1 ноември 2009 год.- Старо Нагоричане

Денес на празникот на светиот отец нас Прохор Пчински го посетив селото Старо Нагоричане, кумановско, односно црквата св. вмч. Ѓорѓиј. Времето, есенски топло и сончево,беше мој придружник во фотографирањето на оваа стара црква . Сега таа е под заштита на државата како споменик на културата кој датира од XI ВЕК, но само ако човек малку се вдлабочи во набљудувањето ке ги забележи траговите на некогаш богатиот духовен живот во овој регион од времето кога единствено Црквата ја држала битовата, егзистенцијална нишка и го подржувала народот во тоа време на сиромаштија, војни и лични подвизи.Во близина на цркавата свети Ѓорѓи се наоѓа испосницата во која се има подвизувано светиот отец наш Прохор Пчински (починал IX ВЕК),посветувајќи се целосно на Богопознанието.Неговите подвизи за нас се тајна, но дека е Божји угодник сведочат многуте исцеленија и мироточивите мошти на овој наш светител.Црквата прв пат е изградена во XI ВЕК под ктиторство на цар Милутин, а е реновирана во XIV век .Исто така,  постојат најави дека се издвоени средства за во наредниот период повторно да се реставрира овој храм.
 

За жал денес , не се одржува редовна литургиска служба во овој храм од причини што за неколку околни села е поставен еден парохиски свештеник. Но да се надеваме дека Семожниот ќе ги умножи пастирите како и народот во овој македонски крај , та овој храм ќе биде уште една жива заедница на Троичниот Бог наш  а во лицето на Светата Црква.
 

На крај ,
вознесувајќи молитви за застапувње и заштита од светиот отец наш Прохор Пчински и Преблагословената Мајка на нашиот Бог,
 
ве поздравувам сите!
Македонка Георгиевска 

 Куманово , на празникот на св.Прохор Пчински

Друго:

Од Житието на св. Прохор Пчински

Проподобниот отец наш Прохор Пчински, подвизувајќи се со добар подвиг во Нагоричанската и Козјачката пустина, бил јавен во светот како светлина за време на царувањето на благочестивиот цар Диоген. Родителите на светиот Прохор, Јован и Ана, побожно живееле во Овчеполскиот крај во Македонија. Тие биле натажени луѓе, бидејќи долго време немале деца. Горејќи од желба за деца, тие усрдно везнесувале топли молитви кон Бога и многу милостиња давале по црквите и сиромашните. Господ погледнал на нивните молитви и милостињи и им дарувал утеха и голема радост: Ана зачнала во староста и родила син, кој на крштението добил име Прохор. Кога Прохор наполнил осум години родителите го испратиле да ја изучува писменеста. Просветуван од Духот Божји, Прохор многу напредувал во учењето и со тоа многу ги зарадувал своите благочестиви родители.

Кога Прохор ја изучил книжевната мудрост подобро од своите врсници и постанал полнолетен, родителите намислиле да го оженат својот син единец, за да добијат наследници. Но, преподобниот не сакал себе си да се окова во земните окови, бидејќи неговата душа се усдигнувала кон небесните височини, а неговото срце го љубело Бога над сите светски убавини. Горејќи со љубовен пламен кон Господа, тој жеднеел деноноќно да Му служи со умот и срцето, со духот и телото. Затоа ја сакал црквата и нејзините богослужби и секој ден одел на молитва. Тоа било најслатка храна за неговата побожна душа. Слушајќи ги зборовите на на Господа Исуса Христа во Евангелието: Кој го љуби таткото свој или мајката своја повеќе од Мене, не е достоен за Меде; и кој ме љуби Мене, нека го земе крстот свој и нека врви по Мене. – Прохор, окрепуван и озаруван од Светиот Дух, одлучил да го остави светот и сите светски убавини, па целиот да се посвети на Бога. Излегувајќи од црквата, каде ги слушал овие Господови зборови, тој целиот свој имот го раздал на сиромашните и отишол во пустина, пеејќи заедно со пророкот Давид: Душата моја жедува за силниот и живиот Бог. Како што црната жеднее по ведни извори, така и душата моја, Боже, копнее по Тебе! (Псал. 41,2,1).

Доаѓајќи во нагоричката пустина, Прохор нашол мала пештера и покрај неа мал извор на вода, па тука се населил. Почнал да се подвузува со прекрасен и спасителен подвиг, имајќи го секогаш пред очите на душата Господа Бога. Храната му се состоела од трева и разни растенија. Но, и таа храна ја земал само еднаш на три дена. Со молитвата, пак, секогаш ја нахранувал својата душа. Живеејќи на таков начин, проподобниот поминал во пустината 32 години и за тоа време не видел човечко лице, а се дружел само со ѕверовите кои го посетувале.

