ЗАДУШУВАЧКАТА РОДИТЕЛСКА ЉУБОВ

Архимандрит Андреј (Конанос)

Нужно е да ги разбереме децата дома-домашната црква. Кога децата не се такви, какви што ние сакаме да бидат. Разбери си го малку детето, затоа што е различно, зашто син ти сака да учи едно, а ти нешто друго? Зашто ќерка ти сака да се омажи за еден, а ти сакаш некој друг и за тоа мислиш 6 години? И после се чудиш зашто детето го прави тоа што не го сакаш? И прашањето на детето е-зашто ти не ме разбираш? Зашто не разбираш, дека не сме исто, што ти си одела по твојoт пат, дека треба и јас одам по мојот и ако ме сакаш, тоа означува, дека ме уважуваш и ако ме уважуваш, остави ме да ги раширам крилјата, да го направам мојот избор, не ме задушувај! Кога ќе ме разбереш, ќе видиш, дека и ти се чувствуваш добро-така, како што си-ако ме оставиш, пак ќе се вратам кај тебе. Колку што повеќе го уважуваш детето да ги отвори крилјата, толку повеќе се враќа во твоето гнездо, домашното гнездо. Колку повеќе го притискаш, ќе го загубиш засекогаш. Ќе го слушне името на мајка си и ќе чувствува, дека треба да бега далеку-далеку од нив! Отворен притисок! Отворено тормозење!

Има родители кои, направиле куќи за своите деца, мечатаат каде ќе живеат, каква професија ќе имаат, и кога се им оди добро-нека се оди добро-детето не се согласува. Го разбираш ли своето дете? Тоа е тешкото. Љубовта ќе рече да оставам да избегаш од мене, ако е нужно. Многу е тешко тоа. Го кажувам и како мој проблем. Кога љубиме, обично она, што го љубиме, сакаме да го задржиме, зашто длабоко во нас имаме потреба од него. Мајката плаче за детето бидејќи се жени или мажи, син или ќерка, додека детето добро си минува. Тогаш зошто плачеш бре, госпоѓо? Ама, го сакам! Ама тоа се чувствува многу добро! Ама несакам да биде далеку. Добро. Помисли малку повеќе, разбери малку подобро што чувствуваш-т.е. (чувствуваш дека) имам потреба од него, не плачам за детето, детето е добро. Учи во Германија, јаде колбаси, пие пиво, нема проблеми! Но, јас се измачувам!Ми недостасува детето! Следствено, тоа не е чиста љубов таква, каква што има Бог. Она, што Бог го прави-но, не за да нè има како сопствен посед, да не проголта, туку со уважување, го прави бидејќи сака многу силно да бидеме до Него, но преку нашите сопствени дарби, кои ќе процветаат и ќе се развијат.

Ние сакаме да го заковеме другиот-ќе стоиш тука, близу до мене! Другиот има веќе 40-45 години и мајка му ми се јавува да види што прави дома, оти уште не сфатила, дека детето веќе има жена, која го сака и таа е неговата сопруга. Всушност, тоа значи дека љубовта разбира и мајката треба-побрзо да разбере, дека детето веќе не ѝ принадлежи и (дека треба да каже): Дете мое, врви напред!, а не: Каква боја има автомобилот што го купи, дете мое? Таа ли ти кажа да ја купиш таа боја? Да. Не ме праша, дете мое, не ме праша! Да и кажеш, дека ќе и објаснам како да ги приготви доматите! Сеуште незнае! Тоа, љубов ли е? Само наликува, но, ако мајката, која го рече тоа, е искрена, ќе види, дека тоа е освојувачка љубов и задушување на душата на другиот. Следствено, љубовта не го бара своето, т.е. ти да бидеш добро дете мое, иако си далеку од мене, јас ќе бидам радосна, зашто ќе бидеш со жена ти и детето!

Го напомнувам она кое го кажав на почетокот-сите меѓу нас се сакаме. Нема душа, која не ја сака другата душа. Умот ни дава заповеди и ни вели-е, оној, не го сакај! Види го каков е! Тој е од еди-кој си, оди таму. Душата љуби, умот одделува и поставува такви радвојувачки граници. Ако го разбереме другиот, тогаш реално можеме да му помогнеме во централните моменти во неговиот живот.
Мене ме обременуваат други луѓе, кои си мислат, дека се повредни и кога зборуваат, го создаваат впечатокот, дека сѐ знаат. На пример седат на официјален ручек и постојано искажуваат мислење и сметаат, дека имаат поверно сфаќање, поумна идеа, жена му го настапува под масата; престани сега! Сите така правиме и стануваме за резил. Тој не го сака во себе, но треба да разбереме, дека како дете никој него не го пофалил и не му кажал-знаеш  ли и ти си значаен човек. Во секој случај да знаете дека оној, кој сака малку да се покаже, е чувствителен човек, макар што станува одбивен. Длабоко во себе сака еден убав збор, сака да му кажеш-ела и ти, да ти покажам малку љубов, да те разберам, ела да ти ја покажам твојата вредност! Никој не му дал вредност, да му каже: ти си човек со карактер!-и тој тргнува да го покажува на некој ручек. Ми се случувало многу пати...

превод: М.Б.

изворник: http://pravoslaven-sviat.org/2013/10/07/zadushavashtata-liubov-na-roditelia/

Друго:

архим. Андреј (Конанос): Големо нешто е да го живееш животот коj ти се допаѓа

архим. Андреј (Конанос): Живот без стрес