О. Жарко Ѓорѓиевски Недела Крстопоклона (III Недела на Великиот Пост) 31.03.2019

Скопје- храм на св.вмч.Димитриј

31. март 2019. година
Св. Кирил Ерусалимски

Недела Крстопоклона
(III Недела на Великиот Пост)
Марко 8,34-38

✥

О. Жарко Ѓорѓиевски:

Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух.

Благочестиви христијани,

Во оваа недела, светата Црква ни дава поука и поткрепа за да истраеме во нашиот подвиг - да истраеме во прочистувањето на телото и душата со пост и молитва. Господ Исус Христос вели: „Без Мене не можете да направите ништо." (Јн. 15, 5), а светиот апостол Павле појаснува: „Се можам преку Исуса Христа, Кој ме крепи." (Филип. 4, 13). Без Божја помош не би можеле да ги практикуваме добродетелите кои до сега сме ги правеле. Радоста на воскресението и надежта за ветеното Царство Небесно и живот вечен во незалезниот ден на Христовото блаженство, ни даваат сила уште сега, на земјава, да ги совладуваме секојдневните пречки и слободно да газиме боси по трњето на страста и сладостите од овој век, за да стигнеме чисти до изворот на животот. Христовиот пат е тежок и мачен за оние чии срца се прилепени за земното и тој пат не може да го помине секој -многумина се губат и талкаат по прашумите на гревот.

Затоа, светиот апостол Марко ни ги пренесува зборовите Господови, Кој вели: „Кој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, и нека го земе крстот свој и нека оди по Мене." (Мк. 8, 34)
Се прашуваме: Како? Како да го постигнеме ова? Посетуваме храмови, учествуваме на богослужби, слушаме проповеди и прифаќаме поуки на светите оци, и потоа излегуваме во светот, и повторно се прашуваме: Како? Еве денес, евангелистот го пренесува Христовиот начин и вели: „Кој сака да оди по Мене, нека се одрече од себе..."

Според својата слободна волја човекот паднал во грев, па затоа и според својата слободна волја треба да се лекува и на крајот излечи од гревот и смртта. Бог не ги тера со сила луѓето да тргнат no Hero, да го земат крстот, но ги повикува доброволно да Го следат. Потребна е слободна одлука, односно да сакаш да одиш, и да го изодиш до крај патот Христов. Одрекувањето од себеси е самопрегорно предавање на сопствената волја во служба на Бога и ближниот - себежртвата е основното и прво евангелско барање. Барањето за себеодрекување е барање да се одречеме од лажниот себеси, од лажната слика и привид во кој живееме во светот. Себеодрекувањето е преумување, давање на животот нова димензија и смисла. Да го разбереме животот како вистински и единствен пат, еден и неповторлив, a Христос како наш Еден и Единствен Патеводител.

Христовиот крст е најтежок, зашто Он не страда за сопствените, туку за нашите гревови. Нас и сопствениот крст ни е тежок, а колку само е тежок крстот за целото човештво. Но, Христос е нашиот пример и Он прв го земал крстот - нашиот, обременет од нашите безумија и тргнал повторно да не направи луѓе. Дошол да биде Патот, Вистината и Животот. Дошол за да биде прв во маките и прв во славата - за да покаже дека невозможното може да стане вистина.