По Божја промисла се случило ова: некој човек пои ме Диоген, дошол во лов во пустината, каде што преподобниот се подвизувал. Тој сдогледал една срна и почнал да ја брка. Срната бегајќи дотрчала во пештерата на преподобниот, кој, пак, често ја хранел. Гледајќи ја срната многу уплашена, проподобниот ја запрашал: Зошто така бегаш? Тогаш пристигнал и Диоген, па гледајќи го влакнестиот старец, облечен во искинати алишта, силно се исплашил, се свртел назад и почнал да бега. Светиот пустиножител, предвидувајќи со Духот дека набргу ќе постане цар, почнал да го доикува, велеќки: Диогене, врати се! Не плаши се! Застани! Па и јас сум човек. Слушајќи ги зборовите на преподобниот, Диоген се вратил и со страв паднал пред нозете на чудниот старец, барајќи благослов од него. Светиот старец го благословил и пророчки му рекол: “Диогене, оди веднаш во Цариград, бидејќи Бог ќе те издигне на царскиот престол. А тогаш немој мене да ме заборавиш. Тие, па калишта што се на тебе, остави ги во посебна соба и често навраќај се да ги видиш, спомнувајќи си и за мене, старецот, кој живее во оваа пустина.” Диоген го послушал старецот и веднаш отпатувал во Цариград. И пророштвото на светиот старец се исполнило: по кратко време Диоген постанал цар. Тогаш тој постапил по заповедта на светиот пустиножител и своите стари облеки ги оставил во посебна соба. Но, набргу заборавил на нив. Триесет години после тоа преподобниот Прохор му се јавил на Диоген на сон и му рекол: “Зошто, Диогене, ги заборави своите претходни аблеки, а и мене, старецот? Погрижи се да ми подигнеш макер и малечок храм.”

Откако се разбудил, царот го опфатил страв и веднаш отишолд а ги види своите стари облеки и се потцетил на се што му рекел старецот. Сакајќи да ја исполни желбата на преподобниот, царот заминал во пустината, во која го пронашол светиот подвижник бркајќи ја срната. Доаѓајќи во Жеглиговскиот крај, царот не можел да го пронајде светиот старец, бидејќи пред тоа, по Божја промисла, старецот преминал на планината Козјак. А тоа се случило откако ангел Господов се јавил на преподобниот и му рекол: “Бегај одавде длабоко по пустината во пустината и насели се на Козјак”.

Светиот Прохор го послушал гласот Господов и доаѓајќи на Козјак пронашол мала пештера и во неа се населил. Тука живеел уште триесет години, подвизувајќи се со пост и молитва и угодувајќи на Бога со исполнување на Неговите свети заповеди. Со таквиот богоугоден живот тој стекнал дар на прозорливост и чудотворство. И тогаш, веќе во длабока старост, му се јавил на сон на царот Диоген. Царот, патувајќи, го нашол местото на подвижништво на Божјиот угодник и тука, во Нагоричани, му подигнал храм. Но, царот многу тагувал бидејќи не знаел каде почиваат неговите мошти. Затоа усрдно со молел на светиот Прохор да му ги открие неговите мошти. И светиот Прохор му се јавил во сон и му рекол неговите мошти да ги бара во Козјачката пустина. Тогаш царот испратил многу војници да ги бараат моштите од светителот. Тие ги барале многу денови, но нивниот труд бил залуден. А еден старец, стоејќи на врвот од планината Козјак, откаде можел да се види целиот Козјак и во ширина и во должина, здогледал еден бел орел како лета над пештерата над која се наоѓале моќтите на светиот Прохор. Таму се упатиле сите, заедно со царот, и во пештерата ги пронашле нераспадливи моштиле на светителот. Царот и сите што биле со него паднале ничкум пред моштите на светителот па со големо стравопочитување и побожност, со пеење на црковни песни, ги зеле, ја преминале реката Пчиња и дошле во ногоподигнатиот Нагоричански храм. Кога утредента дошле во храмот, во него не ги нашле светите мошти, кои, пак, сами се вратиле во својата пештера. Но, тие повторно ги донесле, а моштите пак сами се врателе. Тоа се случиле три пати. Тогаш царот одлучил светителот да го понесе со себе во Цариград, па го товариле телото на една маска. Но, маската не сакала да се помрдне од местото. Царот во тоа ја видеј желбата на светиот отец Прохор и тој наредил, да се подигне нова црква на реката Пчиња и во неа нераспадливо до денес почиваат светите и чудотворни мошти, од кои тече свето и исцелително миро.

Новоподигнатата црква била осветена во присуство на царот и мноштво народ, а покрај црквата бил изграден и манастир. Царот ја зел левата рака од светителот и со себе ја однесол во Цариград, а останатото тело целло го оставил во новата обител, кое без престан од себе точи свето и целително миро на утеха, помош и лекувања на сите кои со вера и њубов пристапуваат кон светиот Божји угодник, преподобниот и богопосен наш Прохор Пчински.

Житието на свети Прохор Пчински е напишано од непознат автор. Тоа е зачувано во неколку нови преписи од 18-19 век, направени врз основа на постари. Три негови преписи се чувале во манастирската библиотека на манастирот “Свети Прохор Пчински”, а еден препис од 1847 година се наоѓал во бившата Скопска митрололија. Две од Пчинските житија се препишувани од хилендарските монаси Мартириј Хилендарски и Дионисиј Хилендарски.

Преземено од "http://mk.wikipedia.org/