Богооставеност
Гордоста, таа суптилна страст уште од малечки навлегува во нашето срце и со својата итрост го обвиткува и заслепува умот. Невнимавајки на неа, таа полека завладува со нас и се поставува како еден филтер, преку коj се во животот мериме и гледаме. Полека, таа постанува наша втора природа, нашето Јас, а ние окупирани со тоа Јас. Јас постанува нашата главна преокупација и ние постојано го храниме.  Со тоа, пак, ја поттиснуваме ја љубвта кон ближните и кон Бог и забораваме на нив. Важни сме само ние, ние можеме и создаваме и се само ние. Не признаваме никаква друга сила, како ние самите се со свои сили да правиме, а за секој наш неуспех и грешка, секогаш ја препишуваме и обвинуваме другиот.

Така „силни“, преку целиот наш живот сме го заборавиле Бог и сме го отфлиле како непотребен мислејки си: „ Сега не ми требаш Боже. Можам сам. Да „проживеам“ јас по свое па кога ќе ми требаш ќе те викнам и така од утре за утре и до момент кога во нашиот живот ќе се појави криза, кој во всуштина е и пак Божја милост. Tогаш го бараме Бога и пак не да го бараме да ни прости што блудно сме го потрошиле нашиот живот, туку повторно не сметајки се никогаш за виновни, го обвинуваме Него затоа што сега веке нема кој друг…

Има и друга крајност, во која живејки неправилно во името на Бога ние повторно го храниме своето Јас и го отфрламе Бог. Кога Бог ќе ја пројави Својата милост за наше исправување и спасение, повторно заради својата гордост, сметајки се себе за достојни и незаслужни за ситуацијата („бидејки сме му служиле и угодувале сиот наш живот“), го обвинуваме Него, како ние демек сме праведните, а тој непаведениот…

Е неможе така! Бог е вистина и тоа непромелива вистина. Исус Христос е ист вчера, денес и утре и Неговите заповеди и Евангелски повеленија се исти во секое време, на секое место и за сите. Така да, ако живееме според нив, ние и ќе го Имаме Бога во себе, и постојано ќе ја чуствуваме таа радост, заради Љубениот, и ќе имаме мир во нас и околу нас и за се ќе благодариме на Бога. Ако не живееме богоугодно, тогаш се ќе е обратно од тоа.

Тоа е патот, поинаку колку и да се обидуваме да импровизираме ќе дојдеме само до едно, „богооставеност“. Но не дека Тој нас не оставил, туку дека ние сме го оставиле Него. Кога ќе ни се случува такво нешто, тогаш треба и да се запрашаме: „Каде сум згрешил?“ А не да обвинуваме некој друг, Бог да чува, и самиот Него. Бог е насекаде околу нас и се грижи за нас, за тоа треба да имаме очи за да го видеме. Нашите очи можеме да ги отвориме единствено преку смирението, љубовта, покајанието, причестувањето…и секоја Христијанска добродетел. Бог да не вразумува сите нас.

God abandonment
Pride, that subtle passion has entered our hearts ever since our childhood and by its cunning ways has covered and blinded our minds. Not paying attention to it, we let it rule our lives and thus it becomes a kind of filter throughwhich we measure and see.

Gradually, it has become our second nature, our second self, and we have become preoccupied with that Self, which becomes our main preoccupation and we are constantly feeding it. But in that way we suppress our love towards our neighbours and towards God and we forget about them. It’s only us that matters something, it’s only us that can do something, it’s only us that can create something, always us. We never accept any other power, as if we do all things by our own power, while for each of our failure and mistake we always blame the others.

“Powerful” as we are, through all of our lives we have forgotten God and we have discarded Him as unnecessary thinking in ourselves: “Now I don’t need you my God. I can do it by myself. Let me “live” by my own device and I will call upon you when I will need you and we act in such a way day by day until some moment when we experience some crisis, which in its essence is the mercy of God. It is then when we are searching for God, and even in such moments we do not ask Him to forgive us for having gone astray but again never finding the guilt in ourselves, we blame Him  because this time there is noone else to blame…

There is still another extreme acting: when we live improperly in the name of God and in that way we again feed only our own Self and discard God. When God shows His mercy for our correction and salvation, again we, because of our pride, regarding ourselves as righteous and not deserving for such situations. (“because we have served and pleased Him all of our lives”), we blame Him, as if we were the righteous ones and not He…

Well, this is not the way it should be! God is truth unchangeable. Jesus Christ is the same yesterday, today, tomorrow and His commandments and Evangelic parables are the same at all times, at all places, for everyone of us. So, if we live according to them, we will have God into ourselves and we will always feel the joy for our Beloved, and we will have peace into ourselves and we will be grateful to God for everything. If we do not lead a God-pleasing life, then all of the previous said will not be possible.

That is the way; if we try to improvise any other ways, we will come only to a “God abandonment”. But it is not God that abandons us, WE abandon Him. When such things happen to us we should ask ourselves: “What have I done wrong?” and not blame someone else, or Him – God forbid. God is everywhere around us and takes care of us, we only need open eyes to see Him. We can open our eyes only by humility, love, repentance, taking the Holy Communion… and each Christian virtues. Let God gives us reason to all of us.

 Преземено од: манастир на св.Прохор Пчински, Донибрук, Австралија