„О, роде неверен и развратен, до кога ќе бидам со вас, до кога ќе ве трпам„ (Мт.17,17)
„Само во блудната страст не можеш да бидеш сигурен дека си ја победил, дури и кога ќе бидеш во гробот„ – св. Јован Лествичник

Навистина, светот и човекот не би го доживеале ни овој миг без благодатта Божја. Невозможно е нешто да суштествува без несоздадените енергии. Тоа учење низ сведоштво ни го предале Отците на Православната Црква. Но, она на кое тие го граделе темелот на охристовеноста е непоколебливата вера, доверба во Бога, покајание изедначено со довербата која Бог ја има во човекот, од таква вера како што сведочат светите Апостоли се раѓа надежта, а она по кое нашите свети отци се препознатливи е пројавувањето на Христовата љубов. Од љубов Бог го создаде човекот и светот, од истата љубов се предава Распнат на човекот и светот, а ете, таа љубов богочовечка човекот во Христа  ја има кон човек кој е икона Божја, таа е љубовта која ја повикува благодатта во сета своја полнота и го чини човекот свет, оти го препознала светиот во ништо друго, туку во молитвата, во тој дијалог на Бог кој милува и спасува и човекот кој се покајува.

Во најавата на текстот ги ставив оние зборови на укор од Спасителот кон учениците Негови, о роде неверен и развратен, до кога ќе бидам со вас, до кога ќе ве трпам? Потоа во една беседа „Овој род се истерува само со благодат„, се насети и одговорот дека демоните се изгонуваат со благодат, постот и молитвата се само средства до целта на обожувањето на човекот преку благодатта. Ние сме род неверен, а заради немањето вера сме развратен, а неверата и развратот е нешто што најмногу го жалости дологотрпеливиот  Бог, за што сведочи и Самиот Спасител. Соодветно на значењето на зборот, развратот се преведува слободно како неморал, а неморалот е пројава на немањето вера во Бога, и спротиставување на совеста како закон Божји во човекот. „Горан, да не одолговлекувам, но треба да бидеме јасни, ако ние ги спроведеме десетте Божји заповеди, то би било рај на земјата, или доволно, да го љубиш ближниот свој, како себе„. Тоа беше реченица на пријател во разговор во кој не ни разговаравме за верата, туку само епизодно за ужасот на војната која го зафатила своевремено неговиот крај, и нам познат. Да не го мразиш човекот туку постапките неговите лоши постапки, заради кои не мора даотплатуваат блиските,  тоа е голема добродетел која му помогнала да остане православен, или како што вели: ете, толку јас ти знам од православие. И, останувам да молчам, секако добив поука. Веќе напишав и еден друг текст, за развратот и „потребата„ на современиот човек од потопот наваму, истиот да биде легализиран, кога веќе не може да биде осуден, а како да биде кога срамот пројавен од голотијата на нашиот грев избледе од нас како наследници на Адам и Ева, да го наследивме и гревот, но треба и срамот кој не потсетува дека Бог невидливо престојува тука со нас и меѓу нас (од Литургијата), и треба да се пројави и во нас,за да засветлат нашите добри дела во Негово Име со светлината на Кршението кое сме го примиле. Но, ете, наместо икона Божја,човекот од себе прави карикатура, која демонот ни ја покажува во светло, но тоа светло е пеколно пригушено. Човекот е добро битие, со тежнеење да стане вечно добро битие, велеше еден педагог на Православната Црква, но отуството на верата, значи и „чистење„ на совеста од гревот. Тоа не е спасителното чистење на срцето од гревот, туку световното кое гревот го одобрува. Срамот заради сторениот грев раѓа страв Божји заради што се пројавува покајанието, но не заради страв од одмазда Божја туку како увереност во проштевањето, доколку гревот не се повтори. Во поглед на неморалноста или развратот се случува како по демонски прирачник срамот да отсуствува, стравот да не постои, бидејќи, ете, Бог не постои. Моралот не е цел само по себе, или цел сам за себе, тој едноставно се подразбира кога човекот сака да го исчисти своето срце од гревот, за да може неговото преумување да биде осветлено од Божјата благодат, а во очистеното срце живее Самиот Бог, оти царството небесно е во вас внатре (Лк.17,21). Моралот скриен во заповедите Божји ја откриваат благодатта Божја кој не крепи ако постапуваме по истите, оти по крштевањето, тоа и ни е заповедано да правиме (види Мт.28,19-20), ние да бидеме од Бога запазени, постапувајќи според Христа. Одењето по Божјите заповеди значи и просветлување на умот со Божјата благодат, кога веќе човекот е решен да биде распнат на крстот кој го земал и со кој врви по Господ, бидејќи го возљубил Бог со сето срце, со сиот свој разум и со сета своја душа, одејќи кон целта да биде обожен кога сораспнат со Христа ќе го љуби ближниот свој како себе си, онака како што Христос го возљуби сето човештво и сиот свет, токму на Крстот.