За да се оди по Христа, не е доволно да се одречеме од самите себе. Освен ова, потребно е да сме подготвени за секаква жртва, па дури и да се жртвуваме себеси заради остварување на возвишените начела на Христовиот морален идеал. A токму таа пожртвуваност можеме да ја потврдиме со смирено носење на сопствениот крст, односно со сите неволји, тешкотии и жалости кои не пресретнуваат во животот. He е можно да се оди по Крстоносецот Христос, без својот личен крст. Сите кои одат по Христа задолжително го носат и својот крст. Таквиот животен крст е обременет со секојдневни неприлики и толку многу е сраснат до вистинскиот христијанин, така што, таму каде што е христијанинот, таму е и крстот, а каде што го нема тој крст, го нема ниту вистинскиот христијанин. Според зборовите на свети Теофан Затворник, кој поучува: „Христијанинот сака да се избави од ропството на силниот непријател, а зарем тоа може да помине без борби и страдања? Христијанинот оди спротивно од целиот светски поредок кој го опкружува, и на тој пат има многу неприлики и тешкотии! Затоа, да се радуваме што го чувствуваме крстот врз себе, бидејќи тоа е знак дека одиме по Господа, по патот на спасението, во рајот."
Сознанието дека секој има свој крст е добро и спасоносно за животот на православните христијани, но стравот кај секого дека неговиот крст е најтежок, го прави животот уште потежок, па дури и очаен, па наместо христијански јунаци и подвижници, често пати имаме духовно раслабени личности и морални инвалиди. Но, зарем е можно толку да сме оптоварени? Бог секогаш ни дава крст, кој можеме да носиме, бреме со кое можеме да се справиме. Тежината ја одредува единствено Бог и тоа само, и само, од љубов кон своите созданија. Ние, пак, ако сакаме можеме да го направиме својот крст лесен, само ако сакаме можеме да Го повикаме Господа на помош и Он доаѓа, помага, крепи, охрабрува, исправа на вистинскиот пат и не дозволува да потклекнеме под секојдневните грижи. Само тогаш, носејќи го сопствениот крст, христијанинот пред себе го гледа благиот лик на Спасителот и ја чувствува Неговата силна и милостива десница. Тогаш, стравот исчезнува, трнливиот пат се претвора во рајска патека, а крстот - од товар, се претвора во скапоцен украс на нашиот живот.

Христос вели: „...нека го земе крстот свој и нека оди по Мене!" Да се оди по Христа значи: да се биде со луѓето и меѓу луѓето - да се пројавува на луѓето образот Божји. Тоа значи да се стане призма низ која светлината Божја ќе се разлева на сите луѓе околу нас. Да се следи Христос и да се оди no Hero значи -заедно со Христа да се преживее сето она што Он го преживеал; последните денови од Неговиот живот; отфрлање од народот, шлаканици и плукања, и на крајот маки и смрт на крстот; маките на крстот поради кои извикувал: „Боже Мој, Боже Мој, зошто Си Me оставил?" (Мт. 27, 46) Тоа значи доброволно препуштање на волјата Божја, односно ако од нас се бара жртва, да го поднесеме тоа како Авраам кога требало да го жртвува својот син; ако настанат големи катастрофи, да го поднесеме тоа како Ное; ако не снајдат секакви тешкотии, да го поднесеме тоа како Јов; дури и ако не водат на погубување заради Христа, да My благодариме на Бога, како што тоа претходно го правеле илјадници маченици и исповедници пред нас. Бог од нас не бара бесцелно страдање, но распнување на стариот огревовен човек. Co распнувањето и умирањето на гревовното битие со сите негови лоши навики, се раѓа нашето ново, богоподобно битие, или како што вели свети апостол Павле: „Како што се умножуваат Христовите страдања во нас, така се умножува и утехата наша преку Христа." (2. Кор. 1,5)

Да се потсетиме, ако не го земеме крстот и не тргнеме доброволно, како што и Христос Го земал Својот крст доброволно; ако не тргнеме кон сопствената Голгота, ако не страдаме, ако не го умртвиме лажниот живот во нас - нема ниту да воскреснеме. Ако не го поминеме трнливиот пат и не го распнеме огревовениот човек - нема да воскреснеме, ниту да бидеме со Бога.

Да се откажеме од својот заблуден живот, да научиме дека поважно е да се спаси душата, отколку да се добие целиот свет. Само така ќе се удостоиме, според милоста Божја, да го видиме Царството Небесно - големо во силата, неспоредливо во славата, каде што ангелите и светиите дононоќно го прославуваат живиот Бог, Отецот и Синот и Светиот Дух.

Амин.

✥