БОГ НИКОГАШ НЕ ГРЕШИ
При секоја тешкотија и искушение во животот бараме виновник. Секогаш постои некој кој е виновен за секоја мака која што се случува во нашите животи. Но, зошто кога сè оди добро, не прашуваме кој е причината за доброто во нашите животи? Никогаш не го поставуваме тоа прашање. Во тешкотиите пак, бараме виновници и вообичаено другите се виновни: Господ, ѓаволот, моите родители, пријателите, мојот сопруг, мојата сопруга, моите деца, моите соседи, моите соработници и мојот шеф. Понекогаш и јас сум виновен. Иако позади сето ова криминализирање на секого за злото кое се случува во нашите животи, ние всушност извикуваме една вистина без зборови: „Ме измори моето јас!“. Едноставно другите ги правиме огледала за да го кажеме тоа кое реално го чувствуваме за себеси. Преку другите го излеваме гневот што го чувствуваме кон себеси.
Христос стои пред еден човек кој е роден слеп. Учениците и народот збунето го гледаат овој измачен човек и си го поставуваат прашањето: „Кој згрешил, тој или неговите родители, што се родил слеп?“ (Јован 9:2). Кој Господи е виновен? Кој е виновен што овој човек се родил слеп? И го добиваат Христовиот одговор: „Никој“, тоа стана за да се јави Божјата слава.
Престанете, им вели Христос, да барате виновници, погледнете подалеку од биполарната „вина - невиност“, надвор од играта на вашиот ум „добро - лошо“, „добар - грешен“. Има толкувања и објаснувања кои го надминуват вашиот ум. Тие не се вклопуваат во вашата етика и логика. Зошто да не ги прифатите? Вашиот ум не може да објасни сè. Може да направи многу, но не се. Има работи кои учествуваат во еден подлабок Божји план кој вие не можете да го протолкувате. Таму нема добри и лоши, виновни и невини, крадци и полицајци. Го нема лошото дете кое треба да биде казнето.
Таму постои нешто подлабоко, кое, иако изгледа неразбирливо, е апсолутно хармонично и смислено. Довери се на Бога, чекај со трпение и молитва, остави се и ќе почувствуваш, поверувај и со срцето ќе го видиш она што твојот ум не може да го поднесе.
Пред извесно време во Солун запознав две слепи жени. Дојдоа на едно од моите предавања. На крајот чекаа да ме поздрават. Никогаш не сум видел посветли лица, исполнети со светлина и радост. Се зачудив: што да им кажам? Не морав ништо да кажам. Едната се наведна до увото и ми шепна: „Не се вознемирувај, оче. Од денот кога го изгубив видот, го видов Христос. Ослепувањето, оче, беше најголемиот благослов во мојот живот. Господ никогаш не греши, оче мој…“.
Вечерта во молитвата поразен изговорив: „Кој знае или може да ги објасни Твоите планови, Боже? Кој може да одговори на Твоите непознати одлуки? Ти си парадоксален Бог, Бог на изненадувања, Бог полн со пресврти. Целиот си едно чудо. Господи, слава Ти!".
Отец Харалампиј Пападопулос
За Преминпортал Симеон Стефковски
9ти јуни 2024 лето Господово
