Кој пример би бил поубав од Господ Исус! Зарем послушноста кон Отецот не Го одведе до Крстот и до смртта? Зарем Тој, бидејќи единосуштен на Отецот, не можел да се спротивстави на ова? Тој, меѓутоа, тоа не го стори. Додека се качувал на Голгота, чекорел во пот и паѓал на колена со болка, под бремето на отсекувањето на сопствената волја. Требало Тој да се искачи, да го досегне нејзиниот врв и да биде воздигнат на прославениот и за демоните страшен Крст, да го покаже совршеното и апсолутно послушание...

Кога ќе дојде антихристот и ќе посака да ти стави печат, тој нема да посака просто да ти стави еден печат, за да можеш да продаваш и да купуваш, туку ќе посака да го заземе местото на Христос во твојот живот, за да биде тој на местото на Христос. Нема да посака од тебе просто да ти стави печат. Ќе посака од тебе да го отфрлиш Христос како Бог и да го примиш него како бог. Кој бара денес од тебе такво нешто? И зошто се крева таква паника? Кој ви кажа, дека ако ви дадат нешто,

Зoштo Гoспoд дoпушта на вистинската вeра да има напади и маки, дoдeка на eрeситe и на нeзнабoштвoтo му дoпушта насладувањe и спoкoјствo? “Зoштo?”, сe прашува и св. Јoван Златoуст и вeднаш oдгoвара: “Затoа за ти да ја пoзнаeш нивната слабoст (на eрeситe и на нeзнабoштвoтo) кoга ќe видиш дeка тиe и бeз вoзнeмирувањe самитe oд сeбe сe распаѓаат, и да би сe убeдил вo силата на вeрата штo прeтрпува бeда, па дури и прeку свoитe прoтивници сe умнoжува”.

Во духовната пустина на овој суетен свет, на ова место на нашето исконско туѓинување, огромна е човечката жед за љубов. Дури и се навикнуваме да живееме без внимание кон себе и кон нашите ближни. Саможивоста стана философија на нашето вата, ние всушност се ослободуваме од сите несреќи, слабости и немоќи на богозаборавниот и човекозаборавниот живот, искитен со сиот гнас што се нафатил на нашата природа од Каина до денес.

Убаво е да знаеме како правилно да се подвизуваме во духовниот живот. Подвигот да се одвива во познание. Духовниот раст и преобразување да бидат во  познание.  Покајание во познание, послушание во познание, молитва во познание, дела во познание, εν γνοση, како што велат Светите отци. Секогаш да бидеме свесни каде сме.
Да знаеме кон што стремиме и во која насока секој миг се движиме. Имајќи го Христос како критериум.

 Кога свети Серафим Саровски бил запрашан дали на христијаните од наше време им недостасува некаков услов, за да ги произведат истите плодови на светост што беа толку изобилни во минатото, тој одговорил: недостасува само еден услов - решителноста. "
"Запамти, покајанието нема да биде целосно и полезно доколку во тебе не постои внатрешна цврста решителност да не се враќаш на гревот кој си го исповедал.

Тоа е некако ниско. Некако е лесно да се искажат тие малечки зборови " те сакам".
Но тоа не се зборува. Се здобива молчејки со личноста што ке ја изградиш.
Се изградиш и другите се луди по тебе. Се негуваш од внатре и гледаш како тоа да го сокриеш,

но оној другиот тоа го чуствува и го привлекуваш.

Ако сакаш и не ја бараш љубовта на другите, сите кај тебе ке доаѓат. Тоа е тајна.

Кoга св. Василиск гo држeлe мачитeлитe
три дeна бeз храна и бeз вoда, па пoтoа му пoнудилe да јадe, тoј oдбил вeлeјќи дeка нe e гладeн.
“Јас сум, рeкoл, испoлнeт сo бeсмртна храна и нe сакам да примам смртна. Вас вe храни
зeмниoт лeб, а мeнe нeбeснoтo слoвo Бoжјo; вас вe вeсeли винoтo, а мeнe благoдатта на Свeтиoт
Дух; вас вe заситува мeсoтo, а мeнe пoстoт; вас вe пoткрeпува тeлeсната сила, а мeнe Крстoт

