Кога се зборува за празникот Педесетница, тогаш неопходно е да се разликуваат два моменти: прво, периодот од педесет дена после Воскресение, кога се славеле повеќе настани поврзани со Христовиот живот на земјата, и второ самиот ден Педесетница, кога се славел споменот на Слегувањето на Светиот Дух врз апостолите. Во вториов случај, заедно со Слегувањето на Светиот Дух се славело и Вознесението Христово. Одделувањето на овие два празници се

Човекот, „херојот“ на сечие време, вообразениот господар над природата, самозамислениот творец на технолошкото „совршенство“, соочен со феноменот наречен ’смрт‘, со тој негов најголем кошмар, станува едно бедно, уплашено и крајно немоќно битие. Зашто, како што се изразил некој поет, „смртта вид нема, но сè што има вид на земно суштество – го проголтува“.

„Затоа што мислам дека сегашните страдања не се ништо во споредба со славата што ќе ни се открие.“ Зар во житијата на светителите не гледате со каков труд и пот тие се подвизувале во својот живот? Не можете ли да видите со колку крв и какви страдања тие го завршиле овдешниот живот? Зошто? За да Го здобијат Христос.

Времето се менува – од облачно кон сончево, од ведро кон врнежливо. Така е и со човечката природа. Понекогаш мора да очекуваш дека темни облаци ќе го прикријат сонцето. Дури и светителите имале свои мрачни моменти, часови, денови, па дури и години. Тогаш говореле дека се „од Бога напуштени“, за во нивната совест да го врежат сознанието дека сами од себе, без Негова помош,

Светите  Отци едногласно велат: првото нешто што секогаш мора да го имате на ум е дека никогаш, и во никој случај, не треба се потпирате на себе си. Борбата што ви претстои е исклучително тешка, и целата ваша човечка сила е недоволна за да истрае во неа. Ако се потпрете на неа, веднаш ќе бидете “оборени на земја” и веќе нема да имате желба да ја продолжите борбата. Само Господ 

Според преставниците од МАНУ, овој собир посветен на Мисирков има посебна улога и значење и негова основна задача е да се укаже на научните факти, кои треба да послужат како опомена за последиците доколку истите се игнорираат.
Мисирков во своите дела ја истакнува важноста на историјата и идентитетот на државата, како и дека животниот пат на Мисирков е и за денешни услови неверојатен.

 ...цел живот сонувам како си одам од дома со брод, што ги носи скитачите на Запад (Рундек...) и цел живот вежбам, ако дојдам во ситуација да морам да бегам, да не носам куфер со себе, туку само основните работи, што се на мене – телото и духот... Душата ќе ја престорам во птица-пасош и со неа ќе ги надлетам сите граници...)

 Овој светител беше родум од Антиохија и живееше во времето на царевите Диоклецијан и Максимијан. Се подвизувше крепко на Ливанската Гора и имаше од Бога голем дар на чудотворство. Како архиереј тргна да го проповеда Евангелието. Кога дојде во Охрид, Еразмо го воскресна синот на некој човек по име Анастас и го крсти овој човек. Во таа прилика крсти и мнозина други незнабошци

Бог ја бара од нас нашата автентичност и реално прифаќање на нашите егзистенцијални граници. Бог ја сака нашата човечност и искреност. Она што може да ни ја затвори вратата на Неговото царство нема да биде нашиот грев, туку нашето лицемерие и лага. Нашиот прикриен и откриен  егоизам, кој верувајте ми, знае да се прикрие многу добро дури и во нашите очигледни добродетели.”

Душа тело не прашува
надземно станува тоа,
вечност да го поткрепи
крила да добие мора,
кога Ти ме повика.

Еве пак кон Тебе приоѓам,
веќе што добивам –

Фактот за Неговото Воскресение, Вознесението и испраќањето на Светиот Дух врз Апостолите е потврден и потпишан со крвта, телесна и духовна, на безбројните Маченици. Сите тие не умреле за некаков обичен учител или духовен водач. Никој, со здрав разум и правилна свест, не би

На 10.06.2021 година, во спомен на Вознесението Христово, настан што се случил 40 дена по Воскресението, Неговото Блаженство, Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан, во сослужение на свештенослужители, отслужи Божествена Литургија во храмот„Свето Вознесение“ во населбата Драчево. На Литургијата во ѓаконски чин беше ракоположен дипломираниот богослов Илија Петров.

Во време на луто иконоборство во 8 век, главата на Свети Јован Крстител беше пренесена во местото Комане, место на прогонството на Свети Јован Златоуст. А кога престана иконоборството, во времето на царот Михаил и патријархот Игнатиј, во 850 година, чесната глава на Свети Јован беше пренесена во Цариград и положена во придворната царска црква.

Во оваа нова состојба се чини дека смртта и болката имаат позитивно значење, како другата кожна облека со која Бог ги облекол Адам и Ева кога го напуштиле рајот за да ги утеши во нивното прогонство. Смртта му става крај на злото, инаку тоа засекогаш би постоело на земјата.Физичката болка нѐ предупредува на болест, за да се пронајде точниот лек.