Страх не може зауставити смрт, бол и патњу.
Али је одличан у заустављању живота, и остваривања.
И зато можда ни не постоји важнија ствар коју треба научити и развити у себи…
Од Храбрости,

„Со страв Божји, вера и љубов пристапете!“ – возгласува свештеникот или ѓаконот, изнесувајќи го од олтарот на амвонот Путирот со Светите Дарови.Православните верници се причестуваат. И некој задолжително ќе се обиде да ја прими честицата од Телото Христово, натопена со Христовата Крв, само

Секако кога ќе ја отвориме оваа материја ќе најдеме мноштво гранки кои ќе го дефинираат дадениот одговор. Овој свет наместо да тргне од тоа да го анализира одговорот кој го дадовме и да се праша што е тоа духовен живот, духовно раководење по Евангелие, Светите Отци, или домостројот на спасение во

Да ја овенчаме пофалбата на Стефан со цвеќиња и да го опсипиме со рози и пофални песни. Самиот тој веќе се круниса со победничката награда на верата. Иако е напишано: И не плашете се од оние што го убиваат телото... (Мт. 10,28), приврзаноста кон телото тешко се надминува.

Денес, на Божик, Љубовта станува Човек и конкретно се оприсутнува во историјата, бивајќи опиплива.
Денес, Оној што е постар од времињата, станува Доенче и спокојно се радува во прегратките на својата Мајка.
Радувајќи се со Богородица, да се радуваме еден на друг, да се љубиме

Не може да се замисли ништо што би го детерминирало човекот толку да остане и без најмалку слобода. Затоа делче слобода, колку и да е мало, останува во човекот и во невротична, па дури и во психотична состојба. Навистина, најдлабокото јадро на личноста не е гибнато дури ни во психоза. Се сеќавам на еден човек од околу 60 години што го донесоа кај мене поради слушни халуцинации, кои траеле веќе неколку децении. Пред мене беше руина од човек.

Таа е основа на пророците, почеток на Апостолите, потврдување на мачениците, основа на учителите.

Таа е слава на оние што се на земјата, радост на оние што се на Небесата, украс на сето создание.

Таа е почеток, извор и корен на надежта кој ни е подготвен за нас на Небесата, да се удостоиме сите да добиеме

 Била една пештера во карпа и имала јасли, ништо друго немало. Таму одел некој сиромав човек и ги оставал своите животни. Пресвета Богородица со Јосиф, бидејќи сите анови биле полни и немало каде да останат, завршиле во оваа пештера. Таму биле ослето и теленцето, коишто со своето дишење Го топлеле Христа!

Баравме ден
а добивме Светлина,
се прашувавме кога ќе сврши,
а здогледавме урнати меѓи.

Се накалемивме на Твоите,

Смирената наша молитва од Света Гора е да се подвизуваме сите против нашето самољубие, со цел да дојди во нашите срца, во нашите семејства, во татковината ни и во светот вистинската љубов и мир Христова.

Оваа тајна се извршува во Црквата, зашто ние кои живееме во Црквата стануваме учесници во Божјата предвечност, во вечниот живот, во вистинскиот живот на Пресвета Троица. Се разбира, сѐ уште сме ограничени во времето, бидејќи сме телесни луѓе и уште не сме одврзани од врските на овој привремен живот. Меѓутоа, по благодат, уште од сегашниот живот имаме учество и претвкус на идниот век, на бесконечното Царство Божјо.

Дојдете сите вие што велите дека сте Христови, а сакате да владеете над луѓето, и видете Го Христос, Кој доаѓа смирено како слуга, бидејќи не дојде да господари над нас, туку да послужи за нашето спасение. Дојдете сите, кои дрско ја наметнувате својата „вистина“ и ја повредувате слободата на ближниот,

Како што е напишано, некои велат дека во градот Рим за една година се случиле три напасти: реката Тибар се излеала и потопила еден дел од градот Рим, а другиот дел изгорел од пожар. Третата, пак, напаст била следнава: ќерката на императорот Август, бидејќи немажена, паднала во срамен грев и, откако се исплашила од смртна пресуда, се скрила и ја снемало. Август, пак, тагувајќи за сè ова, ги собрал сите свои болјари и народни старешини

Еднаш, си бил некој човек којшто го сметал Рождеството Христово за некаква измислица.

Тој не бил лош, дури бил и многу добар, дарежлив кон семејството, чесен во своите односи со другите луѓе.

Но тој не верувал во она што на Божик се кажувало во црквите.

А бил премногу чесен за да се преправа дека верува.

Да се биде Христијанин во вистинската смисла на зборот значи да се биде свет. Кога веќе не успеваме да се држиме до светоста, да се држиме барем до човечноста. Кога веќе не успеваме на братот да му бидеме брат, дај барем да не си бидеме волк еден на друг. До толку можеме. Немаме изговор до толку.

Кога некој го прашал Старецот за тешкотиите за комуникаците во неговата работа, тој му го дао следниот совет:
„Никогаш не мислете лошо за другите. Со своја молитва, со свое обраќање кон Христа, благотворно делуваш на ближните. Размислувајќи лошо за луѓето, негативно влијае на нив. "

   Кој ги исфрла синонимите од сите епохи насобрани и полни различни рефлексии и сеќавања на минатото, тој си го осиромашува јазикот. Осиромашениот јазик дава и сиромашна книжевност, оти книжевноста има потреба од слобода, избор, право на неограничен избор и иновации. Лошите преводи му нанесоа голема штета на македонскиот јазик, како последица на нив се

Мнозинството архиереи и свештеници повеќе се грижат за нивните скапоцени олтари, одежди и блескави раса, отколку за нивните дела. Не велам дека архиерејот или свештеникот треба да изгледа гнасен, нечист, парталав – далеку од тоа.