Св. Игнатиј (Брјанчанинов): ПОУЧУВАЊЕ ВО ПЕTOK ВО ПРВАТА НЕДЕЛА ОД ВЕЛИКИОТ ПОСТ

ПОУЧУВАЊЕ ВО ПЕTOK ВО ПРВАТА НЕДЕЛА ОД ВЕЛИКИОТ ПОСТ

Телото ваше е храм на Светиот Дух, Кој живее во вас.
1 Кор. 6, 19.

Св. Игнатиј (Брјанчанинов)

Возљубени браќа! Во сегашно време, кога се подготвуваме да станеме учесници во Светото Тело и Светата Крв на Богочовекот, пристојно е да размислиме од колкава важност е нашето сопствено тело. Неговата вредност е исклучително важна. Неговото значење го претстави Светиот Апостол Павле на следнив начин: Вашето тело е храм на Светиот Дух Кој живее во вас.

Браќа! Дали ние обрнуваме внимание на вредноста на нашето тело? Дали ние го гледаме овој предмет лесно и површно како на предмет кој не ни е неопходен во било какво анализирање? Меѓутоа, Бог ни објавува преку устата на Апостолот: Телото ваше е храм на Светиот Дух Кој живее во вас.

Човечкото тело беше земено од земјата, но не е создадено за земјата. Падна во распадливост, но не беше создадено за распадливост. Тоа е создадено, украсено од Создателот за вечноста и вечното. Тоа веднаш по содавањето беше оживеано од бесмртната и света душа, заедно со неа вознесено од земјата во светол рај за да пребива (остане, живее) во неа, за духовна дејност, за духовно насладување; за телесно задоволство беше неспособно. Во спротивно, тоа не би можело да излезе од рацете на Светиот Творец, освен како целосно чисто и свето; подоцна гревот го искриви и го изобличи. Неговото око беше толку беспрекорно, што не ја виде голготата на другите членови, кои за возврат не претставуваа ништо што требаше да биде прикриено. Душата не беше преплавена и вознемирена од страстите; ниту пак телото беше вознемирено. Крвта не зовриваше од гнев и не се оладуваше од жал и тага. Смртта не беше својствена на ова тело; болестите му беа несвојствени; тоа немаше потреба да се заштити од стихијните влијанија; тоа не било оков и темнина на душата: тоа беше за неа чудесна, вечна нова облека.

Човекот падна. Гревот ја порази со смрт, како неговата душа така и телото. Областа на смртта над човештвото е толку сеопфатна и толку моќна што ниту еден од многубројниот човеков род не ја избегнува; секој човек се раѓа веќе со почетокот на смртта во себе и може да биде подложен на неа во секој момент од својот земен живот и сигурно ќе се појави во неговиот час. Нема да погрешиме ако признаеме дека сите скитници на Земјата се мртовци во движење! Што е нашиот живот на земјата ако не постојана борба со смртта? Од таква состојба, ние никако не можеме да извлечеме заклучок за состојбата која му беше природна на човекот до неговиот пад; не можеме никако да судиме за телото на првобитните според нашето тело. За првосоздадената, блажена и бесмртна состојба ние можеме да размислуваме само во Божествено Откровение. Ние можеме да видиме опитно, потполен нејзин доказ во нашиот Господ Исус Христос и делумно во оние избраници Божји кои ја пројавија силата на откупот не само во душата, туку и во своето тело, дарувано од Богочовекот на човештвото.

Телото на Адам не потона во водите, не изгори од огнот, беше непристапно за смртта[1]. Такво беше телото на новиот Адам, нашиот Господ Исус Христос; тоа ја вкуси смртта, но ја вкуси единствено по волјата на Богочовекот: вкусувјќи смрт тоа не престана да биде живо, зашто откако беше одделено од душата, не се оддели од Божественото. Тоа се вознесе на небото, со одново воодушевување на Адамовото тело во рајот. Тука тоа ги привлекува телата на вистинските христијани: каде што е светото тело, таму ќе се соберат и духовните орли (Лука 17:37). Иако ги гледаме сега телата на починатите татковци и браќа како се спуштаат во мрачниот гроб и се покриени со земја; иако очекуваме дека истото ќе се случи и со нашите тела; но веруваме и знаеме дека овие тела нема да останат секогаш на Земјата. Тие ќе воскреснат. Освен тоа,воскреснатите праведници и живите праведници – праведниците ги нарекувам вистински христијани – нема да останат на земјата: во последниот ден на овој преоден свет, во почетокот на невечерниот ден на вечноста ќе бидат вознесени со своите тела во воздух, за да се сретнат со Господ и така таму на небото секогаш ќе бидат со Господа[2]. Телото кое е посеано во гроб во распадливост, ќе стане нераспадливо, ќе стане во слава, ќе стане во сила; земното тело ќе стане тело небесно, телото душевно ќе стане тело духовнo[3].

