Идејата за културната, етничката или расната „чистота“ е вештачки конструкт кој нема ништо заедничко со природниот предок на нештата. Таа во самата своја срж е противприродна и претставува опасност - не само за „различните“, туку и за самиот ентитет што наводно го „заштитува.“

О, Пресвета Богородице, Дево Владичице, повозвишена од ангелите и архангелите, и најчесна од сета твар, восхит велик на ангелите, возвишена проповед на пророците, преславна похвало на апостолите, прекрасен украсу

Многу е важно правилно да разбереме и да ги запомниме зборовите на тропарот на великиот празник на Успението на Пресвета Богородица: „... По Успението не си го оставила светот, Богородице...’’.

Светител исполнет со љубов. Цел живот, тајно од луѓето, правеше добро и чуда, се обидуваше да ја скрие својата мудрост и се понижуваше пред луѓето со безумност. Меѓутоа, оние околу него го почувствуваа изобилството на Божјата благодат во него и доаѓаа кај него за молитва и совет.

Стоејќи помеѓу Бог и целиот човечки род, единствено Она го направи Бог Син човечки, а луѓето синови Божји, ја направи земјата небо, и го обожи човештвото. Единствено Она меѓу жените стана Мајка Божја по природа надминувајќи ја секоја природа. Преку нејзиното неискажливо раѓање

Богородице, и во раѓањето си го сочувала девството,
а по своето успение не си го оставила светот,
туку си се преселила во животот,
Мајко на Животот,
и со твоите молитви ги избавуваш од смртта нашите души.

 Застапништвото и заштитата на својот живот Ти ги препуштам Тебе Дево, Богородителко, Ти упати ме кон Твоето пристаниште, причино на добрините, снаго на верните, единствена најславена.
Те молам, Дево, да се стиши душевниот немир и бурата на мојата тага, зашто Ти, Богоневесто, си Го родила Христа, Господарот на тишината, единствена Пречиста.

Пророче Божји, Михеј свети,
ти кој волјата Господова до луѓето ја приближи,
опомени за непослушности донесе,
синовите на непокорноста да се исправат помогна,

Радувај се горни Ерусалиме,
радувајте се христијани по сите краишта земни,
радувај се свети Максиме, Бог благоволи прослава да воздаде,

Таму лежат Баратински, и дедо Крилов, и Жуковски, и Чајковски, и Бородин и Мусоргски. Сепак, патеката секогаш е разгазена до Достоевски. А гробот е покриен со цвеќиња, напишан е епиграф од Евангелието според Јован од романот „Браќа Карамазови“: „…ако зрното пченично, што паднало на земја, не умре, останува само“.

Прво, не треба да заборавиме дека не сме енергетски самостојни битија, ниту материјално ниту духовно, и дека нашето вистинско постоење зависи од друг енергетски, благодатен Извор. А ние, всушност, сосем погрешно живееме како да сме енергетски самостојни битија. На пример: без молитва, без причест со Христос итн.

"Добила сам рак", поче да нам прича непозната госпођа док смо чекали пред вратима Старчеве келије, "дошло је до метастазирања, и он се проширио по читавом телу. Лечила сам се у многим болницама, а моје стање је бивало све горе. Трпела сам ужасне болове,

Радувајте се свети маченици,
верата ваша со благодат ве зали,
Аникито и Фотие, вие кои познавте дека нашите страсти
се демони глуви и неосетливи,

Ќе се случуваат разни настани, ќе најавува тешко духовно време, но кога ќе видите како полека исчезнува семејството, тогаш кога ќе се разорува бракот и семејството, знајте дека почнува тешко време за светот.Благословот Божји на светот доаѓа преку семејството.

      Затоа што единствениот вистински Бог е и несоздаден, така што кога нашата создадена енергија ја насочуваме кон Неговата и кога стапуваме во заедница со Неговата несоздадена енергија да може да се случи наше преобразување. Не може создадено да преобрази создадено.

 Оваа Тајна може да се разбере само со вера.
Во тоа време и ние, драги мои, треба да се молиме за нашиот препород, за нашите роднини и блиски луѓе.
Сите ние сме грешни, нечесни и мрзеливи, затоа треба да Му пристапуваме на Господа со молитвата:

Во името на една подобра и поправедна заедница, го попречуваат човекот од потполната богочовечка заедница, која самата конечно ја успокојува и исполнува неговата природа, го поробуваат во одредени рамки на затворената машинерија на безличниот материјалистички свет, го лишуваат од гледањето на Небото

Словото Божјо во раце носејќи го,
во срцето твое се всели о свети Евпл ѓаконе,
темнина во пештерата постоеше се додека светлината Христова
преку тебе во неа не се насели.