Но на јаве
сон не гледав,
магла во ноќ не се подигна
див коњ и ветер глувонем
зајдисонце испратија.

Тогаш, како китки се појавијаластовички кои здив ми следеа,
незапирливо слика исликаа
и со булки поглед ми исполнија.

Божественото го надминува нашиот разум. Оној бог којшто човекот би можел да го разбере до крај  не би бил бог, туку нешто што е еднакво на човек. Човекот може да разбере одделни елементи, одделни аспекти на божественото размислување, како и она што му е откриено  но не повеќе. Да се претендира на сеопфатно познание е бесмислено, тоа, просто, е научно некоректно, затоа што дури ни природата не ни открила ни стоти дел од своите тајни. Како можеме да зборуваме за Оној, Кој стои зад таа природа?

Јас те љубам и ти треба да ме љубиш! Бидејќи те љубам, треба да правиш како што сакам!“

Тоа не е љубов, туку диктатура. Тоа е ропство. Зароби ме бидејќи ме љубиш и треба да ме уништиш?!

Не можеш ли да ме љубиш без ништо да ти дадам?

Во денешно време е докажано, дека основата на сторијата е добро проверен историски факт. Црквата од 5 век е откриена на локација, која се смета за древен Ефес. Текстуалната критика ги потврдила резултатите од археолошкото откритие. Иако археологијата и текстуалната критика не можат да го потврдат чудото зад приказната, сепак тие потврдуваат дека сторијата опишува вистински историски настан за седум млади момчиња, коишто се појавиле меѓу Ефесјаните и за кое се верува дека е чудо, кое за сите го потврдува воскресението од мртвите.

„Македонскиот Острог“ го порослави споменот на преносот на моштите на Свети архиѓакон и првомаченик Стефан.
 
Ти се покажа прв меѓу ѓаконите и прв меѓу мачениците, сесвети Стефане, бидејќи си им бил пат на светите и кон Господа си привел многу маченици.

Затоа ти се отвори небото и Бог ти се јави. Него моли Го, да ги спаси душите наши. (Анатолиева стихира)

 Благословот на Пречистата Мајка Божја од Нејзиното сечесно Успение веќе започна да ги распростира своите благодатни зраци. Денес Царицата Небесна го благослови почетокот на светиот пост, востановен во чест на

Нејзиното преселување во бесмртното Царство Христово.

Треба да се избегнува претеран и исцрпувачки пост, дури и во време на телесно искушение. Свет Исаак Сирин предупредува: „Чувај се од преголема изнемоштеност на телото, што може да предизвика мрзеливост којашто, пак, може да ја олади душата. Секој треба како на вага да го мери својот живот. За време на јадењето чувај се да не си дадеш слобода ниту во базначајните работи. Твоето седење нека биде целомудрено.

    Христос сам ги изнесе нашите гревови на дрвото со телото Свое, та за гревовите да умреме, а да живееме за правдата: „преку Неговата рана се исцеливте“. Зашто бевте како изгубени овци, кои немаат пастир, но сега се обрнавте кон Пастирот и Владиката на вашите души (1 Птр. 2, 24–25).

Сите ние сме овци во словесното стадо на нашиот голем Пастир – Господ Исус Христос, Кого Бог на мирот Го воздигна од мртвите (види: Евр. 13, 20–21).

Вo гнeвoт Бoг сe oдвраќа oд избраниoт нарoд и сe жали на нeгo на oстанатитe Свoи сoзданија, сe жали на нeбeсата и на зeмјата. Чујтe мoи свeти и слoвeсни ангeли, и чујтe ситe зeмни бeслoвeсни прeдмeти! Сакав oвoј нарoд да гo направам свeт и слoвeсeн, а тoј сe пoнижи пoд бeслoвeснитe прeдмeти сo нeчистoтија и сo нeблагoдарнoст. Ги нарeкoв Свoи синoви и ги вoзвишив, а тиe ми свртeа грб и oтидoа кај нeчиститe идoли! Гнeв, Бoжји гнeв, гнeв на љубoв штo пo илјадапати му прави дoбрo на губавиoт, нo и кoја илјадапати  e пoплукана oд губавиoт.

Пoдвижницитe вo пустината сe трудат да ја прeсeчат свoјата вoлја и да живeат спoрeд Бoжјата вoлја. Нeкoи пoгрeшнo мислат дeка пустиникoт живee сoсeма oсамeнo. Ниeдeн пустиник нe мисли така. Тoј живee вo друштвo на Бoга и на ангeлитe Бoжји и на упoкoeнитe свeтитeли. Кадe штo e чoвeкoвиoт ум, таму e и нeгoвиoт живoт. А умoт на пустиникoт e вo најгoлeмoтo, најчистoтo и најмнoгубрoјнoтo друштвo кадe штo мoжe eдeн чoвeк да бидe. Eднаш авва Маркo му прeфрлил на св. Арсeниј пустиникoт:

Во манастирот на светиот Пантелејмон на вечерната богослужба во чест и слава на св. Пантелејмон и закрилникот на нашата македонска црква св. Архиепископ Климент Охридски, чиноначалствуваше Неговото  Високопреосвештенство Митрополитот Брегалнички господин Иларион, во сослужение со свештеници од  Богодаруваната му епрархијата.
 А утрото Древните ѕидови на соборниот храм во овој манастир, беа сведоци на уште едно торжествено собитие од животот на нашата Црква на Света Архиерејска Литургија  во свештенички чин  го ракоположи ѓакон Димитар Арсовски од Кочани.

Неговите мошти се пројавија како целебни. Еден полуден човек се допре до неговиот гроб и оздраве, а и едно фатено дете се крена и стана здраво. По осумнаесет месеци неговата мајка го отвори ковчегот и го најде неговото тело како живо, без каков било знак на распаѓање. А од телото на светителот излегуваше прекрасен мирис. Подоцна моштите му ги пренесоа во Цариград и ги погребаа во новата црква на Пресвета Богородица, усторена од благочестивите родителите на овој праведен Евдоким.

Оној што се подвизуза во внатрешноста, секој момент треба да поседува четири дејствувања: смирение, крајно внимание, спротивставување на помислите и молитва – затоа што после спротивставувањето треба од длабочината на срцето со неискажливи воздишки да повика кон Христос.Тогаш и самиот подвижник ќе види како со обожуваното Име Исусово се развејува непријателот и неговото мечтаење (фантазија), слично на прашината или на чадот пред силата на ветерот...

Ваша Светост, дозволете ми од свое име, од името на Светиот Синод на МПЦ-ОА, од свештенството, монаштвото и од верниот народ во нашата диецеза, да ја изразам нашата сострадалност, сочувство, и молитвена поткрепа на семејствата на починатите, повредените и на целиот страдален народ во Вашата Патријаршија. Нашите молитви, и молитвите на верниот народ во нашата земја, се кон Христа Распнатиот и Воскреснатиот и Неговата Пресвета Мајка, за тие да ги упокојат душите на настраданите, да ги утешат ожалостените и да им дадат сила, здравје и крепок дух на преживеаните во несреќа што го најде Вашиот народ.

Денес 12.08.2020 година се навршуваат триесет години од осветувањето на соборниот храм „Свети Климент Охридски“ во Скопје. По тој повод, во неделата, на 09.08.2020 година, денот кога го прославуваме поменот на светиот Климент, Неговото блаженство Архиепископот Охридски и Македонски г.г. Стефан по Божествена литургија отслужи Панихида (Парастос) во молитвен спомен на сите веќе упокоени ктироти, дарители, свештенослужители и помагачи на нашата Соборна црква.