Да си споменеме за да поверуваме во она дека сė што е соединето со Бога е спасено, та освестеното да го примениме во нашите животи. Да престанеме да ги распнуваме сите оние што различно мислат од нас, сите оние што можеби го кријат својот подвиг и наместо нив да почнеме телата свои да ги распнуваме преку пост, молитва, покајание, исповед, причестување за да се ослободиме од страстите и по дух да живееме подобно на нашиот светител кој со својот живот ни даде пример на голем аскет, 

Исто така, извршен e и Литургискиот (Евхаристиски) збор, и тој е збор во сила; извор на слово во сила, кое повторно и повторно го обновува светот; затоа што Христос е Тој што принесува и Се принесува, Кој прима и Се раздава. Епископот вели: „ангел на мирот, чувар на нашите души и тела“, и секој човек е посетен, а секој демон отстапува – додека повторно не биде повикан. „Простување и разрешување“, и секој грев е простен – додека повторно не биде направен. „Сѐ што е добро и полезно за нашите души и тела“, и сѐ на добро се менува – додека ние не го промениме, по наше. „И направи го овој леб чесно Тело Христово, а што

7 јули 2020 (вторник),Почеток: 10:30 ч., Плато пред МАНУ

Поздравно обраќање:
акад. Љупчо Коцарев, претседател на МАНУ

ПРОМОЦИJA
Колективна монографија: МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК – КОНТИНУИТЕТ ВО ПРОСТОР И ВРЕМЕ

акад. Катица Ќулавкова

Свети Наум бил мудар учител, единствен раководител на монасите, решителен подвижник, чудотворен молитвеник и духовник. Тој постојано работел на преводи на светото Писмо и другите богослужбени книги од грчки на словенски јазик. Но, неговата улога како свештеник и управител со манастирот не завршувала тука. Како многу учен и образован човек, кој познавал многу јазици, кај него секојдневно доаѓало мноштво народ за да се поучи за верата, но и за да слушне совети за секојдневниот живот, за земјоделието, за сточарството и другите практични работи.

 Човековото спасение зависи од молитвата, бидејќи тоа е она што приближува и соединува кон Бог. Кога човекот се наоѓа во близина Божја, наполно природно е да не скршнува од етичкиот пат, зашто вложува внимание во секој свој чекор. И покрај сето наше внимание, ѓаволот не престанува да нe сопнува, зашто сака да нe изненади во миг на слабост и да нe одвлечка на својот пат, кој секогаш води вртоглаво надолу. Од таа причина, драги мои чеда, од нас нужно се бара постојано да

Очи се исправија во рамнина,
Раце останаа празни покрај тело
Здогледаа мисли во близина,
Допир кој доаѓа од врело.

Солзи на допир одговорија
Вода потребна брашно да се накваси,
Се создаде тесто за душа човечка
Виор од благодат испразни мисли.

Кој им е проблемот на фарисеите, тогашни, денешни и на сите времиња? Тоа што постојано бараат грешка; но не баш кај секој, туку посебно кај оној на кого се фиксирани. Некој кој го загрозува нивното славољубие и нивното високо мислење за самите нив. Тоа е комплексот на мува. Од целото цветно поле, ќе застане на некоја валканица. Не гледаат што е добро, не гледаат нешто да научат, туку го следат оној во кого лоцирале опасност и будно бараат негова грешка за да го осудат и да прераскажуваат.

Јас немам толкава благодарност, која ќе може да одговори на твојата безмерна љубов...Ниту доволно зборови, да ја опишам твојата молитвена грижа за нас - преточена во слово...Само огромна желба, да го изодам Патот кој што неуморно го трасираш пред нас, следејќи ги многубројните светлечки патокази што несебично ги поставаш на секоја кривина, цврсто држејќи се за твојата сигурна, пастирска рака.

Во црква одиме за да се научиме да Го љубиме Христа, конкретниот Христос, конкретната Личност Која заради нас станала Човек пред 2000 години, Оној Кого Го гледаме на иконата, Оној со Кого се причестуваме секој ден, Оној Кому се обраќаме секогаш кога велиме – Христе помогни ми! Господи Исусе Христе помилуј ме! Тоа е целта на Црквата – да Го возљубиме Христа

“Татко, тоа е невозможно. Како може да се одолее на безбројните искушенијата и соблазни?”
Тогаш царот нареди да му донесат сад исполнети до врвот со масло. Му го предал на синот и  му дал наредба: “Земете го овој судот и пренеси го низ градот Зад тебе ќе одат двајца војници со голи мечеви. Ако исипеш  една капка ќе ти ја пресечат глава…”
Синот се покорил. Бавно, но