По завршувањето на постдипломските студии, пријавил втор докторат во 2008 година, а докторирал во 2012 година со одбраната на темата: „Христолошки и сотириолошки аспекти во евхаристиската реинтеграција на личноста”.  Монашкиот подвиг го започнал во Струмичката епархија на Македонската православна црква во 2003 година, кога ставил ...

Никoј нe патува заради патoт туку заради нeкoј или заради нeштo, штo гo oчeкува на крајoт на тoј пат. Никoј нe гo фрла јажeтo вo вoдата вo кoја нeкoј сe дави заради јажeтo, туку заради давeникoт да гo спаси.

И вeрата нам Бoг ни ја дал какo пат, на чиј крај патницитe ќe примат спасeниe на свoитe души.

И какo јажe Бoг ни ја дал вeрата на нас давeницитe вo мрачнитe вoди на грeвoт, нeзнаeњeтo и пoрoкoт, и сo пoмoш на вeрата да гo спасимe нашиoт живoт.

Нема страст, што не е штетна за човечката душа. Како што бурните ветрови го напаѓаат тивкото море, го разматуваат до дно, така и различните страсти, откако ќе се втурнат во душата, разматуваат сè во неа и ја парализираат нејзината мисловна способност: тоа особено се однесува за страста славољубие. Да презреш богатство и блага – не е нешто тешко: меѓутоа, да ја презреш честа од луѓето и славата на земјата – потребни се многу усилби, голема мудрост, високо благочестие, ангелска душа!

 Кога ќе ја запоставиме молитвата и духовните дела и наместо тоа ќе почнеме да судиме за луѓето кои ни направиле неправда, станува очигледно дека материјалното богатство го сметаме за поважно од своето спасување и Христовите заповеди. Како можеме да ја следиме евангелската заповед која вели: Секому, кој ти бара, подај; од оној што зема од тебе нешто, не сакај да ти врати! (Лк. 6; 30),

Таа беше со мене повеќе од два часа, а мене ми чинеше како да поминале неколку секунди.“ Човекот од електроенергетската компанија штом го лоцирал местото на дефектот истовремено ја забележал и Василики. Вака тој го опишува настанот: “Штом пристигнав на местото на несреќата (околу 10:30 часот), ја забележав Василики во една грмушка, прицвстена за нејзиното седиште.

Како што рековме, има лажна состојба (прелест) на умот, но има и прелест на срцето. Првата прелест настанува поради прифаќање и усвојување лажни мисли, а втората од прифаќање и усвојување лажни чувства. Оттука произлегуваат и гревовите направени со збор, како и со дела.
Двете состојби на прелест заемно се поврзани и се надополнуваат – се потхрануваат едната со другата. Прелеста на умот предизвикува лажни чувства, а прелеста на срцето – лажни заклучоци и помисли на умот. Прелеста може да го направи бесплоден нашиот подвиг за многу години.

 Исихастичкото Предание во себе го вклучува не само практикувањето на Исусовата молитва, туку и целиот спектар на духовниот живот – борбата за чистење од страстите и здобивањето на добродетелите.
Ако го изгубиме допирот со исихастичкото Предание, ние (мирјаните и монасите) ќе се изгубиме на патот кон спасението, а можно е и да заталкаме во слепата улица на западно-христијанските доктрини. На пример, може да се нурнеме во пиетизмот – учењето според кое ние ќе бидеме спасени поради нашите добри дела.

Сé во свое време. Ако зборуваме за психози (растројства придружени со бунило, халуцинации и др.), тогаш во првата етапа е неопходна, се разбира, лекарска помош.

Таа треба да ги отстрани основните симптоми на заболувањето, да му ја врати на болниот свеста,

критичноста и адекватното однесување (соодветно на нормалната состојба на свеста). 

 Дали гледаш, брате, што е Светата Литургија?

Таа ја претставува целата драма на Крстот и целата тајна на спасението на човечкиот род!

СЕВКУПНАТА ДРАМА НА КРСТОТ И ЦЕЛАТА ТАЈНА НА СПАСЕНИЕТО Е ПРИСУТНА ВО ТЕКОТ НА СВЕТАТА БОЖЕСТВЕНА ЛИТУРГИЈА!

