да ја направат - го убиле единствениот светол Човек на земјата. И како одговор на ова злосторство, Христовите апостоли од некоја причина изјавиле дека по убиството Христово Бог повеќе не се гневи на луѓето, дека нашите гревови се измиени со Христовата крв...

За Јеховините сведоци Христос не е ништо повеќе од некое битие кое страда за туѓите гревови и кого го користат двете други страни, за да ги разјаснат меѓусебните односи. Бог се гневи на луѓето затоа што луѓето ги прекршиле Неговите заповеди. Луѓето во Стариот Завет жртвено убиваат животни - и Бог се смилува. Излегува дека на Бога и во Новиот Завет му е потребно убиство на некој воплотен ангел за да го промени Својот однос кон луѓето.

Бог на „Јеховините сведоци" го положил крстот на илеќите на созданието. Бог на Христијаните, кои веруваат во Света Троица, Сам го зеде крстот на сопствените плеќи.
Ако Христос умрел за нас, ако Христос ја исполнил онаа љубов, од која нема поголема, ако и при тоа Христос не бил Бог, тогаш е возможен еден од двата заклучоци.

Или Христијанинот, т.е. оној, кој вистински го засакал Христос, мора да стане атеист: тој го почитува Христос, Чија љубов ја видел и ја познал, но не сака ни да слушне за Бога, Кој својата сопствена љубов кон луѓето со ништо не ја покажал. Или тој, иак, треба да го почитува Бога токму заради тоа што овој дозволил да се убие најдобриот меѓу луѓето...

Ако Христос умрел заради мене, зошто јас поради тоа би морал да го сакам Бог? Ако Христос не е Бог, зошто да му заблагодарувам на Бога? Од смртта не избави Христос, а Бог само Му дозволи да дејствува од љубов. Ние не треба да му се заблагодаруваме на Бога, туку само на Христос. Но, тогаш нас не спасило созданието, а не Творецот. Значи, по логиката на „Јеховините сведоци" Христос со Својот подвиг ја довел во опасност самата суштина на монотеизмот. Тој толку се врежал во сеќавањето на луѓето што со Себе го ставил во сенка Јехова. И сосема природно е што спасените луѓе го забора-виле името на Јехова. Бог ова не можел да го предвиди. Па, зошто Тој понудил токму таков начин на избавување на луѓето кој неизбежно ги довел луѓето до почитување на не-Бога, т.е. во власта на паганствотр? Бог секогаш така грижливо се стремел Израилот да не почне премногу да ги почитува своите јунаци, учители (гробницата на Мојсеј била скриена од народот), своите светињи (уништувањето на бакарната змија). Кога одеднаш - таква грешка...

Ако „Јеховините сведоци" се во право, тогаш можам да им честитам на зачудувачкото откритие: според нив излегува дека еден од првите атеисти во светот бил... апостол Павле. Имено Тој еднаш рекол: Бидејќи не сметав дека е добро меѓу вас да знам нешто друго освен за Исуса Христа, и тоа - Распнатиот (1. Кор. 2,2)

Ако Христос не е Бог, тогаш апостол Павле, кој рекол дека не сака да знае за ништо и за никого, освен за Христа, со тоа и самиот го изјавува и тоа дека не сака да знае ни за Бога. Христос со Својот Крст го засолни Небото. Во тој случај Христос не го открил Отецот, туку Го скрил зад Себе.

И ако не се признае дека во Христос Голема е тајната на побожноста: Бог се јави во плот"(1. Тим. 3, 16), тогаш излегува дека апостолската нроповед за Христа е само една лукава атеистичка пропаганда. Зашто, апостолите проповедаат дека и во никој друг нема спасение ( Дела. 4,11). Ако Христос не е Бог, туку само „пратеник", само „учител", само човек, ако Синот и Отецот не се едно по суштина, тогаш пред нас имаме проповед на атеизмот. Бог не спасува, и не спасува. Тогаш спасението е само во човекот Исус. Но, апостолите очигледно не се атеисти. Тие веруваат во Творецот. И тие одлично сфаќаат дека човекот нема да даде откуп за својата душа (Матеј 16, 26). Ако спасението е во Бога, и спасението е само во Христос - овие две вероисповеди можат да се обединат само преку учењето за Светата Троица.

И само во еден случај повторно можеме со религиско и морално стравопочитување да го примиме проповедањето на Новиот Завет: ако во измачениот лик на Голготскиот маченик Го препознаеме Онај Кој некогаш лично ја создал целата вселена.

Поради тоа самата суштина на Христијанството како монотеистичка религија бара да се признае Света Троица, бара во Распнатиот Христос да се препознае Вечниот Син, Вистинскиот Бог. И за „Јеховините сведоци" се однесува овој ист укор, кој уште во IV век Св. Григориј Ниски им го упатил на аријанците, кои исто така ја одрекувале Божествената Христова природа: „Зошто го лишуваш Отецот од благодарноста за нашето спасение, Отецот, Кој ги ослободил луѓето од смртта со Својата Сила, која е - Христос?"