Лималиски митрополит Анастасиј (Николау): Во Царството Божјо никој не влегол живеејки лесно

Во Царството Божјо никој не влегол живеејки лесно

Лималиски митрополит Анастасиј (Николау)

Место да кажете "Ако му биде удобно на Бог и ако бидеме живи, ќе го направиме оваа или онаа"- вие ке се буните поради своите недостатоци: секако дека тоа бунење е дел од злото.

Оваа неговестува дека е еден вид безумие. Евангелито на овие луѓе ги вели како двајца луѓе. Безумникот во своето срце рече: Нема бога 2),- вели светото писмо. Безумен е тој што не верува во Бога. Друг бездомник е богат човек кој рече: « Ке го искршам моето жито ке изградам поголемо целото мое жито и секоја моја добрина и ке и кажам на душата моја: душо, многу добрина имаш направено за сите овие години: наслади се, јади пиј и весели се. Но му рече на Бог: Безумнику! Оваа ноќ ќе ти биде одземена душата, а тоа ќе остане на тие што си ги подготвувал?» 3)

И двата човека боледуват од истата болест- атеизам. Место да веруват во Бога тие веруват во друго: мамут, богатство, силата, здравјето итн. Бог тој човек го нарече безумен затоа што несакаше да биде покрај Него и човек немора да биде христијанин и да ги чите делата на светите отци и Евангелието да го свати. Тоа е прашањето на здравиот разум. Прашај го кога ќе посакаш чиј мозок правилно работи: Дали знаеш што ќе се случи утре: Секој ден се случуваат смртни случаеви. Читав колку луѓето умираат секој ден, времето не потиснува, секој момент кој ни поминува ни одзима дел од нашите животи. Значи во прашање е здравиот разум, за тоа да го свати и да направи повеке духовни работи, тоа е прашање на благодатта. Меѓутоа за да го сватиме тоа за што сега зборуваме потребна е логика. Зошто Бог го нарекува човекот кој е безумен и луд и дека несмее да се однесува на тој начин? Зошто така се однесуваш, дали си бесмртен? Дали ќе го исправиш целиот свет, зборувајќи и мислејќи дека ќе го покориш целиот свет?
а каде ќе одиш? Од оваа точка гледајки од точка на смртта навистина е добро, кој ја прекинува прво оваа надомест и човечката фалба како зло не би станал бесмртен. Смртта влезе ов нашиот живот за злото да нестане бесмртно и така се прекинува оваа човечко безумие.

Иако знаеме дека ќе умреме правиме големо мноштво безумни постапки. Замислите само кога би знаеле дека нема да умреме. Што тогаш би се случило? Кој би не вразумил? Никој тоа нема да може да го направи. Секако само доколку човек не помисли дека тоа е надвор од Христа, можа да падне во очај, односно, мисловно за смртта тоа е толко драгоценно и важен настан и претставува основа на духовниот живот. Но потребно е издржливост, затоа што смртта е нашата природа и непријател на нашето постоење а ние ја совладуваме само со Господ Исус, бидејки позади тоа го гледаме Христа и не остануваме во неа. Не застанувам пред смртта, бидејки тоа е врата на која влегуваме, затоа што знам дека позади таа врата се наоѓа Исус Христос и радосно ќе ја отворам. Истовремено, ако го изгубам Христа кој се наоѓа позади таа врата, со влегувањето низ оваа врата за мене тоа ке биде многу болно. Човек секогаш мора да го има Христа пред себе. Посебно кога се бори со очајание и кога гледа дека на неговиот живот му доаѓа крајот, да старее и да боледува или кога го обезмува мислата: "Што ќе се случи? Сега ќе умрам! Што се случува со нас?" Да, оваа секако дека не е пожелно, но постои и нешто убаво, кога покрај сите овие мисли до нас ќе го ставиме Христос. Тогаш смртта за нас претставува само од сегашните работи кон вечните работи, од телесни работи до нетелесни, од овој живот до вечен живот со Епископот.

Замислете некој сега да ни каже:
- Ќе умреш за минута!

Ако верувам дека сега ќе го здогледам Христа барем на малку, по своите возможности, засакувајќи го во својот живот, го бараме и тежнееме кон него, тогаш навистина ќе се чувствуваме мирно и тоа ќе ми помогне да го совладам тој проблем. Но ако сакаме друго, нашето срце ќе чувствува тага и ќе имаме проблеми. Затоа секогаш треба да го одржуваме присуството на Христос во нашиот живот, тој секогаш да биде покрај нас. Само така можеме да ги игнорираме телесните работи од луѓето. Му се доближуваш на огледалото и гледаш дека си пораснал, дека си остарел и дека не си веке тој кој што си бил претходно, ги гледаш старите фотографии и си велиш: Каков бев каков сум станал? Имам толку и толку години, на мојот живот му се ближи крајот, како годините бргу поминаа! Животот е како пареа.

Значи, се противеме на Исусовото присуство. Христос е нашиот живот а ние го бараме, или човек седи и размислува за целото човечанство: Колку и луѓето ги познавам кој живееле на овој свет и ги познавале моите претци. Мојата пра-баба, пра-пра-баба? Никого. Тие беа луѓе исто како и ние, со свои соништа, деца, внуци, работа, мечтаење, го изживеаа својот живот, живеаа свој свет, нивниот живот заврши, исто така и нашиот живот ќе заврши и за сто години, ако светот сеуште постои, никој на нас нема да се сеќава. На нас само ќе се сеќава Бог ако сме соединети со Него. Затоа во црквата велиме: "Вечнаја памјат.!" За жал на погребениата луѓетои зборуваат некој апсурдни приказни кој предизвикуваат лутење кај луѓето. Какви се сите овие зборови! Понекогаш намерно го исклучувам микрофонот, бидејки паѓам во искушение да се разгневам и затоа шепотам во себе за нешто да не кажам на микрофонот:

-Незаборавен другару, вечно ќе се сеќаваме на тебе!