Тоа е целта на човечкото тело. Се раѓа заразено со смрт и грев, се раѓа во смрт според сликата на телото со кое е создадено првото тело, создадено од прав и ќе се врати во прав смртниот човек; но ќе се прероди во крстилницата за спасение по образот на телото кое го примил Небесниот Човек, зачнувајќи се и раѓајќи се од Светиот Дух и Пречиста Дева: сите кои во Христа се крстија, во Христа се облекоа (Гал. 3,27). Преку чудеснато Таинство на Евхаристијата, нашето тело се соединува со Телото на Самиот Христа, – телото се соединува со Божественото Тело, крвта со Божествената Крв. Кој јаде од Моето Тело и пие од Мојата Крв, рече Господ, пребива во Мене и Јас во него (Јован 6,56). Оној кој го јаде Светото Тело Христово и ја пие Светата Крв Христова, преку такво целосно вкусување, доаѓа до совршена заедница со Богочовекот: неговото тело се создава од Телото на Богочовекот, неговата крв се создава од Крвта на Богочовекот. Вистинскиот христијанин почива во Господ и Господ почива во него; христијанинот е облечен во Христа и повторно, во христијанинот е Христос. Согледувајќи ја оваа величина на христијаните, Апостолот ни вели: Вашите тела се Христови членови (1 Кор.6,15). Телото е за Господ и Господ за телото (1 Кор. 6,13). Облечете се во Господа нашиот Исуса Христа и грижата за телото не претворувајте ја во похоти (Рим. 13,14). „Даровите на Светиот Дух’’, вели еден голем угодник Божји[4], „веќе се природни за обновената природа’’. За телото веќе е природно да стане едно со Телото Христово, да биде Храм на Светиот Дух: каде е Христос, таму сплотено и неразделно со Христос е и Светиот Дух.

Многу вистински служители Божји за време на земниот живот пројавиле присуство на Светиот Дух во телата и со тоа опитно покажаа дека телата на христијанините треба и можат да бидат храм на Светиот Дух. Сенката на Светиот Апостол Петар ги излекува болните[5]; полагањето на платната кои ги имал Светиот Апостол Павле за своја употреба, ги принесуваше кон болните и болните при полагањето на нив се исцелуваа, а нечистите духови кои ги мачеа излегуваа од нив[6]. Змијата отровница, таа најотровна змија го нападна Апостолот; Но, тој остана неповреден, како да беше неподложен на каснувањето на змијата. Некои светители одеа по вода, преминуваа како крилести, значителни пространства за најкратко време, при молитвите тие се воздигнуваа со своите тела од земјата, како да предвидуваа, според зборовите на некој свет писател[7], бидејќи вознесувањето во воздухот се јавува како возвишена способност. Не само во нивната душа, туку и во самите тела дејствуваше Светиот Дух! Како што во телата човечки подобни на животните несловесни зовриваат различни страсти, така спротивно на тоа, во осветените тела врие и се излева Божествената благодат, угодувајќи го телото со небесна и духовна сладост умртвувајќи го за грев. По одвојувањето на душата од такво тело, распадливоста не се осмелува да го допре, бидејќи без разлика на отсуството на душата, во него е присутен Светиот Дух, откривајќи го Своето присуство на различни знаци, достојни и својствени на Духот.

Зошто нашите тела му се туѓи на духовното осветување? Зошто нашите тела се способни само за чувства што се подобни на животните, додека Светиот Дух сведочи дека друго е телото човечко, а друго е телото на животните (1 Кор. 15,39)?

Затоа што не внимаваме на предупредувањето на нашиот Господ, Кој рече: Пазете се вашите срца да не бидат оптоварени со прејадување и пијанство и грижа за овој свет (Лука 21,34). Отежнаа срцата наши, се прилепија кон земјата нашите души: таквата состојба на духот доведува до безделничење на телото и ние остануваме туѓи на опитот што го знаеме, а тоа е дека нашето тело може да се радува за живиот Бог (Псалм 83,3): Горе да ги имаме срцата и тука следствено по срцето се повлекува и телото. Да Го возљубиме Господа така како што Он ни заповеда да Го љубиме, со сето свое срце, со сета своја душа, со сиот свој разум и со сета своја сила (Марко 12,30), что е невозможно да се исполни без учество на телото. Да ги направиме нашите тела духовни, небесни! Да ги избавиме од тешкиот премин од темнина во темнина: од темнината на гробот во темнината на адот. Имаме неопходна должност да го направиме тоа: ние сме првично создадени за небото, а потоа по падот, ние сме откупени за небото. Ние целосно Му припаѓаме на Бог, а не на себе. Не припаѓате само на себеси, ни вели Апостолот: купени сте по цената, по цената на бесценетата Крв на Синот Божји. Затоа прославете Го Бога во своите тела и во своите души кои се Божји: зашто и вашето тело, не само душата, е храм на Светиот Дух, Кој живее во вас (Кор. 6, 19 – 20). Амин.

Св. Игнатиј (Брјанчанинов)

[1]   Прп. Макариj Велики, слово 4-то, глава 3
[2]   1 Кор. (15, 51–52); 1Сол. (4, 15–17)
[3]   1 Кор. 15, (40, 46)
[4] Великиј Сисој. См. Скитски Патерик
[5] Дела (5,15)
[6] Дела (19,12)
[7]   Калист и Игнатиј Ксапфопулов за безмолвието и молитвата, гл.25, Добротол., д. 2
--------------------------------

Извор:

https://pravoslavie.ru/2977.html