Мајстори на играта

Повторно ден по ден, и пак, и претходниот, и следниот ден во кој црната хроника го преплавува медиумскиот простор. Брутално убиство на Балканот, неочекувано самоубиство на комичар во светот, двојно убиство насред кафеана во комшии и нова сообраќајна незгода во која гине мој сограѓанин, мој близок роднина.

Се споделуваат линковите од настаните. а коментарите варираат, од чудење, до осуда и воглавно прашањето "зошто баш најдобриот, најдобрата, најдобрите"...

Го знаев Гоце од бебе, го знаев и Горан кој минатата година на истиот датум загина, и другар ми Сашо кој замина пред три години. И малиот Андреј кој машки се бореше со опаката болест и ја изгуби битката, и малку повозрасниот Глигор кој во втората битка се предаде, и Михаил, и Мише, и Тоше, и моите родители. Сите добро ги познавав. За сите нив знам дека навистина беа добри луѓе. Тие беа предобри.

И не само јас, туку и секој што познаваше некого од нив, ќе каже дека беа добри, дека беа најдобри. Но заминаа. Сите пред време заминаа. А јас верувам дека заминаа онаму каде што одат добрите.

Насекаде има добри луѓе. И овие кои јас ги споменав беа добри. А некои луѓе се добри во бизнисот, некои во политиката, некои во науката, некои во уметноста, некои се добри гејмери. Но преку последно набројаните, некако станува појасно зошто играта им е предизвик,  и зошто најдобрите најбргу стигаат до целта.

Ако некогаш сте играле виртуелна игра, тогаш сигурно знаете...

Играта има почеток, појаснување како се игра и секако крај, односно цел. И логично...Би играле ли ''гејмерите" игра која нема смисла, односно игра нема крајна цел?

Секако дека не.

Па страста кон играта е што побрзо и пред другите да стигнеш до целта, со што подобар резултат.

И така...  Грабиш кон целта, но имаш препреки. Се обидуваш повеќе пати на една иста препрека, стекнуваш рутина и продолжуваш. Ако не оди, бараш помош, бараш објаснување како да поминеш. Имаш можности да минеш - од овде или од онде.

И почнуваш од љубопитност да експериментираш. Често се колебаш, бидејќи само еден е вистинскиот пат. По другиот пат- губиш живот. Но имаш нов. Обично по три или по пет ''животи", зависи од играта. Можеш и да стекнеш нов живот низ играта на одреден број поени или собрани бонуси, нели?

И така во некои игри, како што се развива играта, така можеш да менуваш и оружје, да собираш повеќе поени, полесно да минуваш, и на крајот стигнуваш до целта. Дали ќе добиеш медал или пак бакнеж од принцезата,  или пак ќе можеш да се потпишеш кога ќе го срушиш рекордот, а во поново време и можност да го споделиш на ФБ резултатот јавно, сеедно е. Битно е да се стигне до целта за сатисфакција. Оној што ја создал играта ја предвидел и наградата. А до целта и до наградата најбргу стигаат само најдобрите.

Како и во игрите, така и животот има почеток (раѓање), појаснување за правилата на игра (животното искуство и моралните вредности) и крај, односно цел (смрт, односно населување во животот вечен, барем според мноштвото религиии, вклучувајќи ја и нашата православна).

Би се труделе ли луѓето да останат во живот ако нема во него смисол, односно ако нема крајна цел?

Страста за живот е онаа које нѐ држи во живот, стравот од неизвесноста што после крајот, што после смртта, но и надежта дека има награда на небесата за она што сме го преживеале на земјата. Тоа нѐ држи во живот и нѐ прави храбри борци кои се борат за подобра награда,  која пак зависи од резултатот, односно квалитетот на животот. И волно или неволно, грабиме кон смртта.

А додека трае играта, односно животот, се јавуваат препреки кои со црковна терминологија ги нарекуваме искушенија.

Многупати паѓаме во искушенија, кои ако повеќепати ги повториме - стануваат страсти и не ни даваат лесно и брзо да чекориме низ животот. Некои од нив нѐ влечат кон провалија. Постојано паѓаме, никако да тргнеме нанапред. Бараме помош преку покајание и исповед, се растеретуваме и пак сме во игра. Но, пак и пак, од човечка љубопитност- често грешиме и паѓаме. Секое паѓање е како во играта -- губење живот. Но нѐ очајувајте. Секое покајание ни е можност за нов живот.

Сепак...

Во реалниот живот имаме многу повеќе можности за покајание отколку во игрите животни. Ако се вооружиме со морални доблести и искуство низ животот, ќе постигнуваме подобри резултати во духовниот живот.

И на крај стигаме до целта.

Секој стига до смртниот час. За нас кои веруваме во Бога и во наградата што е предвидена од Него на небесата, значи дека сме стигнале до целта. Ако креаторот на играта е оној кој ја одредува наградата, така и Творецот на животот е Оној кој ја одредува наградата. Уште веруваме дека човекот се сели на небесата кога има најмала осуда, кога е најспремен. Затоа не е чудно што најдобрите први стигаат до целта, што први ја примаат наградата небесна и животот вечен.

Креаторите на видео игрите ги сакаат добрите гејмери. Ги сакаат мајсторите на играта, а сите ние ги сакаме добрите. Веројатно и Творецот на животот ги сака добрите луѓе. И затоа...

Почивајте во мир мои мили мајстори на играта наречена живот. Уживајте во наградата која ја стекнавте на небесата. Убавите спомени на вас ќе ни ја ублажуваат болката од вашето отсуство.

А ние?

Ние од вашето искуство ќе се поучуваме како да стигнеме до целта, како и ние да станеме мајстори на играта.

Извор: 

офф.нет.мк

20.08.2014 год.