Слушни, дали вечно ќе живееш за да се сеќаваш на него? Уште колку години ќе живееш? Несреќнику, кој на кого вечно ќе се сеќава? Ако набргу умреш како и него и некој други и јас? Кој ќе се сеќава на тебе и кој ќе се сеќава на друг човек? Вечно сеќавање значи дека Бог вечно ќе се сеќава на тебе а исто така Бог ќе се сеќава и на тие луѓе кој го сакале и го барале во својот живот. Така се молиме за мртвиот брат. Да, и ние ќе те заборавиме подоцна, како што и нас другите ќе не заборават, а ние ќе заминеме од овој свет, но молитвено ќе сакаме Бог секогаш да те помни! Тоа значио "вечнаја памјат", Бог секогаш да си помислува на тебе.

Тоа го зборуваме и во црквата, се сеќаваме на покојникот и на светите Литургии, се сеќаваме на нив, се разбира и Бог се сеќава на нив. Тој никого не заборава, се сеќава на сите, но кога велиме Господ да се секава на тебе, тоа значи дека Бог ќе ја даде својата милост и благодет, се разбира, ако си го сакал и ако си го барал. . Така сме мирни во нашите срца, така одиме и низ животот. Да животот е минлив и што и да правиш и на колку дрва да чукнеш ( како што се вели, чукни во дрво)! Па добро, лукни на дрво, чукај колко сакаш! Нема да те избегне судбината.

Всушност, со самото Божјо присуство тоа ни дава надеж за подобро утре, за надеж во животот. Сите работиме, си подзавидуваме, живееме за денешниот ден, денес, лебот насушен да ни го даде денес. Да го проживееме овој богоуден денешен ден кој може да биде подобар, повеке радосен и благословен со Божјата помош. Утрешен, нам не ни припаѓа, тој му припаѓа на Бога, исто како и вчерашниот ден што помина со Божјата волја.

Зборувајте вака: "Со Господовата помош, Ако Бог даде, направи го тоа и тоа. Дали знаете каква надеж тоа му дава на нашето срце? Како прво, не ослободува од стресот кој треба да направиме некој работи а тешко нам ако тоа не го направиме! Но правете го тоа што го можете и да не успеете и тоа е човечки повторно е добро. Светот нема да пропадне, ништо важно не се дешава. Не се врзувајте за овие работи, тие се променливи, не го губете времето во тишина. Ако можеш нешто да направиш, направи го. Дали си го направил? Заблагодари му се на Бога што тоа си го направил како би се израдувал што си направил нешто добро и корисно за тебе и за фамилијата. Не си го направил? Не си можел да го направиш? Биди благословен! Тоа пропушти му го на Бога! Потполната доверба во Бога нас не ослободува од стресот кој го зајадува и на малото дете, да и тие имат стрес. Но дали за тоа на Бог ке му биде удобно? Постави го тоа прашање. Но често велиме: Не! Оваа треба да се направи по секоја цена! Но од каде да знаеме што треба да се случи? Зошто треба да се случи? И кога сето тоа би се случило, што сакаме? Знаете, нашиот живот толку е променлив и секогаш не зависи се од нас, бидејќи ако човекот се обиде да го направи сето тоа што го сака, лесно може да си го уништи животот. Добро е нешто што се случува како што ние сакаме, а друго не. Зошто својот живот го уништуваме толку ревносно? Прифатете ја оваа вистина, прифатете ги работите какви што се.

Еднаш читав некој весник што се случува во светот. Во весникот пишуваше сторија за некоја жена која починала на 70 години, мајка која го изгубила синот. Во себе си реков: Погледни заврши животот на една мајка кога го изгубила својот син. Тој исчезна без трага. Животот и поминал во патење. Размислувам што значи да го изгубиш своето чедо и да незнаеш дали е жив, дали ќе биде пронајден или не. Ако знаеш дека починало, плачеш, го погребуваш, ја прифакаш вистината, таква каква што е, но исчезнало без трага, тоа е најголемата болка. Секако, тоа и создавало голема болка и патење на жената, животот и бил тежок, 30 години незнаела што и е со детето. Северни Кипар се до 1974 година беше под турска окупација. За времето на упаѓањето на турската војска многу луѓе исчезнаа без трага. Но нејзиниот живот е завршен, нејните маки завршија. По излегувањето од нејзиниот живот целата нејзина болка е во Царството Божјо како благодет како да е нешто драгоценно. Како што вели старец Пасиј: Кога ќе умреме прво што ќе направиме штом ќе ги отвориме очите во Царството Божје, вистината ќе ја видиме со своите очи, суштината на работите а не како што сега ги гледаме и ќе му се заблагодариме на Бога за сите маки во животот. Нема да кажеме фала ти Боже! Како убаво сум го живеел животот! Имав деца, богатство и убава работа! Ах мојот живот бил убав! НЕ! Човекот нема да се сеќава на тоа, туку ќе се секава на сите маки тешкотии и искушенија, тоа што му помогнало да го собере небеското благо. Се што е добро, е благословено од Бог, нам нема да ни припаднат венците. Нема да имаме венец од Бога поради тоа што сме поминале убав живот.

Прв дел