Да повториме дека моралниот закон е врежан во совеста на човекот, а таа е пригушена кога за сторениот грев нема покајание, а особено ако истиот се повторува. Тој Божји закон, од други третиран како етика на живеењето, не е цел сама по себе, туку да го исправи паднатиот човек од зло во добро, паднатиот да го исправи. Моралниот живот не смее да биде фарисејско алиби за себе, а судница за другите луѓе кои исто така го носат образот Божји, туку со цел да се открие Бог во заповедите Негови, и привлекување на благодатта со извршувањето на заповедите кои не ги држиме ние, туку тие нас. Извршувањето на заповедите не подразбира ропска состојба, т.е. извршување за награда или казна за неизвршување, туку извршувањето на истите значи слободно дејствување на човекот од љубов кон Бога, и секако кон ближниот (особено заповедите кон ближниот, од петта до десетта Божја заповед), како плод на нашето покајание, кое нè уподобува на Бога, растејќи во благодатта нашето времено добро битие да се реализира во вечно, што подразбира единство со Бога, а никој не е добар, освен Единиот Бог, вели Спасителот, Кој бара да бидеме Едно со Него преку сокрвноста од причестувањето во благодатта на Светиот Дух, како што Е Он едно со Отецот (види Јован 17,21).
Ве замолувам, од сето срце, секако првенствено важи ова и за мене, препрочитувајте ги Десетте Божји заповеди секојдневно, оти човекот и светот и покрај сиот свој развој особено оној правниот, ништо не постигна бидејќи ги отфрли оние камени плочи од Синај кои требаше да ги запише на срцето. Препрочитувајте ги и потрудете се низ секојдневните молитви да бидат истите запазувани, тие се големо НЕ на развратот од кого гледаме дека секојдневно сме окупирани, а за жал веќе и асимилирани. Кога ќе биде извршено тоа НЕ на развратот, тогаш ќе бидеме активни во извршувањето на двете заповеди од Христа: Возљуби го Бога, и ближниот свој како себе, кои се вподобување на самиот живот на Света Троица – љубовта.
Бог од нас бара вера, верност и решеност да се релизираме како човек, а не нечовек. Бара отфрлање на секоја страст што сме ја довеле во позиција на идол на кого се поклонуваме како што вели св. Јосиф Исихаст. Сака да разговара со нас преку непрестајната молитва која Го повикува Неговото Име (Исус Христос) во Кого ни се откри во сета полнота на Божеството, а не само напразно да го изговараме кога со јазикот Го почитуваме, а со срцето сме далеку од Него. Да не заборавиме на Денот Господен кога празнуваме дека сме повикани да јадеме и пиеме со Него на Трпезата Негова причестувајќи се во Литургијата за да отпочинеме во Бога празнувајќи. Почитта кон секој како кон татко и мајка за да немаме нетрпение, гнев и омраза кои ги намалуваат нашите години за покајние. Да бидеме луѓе, оти сме нелуѓе, а нити имаме достоинство на човек, кога убиваме, прељубодејствуваме, крадеме, лажеме, и особено кога посакуваме нешто што не е наше.
Развратот има денес многу имиња и подимиња, иако истите точно ги наброил своевремено и светиот апостол Павле, посочувајќи кои се тие кои нема да го положат испитот на луѓе и нема да го наследат царството небесно (1Кор.6,9-10). Денес, тоа дали станува збор за ЛГБТИ, вонбрачен живот, менување на партенери, неверства, флерт... очигледно е дека страстите од кои не сакаме да се ослободиме, сведочат дека како образ Божји не внимаваме на похотта на телото, на желбата на очите, а сето тоа го претвораме во гордост на животот, од кои наместо срам, избираме бесрамност со која нема да стигнеме до подобие. Се сеќавате, прародителите по гревопадот видоа дека се голи и се засрамија, но понатаму се повеќе и повеќе колку човекот бегаше од верата во Бога, толку паѓаше во разврат, и затоа страдањето на светот и во меѓучовечките односи заради развратот и блудот станаа неподносливи.
Господи, слава на Твоето долготрпение, прости ни нам родот неверен и развратен, помилуј не нас и Твојот свет особено по молитвите на образецот на боговподобената човечка чистота, Пресветата Владичица наша Богородица и сите светии, и по молитвите на оние што во чистота и чесен живот живеат и дај ни, Господи, нам и ним, спокоен и мирен живот, та да поживееме во секое благочестие и чесност.
П.С. Господи си рекол со Твојата пречиста уста кога повторно ќе дојдеш, дали ќе најдеш вера на земјата, знаејќи дека ќе не затекнеш во разврат. Помилуј нè...
Прилог:
-    Вие сте Ми пријатели, ако го вршите она што ви Го заповедав Јас. Не ве нарекувам веќе слуги, зашто слугата не знае што работи господарот, туку ве викам пријатели, оти ви кажав сè што сум чул од Мојот Отец. (Јн.15,14)
-    Зар не знаете дека телата ваши се Христови членови? Ќе ги земам ли членовите Христови да ги направам членови на блудница? Тоа никако!...Бегајте од блудството! Секој грев што го прави човекот е надвор од телото, а блудникот греши против сопственото тело. Или не знаете дека вашето тело е храм на Светиот Дух, Кој живее во вас и ви е даден од Бога и дека не припаѓате само на себеси? (1Кор. 6 глава)
Епилог: СКАПО СТЕ КУПЕНИ. Затоа прославете го Бога во своите тела и во своите души, КОИ СЕ БОЖЈИ – св. апостол Павле

Извор: ПРЕМИН 123/124 

2017 лето Господово