ЛУЃЕ СО ВЕРА И ТРПЕНИЕ

                Има луѓе кои не се во манастир, ниту задолжително се клирици, но кои го имаат во себе Светиот Дух. Луѓе со вера и трпение, со радост и надеж, со чиста мисла и прозрачни души. Луѓе кои не те збунуваат, не те возмутуваат, не те помрачуваат, чувствуваш мир покрај нив и велиш: „Колку убав човек, колку убаво си поминав со него...“. Но, внимавајте, овие луѓе не се совршени.
Само Бог е совршен, никој друг. Тогаш кои се овие убави луѓе? Едно ништо, страдалници во животот кои силно го љубат Бога и кои Бог ги љуби. Човекољубиви души, полни со разбирање и љубов кон сите. Тие се такви луѓе кои со радост застануваат напред за да го преземат ударот, кога сите фрлаат камења по тебе.
          Божјиот Дух почива на човекот и прави дом кога ќе види смирение и едноставност. Тој се оддалечува од себичноста, сезнаењето, духовниот елитизам и фарисејството, односно од чувството дека не сум како другите луѓе и верници.
Кога еден човек ја има благодатта на Светиот Дух, ние го чувствуваме тоа без тој да направи или да каже нешто. Да не зборуваме дека тој што е свет - не го знае тоа. Да го знаеше тоа, немаше да биде свет туку ќе беше опрелестен. Божјиот човек има радост, светлина во душата, ти дава надеж и храброст со секој негов збор. Не те плаши и не ти се заканува со адот, сатаната и антихристот. Молитвата, смирението и безмолвието се плодови на Светиот Дух. Кога ќе осетиш збунетост и напнатост - тргни се.

             Со една таква личност, со една таква жена од мојата црковна парохија се простив пред неколку дена. Жена која се издигна над сопствената рана. Која не ја искористи нејзината болка за да биде сожалувана, ниту ги посребри клинците на нејзиниот крст со пофалби и аплаузи. Постојано распната, но во исто време и убава. Со насмевка на лицето, со добри и закрепнувачки зборови. Секоја средба со неа беше едно откровение, радост, светлина, насмевка, трпение и вера во Христа.
              Највпечатливото нешто што го доживеав беше кога ја посетив во нејзиниот дом во последните денови од нејзиниот живот. Таму бев сведок на една голема проповед - како човек со вера ја пресретнува смртта. Беше врзана за кревет во последен стадиум од сериозно канцерогено заболување. Колебливо влегов во нејзината соба. Вознемиреност, вкочанетост и болка ми ги оптоваруваа чекорите. Знаете , кога еден свештеник прави такви посети, тоа не е лесно, затоа што многупати добива прекорни коментари, реакции на болните или на роднините, тешки прашања за еден Бог кој „молчи“ и е „рамнодушен“: „Каде е Бог, оче?“, „Зошто не ги слуша нашите молитви? " итн. Па, и свештеникот е човек - станува тешко.

             Во случајот со оваа жена се случи следново прекрасно нешто. Наместо јас како свештеник да ја тешам, се случи спротивното - таа почна да ме теши и да ме советува. Таа ми зборуваше за вредноста на трпението и славословието кон Бога. „Оче мој, имам големи болки, но не ми пречат. Нека биде како што благоволил Бог, слава Му, како што сака Христос. Не се обременувај оче, се е во ред. Слава Тебе, Боже!“.
            Нормално, јас не зборував - што да кажам и зошто, кога Бог кажа сè.

Отец Харалампиј Пападопулос
Подготвил Симеон Стефковски

Извор Богоносци.бг

23.07.2024