„‘Несветите свети’ и други раскази“ – книга на годината во Русија -
На 5 септември во салата на Станиславски и Немирович-Данченко беа врачени годишните национални награди на „Книга на годината“, една од најпрестижните книжевни награди во Русија. Во номинацијата „Проза на годината“ победи книгата на архимандритот Тихон (Шевкунов) „‘Несвети свет’ и други раскази“.

„За мене ова е прекрасна и, морам да признаам, навистина неочекувана радост што книгата, чија главна тема е скриениот човеков пат кон Бога, е удостоена со така големо внимание и интерес од жирито и читателите“, се заблагодари отец Тихон.

Книгата „‘Несвети свет’ и други раскази“ издадена пред единаесет месеци, стана, како што тврдат медиумите, најпродавана книга од времето на Советскиот Сојуз. За тоа кратко време доживеа шест изданија и нејзиниот целосен тираж е милион и сто илјади примероци. „Несвети свети“ веќе е преведена на англиски, грчки и српски јазик, а во тек е преведувањето и на други јазици.

Некој подвижник еднаш рекол, дека секој православен христијанин може да раскаже свое Евангелие, своја Радосна вест за средбата со Бога. Секако, никој не ги споредува тие сведоштва со книгите на апостолите, кои со свои очи Го виделе Синот Божји, Кој живеел на земјата. И сите ние, иако немоќни и грешни, сепак сме Негови ученици, и нема ништо поубаво на светот од созерцувањето на поразителните дејствија на Промислата на Спасителот за нашиот свет.

Предговор
 Еднаш, во една топла септемвриска вечер, ние, тогаш сосема млади послушници во Псково- Печерскиот манастир, провирајќи се низ премините и галериите на древните манастирски ѕидини, удобно си седнавме високо над градината и полињата. Низ разговорот ние почнавме да се сеќаваме како секој од нас завршил во манастирот. И колку повеќе се слушавме еден со друг, толку повеќе се зачудувавме.
 Врвеше 1984 год. Ние бевме петмина. Четворица растевме во нецрковни семејства, но и кај петтиот, син на свештеник, претставата за луѓето кои одат во манастир, малку се разликуваше од нашите, какви и да се, советски. Само една година претходно, сите ние бевме убедени дека во наше време, во манастир одат или фанатици или луѓе безнадежно пропаднати во животот. Да! – и уште жртви на неразделна љубов.
 Но гледајќи еден на друг, ние гледавме нешто сосема поинакво. Најмладиот од нас имаше осумнаесет години, а најстариот – дваесет и шест. Сите беа здрави, силни, симпатични млади луѓе. Еден блескаво завршил математички факултет на универзитет, другиот, без оглед на неговата возраст, бил познат уметник во Ленинград. Трет, главниот дел од неговиот живот го поминал во Њу Јорк, каде што работел и неговиот татко, и дошол во манастир на трета година од институтот. Најмладиот – синот на свештеник, надарен резбар, само што го завршил учењето во уметничко училиште. Јас исто така неодамна го имав завршено сценарискиот факултет ВГИКа. На кратко, световната кариера на секому му ветувала да стане најзавидна за такви младичи какви што бевме тогаш.
 Тогаш, зошто ние дојдовме во манастир и со сета душа сакавме да останеме овде засекогаш? Ние добро го знаевме одговорот на тоа прашање. Затоа што на секого од нас му се откри прекрасен, со ништо неспоредлив свет. И тој свет беше безмерно попривлечен, отколку тој, во кој ние дотогаш ги проживеавме недолгите, но исто така по свое, среќни години од својот живот. За тој прекрасен свет, каде што живеат по совршено други закони, отколку во обичниот живот, свет бесконечно светол, полн со љубов и радосни откритија, со надеж и среќа, искушенија, со победи и наоѓање смисла на поразите, а најважно – за моќните јавувања на силата и помошта Божја, сакам да раскажам во оваа книга.
 Јас немав потреба да измислувам ништо – сè, што тука ќе прочитате, се случувало во животот. Многу од тие за кои ќе раскажувам, се живи и сега.

Превод: Златко Дивјаковски