Ако може смирено, без занесување (05.09.2022 09:48)
„Потоа се искачи на гората и ги повика при Себе оние, кои Сам ги одбра, и тие дојдоа при Него. Избра дванаесетмина да бидат со Него, и да ги праќа да проповедаат; и да имаат власт да лекуваат болести и да изгонуваат бесови: првиот Симон, кого го нарече Петар; па Јаков Зеведеев и брат му Јован, на кои им даде име Воанергес, што значи: синови на громот; потоа Андреј, Филип, Вартоломеј, Матеј, Тома, Јаков Алфеев, Тадеј, Симон Кананит и Јуда Искариотски, кој и Го предаде“ (Марко 3, 13–19).
Гледате ли, деца, какви дарови Богочовекот Исус Христос им дал на Своите Апостоли и пред завршувањето на севкупниот Очев домострој на нашето спасение, т.е. и пред симнувањето на Светиот Дух Господ на Апостолите? Но, тоа се дарови кои се должат на вонредната благодат што Господ им ја дава на Своите ученици; исто каква што е и благодатта што Неговите ученици ја примаат на гората Тавор, за да можат да Го видат Христос, колку што можат, во Неговата начелна слава.
Секако, очигледно се тоа големи дарови; не само што го добиле дарот да проповедаат, туку истиот и да го потврдат со дела на исцелување болести и изгонување досадни бесови. Затоа што зборовите без дела се празни и никого не можат да привлечат; посебно – не оние што не ни знаат дека се под власт на демоните. Колку потребни дарови и денес...
Денешното евангелско четиво (види: Марко 3, 13–19) ми дава повод да ја разгледаме разликата помеѓу редовната и вонредната благодат во Црквата, како и колку ние треба да бидеме внимателни во разликувањето и во односот кон двата вида благодат. Зошто?
Затоа што, иако апостолите беа учесници во толку голема благодат, тие сите се откажаа од Христос, а еден од нив и Го предаде. Ваков пад, од таква духовна висина, е речиси невозможно да му се случи на носителот на редовната благодат. Тоа е главната разлика и последица помеѓу двата вида на благодат.
Основно светоотечко начело е: дај крв – прими Дух. Сите христијански подвижници што ја примиле, т.е. усвоиле, т.е. поличносниле редовната Божја благодат, претходно многу пострадале – и во внатрешната борба за преобразување на своите страсти и во надворешната борба за љубов и кон непријателите, па сѐ до целосната жртва за Црквата. Што би рекле, многупати го доживеале и преживеале страдањето што им се заканувало на Апостолите во часовите на Христовото страдање и затоа ја добиле таквата благодат; исто како Апостолите потоа, откако се покајале и откако била проверена нивната верност.
Вистината е дека Црквата денес многу повеќе опстојува врз основа на вонредната благодат за нејзина надградба отколку што има носители на редовна благодат. Но, сепак ги има. Проблемот е да не си помислиме дека даровите со кои сме обдарени сме ги добиле по редовен пат – преку голем подвиг; оти тогаш падот ќе биде многу блиску. А да не спомнувам дека има и демонски дарови.
Како препознаваме што е што? Секој оној што не поминал низ восогласување на начинот на својот живот со степенот на духовниот развој или душевната состојба во која се наоѓа, како и со местото и задачата што ги има во Црквата и општеството, нека знае дека не може да биде носител на редовната благодат. А за демонските дарови на тие што прават неред во Црквата, немам кому да објаснам.
Најсигурно е, смирено да Му благодариме на Бог за сѐ и секој да си ја гледа својата работа.
Пресвета Богородице, спаси нас!
Митрополит Струмички Наум
Извор: МПЦ-ОА