Старец Клеопа Романски

Во времето на царот Лав Велики (458 г. – 471 г.), на царицата Верина и патријархот Генадиј, патуваа по Светата Земја двајцата цариградски благородници Галвиј и Кандид, заради поклонение на тамошните светости. Во Назарет отседнаа во куќата на една вдовица Еврејка, којашто во тајна одаја ја чуваше ризата на Пресвета Богородица. Многумина болни и неволни добиваа исцеление за своите маки со молитва и со допирот на таа риза.

Светиот Дух нe учи да ги љубиме непријателите, така што душата ќе ги сожалува како родени деца. Има луѓе кои на своите непријатели или на непријателите на Црквата им сакаат погибел и маки во пламенот на пеколот. Тие мислат така затоа што Светиот Дух не ги научил на љубовта Божја, оти тој кој е научен на таа љубов, ќе пролева солзи за целиот свет. Велиш дека тој е злосторник и дека треба да гори во адскиот пламен. Но те прашувам јас тебе: ако Бог тебе ти даде добро место

„Најмили мои браќа и сестри монаси и монахињи, уште еднаш, најтопло и од срце ви се заблагодарувам за сето она што го направивте за мене, недостојниот, та чинот на хиротонијата да биде едно духовно доживување и радост за сите. Со тоа повторно на дело го покажавте она, што низ заеднички подвиг го учевме заедно во изминативе 25 години – дека само преку подвизување во љубовта Христова можеме да го достигнеме плодот што Бог ни го ветил во Евангелието. Само тогаш ќе нѐ познаат дека сме Негови ученици и само така ќе го исполниме она што Бог го посакува од нас.

    Со денешниов чин, преку Светиот Дух, врз тебе се изли љубовта Божја[6], и тој дар ќе ти помага со љубов да им служиш на луѓето и да ги исполнуваш задолженијата што ќе ти бидат определени од нашата Света Црква и од надлежниот архијереј. Продолжи да ги надградуваш доверените души во доброто и во благочестието. Постојано моли се за твоите дела да Му бидат угодни на Бога.

Да се биде епископ, преемник на апостолската благодат, значи да се биде прв не во превласта, не во некакви привилегии, туку во одговорноста и во служењето на другите за добро, според зборовите Спасителови упатени кон учениците Негови: Кој сака да биде прв, нека биде последен од сите и слуга на сите![1]. Тоа значи да се биде смирен работник на нивата Божја, служител на тајната на љубовта, на тајната на Евхаристијата, не само во храмовите Божји, туку и во живите храмови – срцата на луѓето. А светата Евхаристија, делото на Божествената Литургија, е дело на едно непрестајно благодарење кон Бога.

 – Мене, бедниот Серафим, од Господа ми е предодредено да живеам многу повеќе од сто години. Но, бидејќи во тоа време свештенството толку многу ќе се обесчести, што со својата нечистотија ќе ги надминат и архиереите од времето на Теодосиј Помладиот, така што веќе нема да веруваат ниту во главната догма на Христовата вера, на Господ Бог Му е благоугодно да ме земе, мене, бедниот Серафим, од овој привремен живот, а потоа да ме воскресне, и воскресението мое ќе биде како воскресение на седумте момчиња во пештерата Охлонска во деновите на Теодосиј Помладиот.“  

Денес беше сецрковно торжество, радост за дојдените заради љубовта во Христа... Радост долгоочекувана, желба кој тивко тлееше во посакувањата на илјадници наши браќа и сестри христијани. Се се радуваше. Толку громогласно Достоин не сум чул, се прашувам дали ќе чујам...
Имав поинаков благослов од првопредвидениот: место да сослужувам, од мал монитор, во репортажното возило на МТВ, го проследував и доловував настанот.

Апостол Павле престојувал во тој затвор во текот на неговото второ апостолско патување.

Во Троада имал видение на еден човек од Македонија, кој барал помош .

Тој, Сила и останатите веднаш отпловиле за Неапол. Од Неапол отпатувале во Филипи.