Ситно вее снегот
Патот го постила
Еве не уште малку на брегот,
Ги нема твоите стапала.

Тишина се удомува,
Во мисли наши носталгија

218.  Оној што не се моли со внимание, тој е расеан во својата молитва, на него псалмот му е неразбирлив, како да е на друг јазик, а и тој самиот за псалмот – останува туѓ (1. Кор. 14, 17). Демоните од сето тоа си прават подбивање.
219.  Не е сѐ едно – дали му е светот распнат на светиот или – тој му е распнат на светот. Зашто за едни, клинци се – постот и бдеењето, а за други –

Младоженецу, по доброта покрасен од сите луѓе, Кој си нѐ повикал на духовна трпеза во Твојата брачна одаја, ослободи ме од грубата облека на моите гревови, со учество во Твоите страдања, и откако ќе ме украсиш со облеката на Твојата убавина, покажи ме како светол гостин на трпезата од Твоето царство, како милостив.

Цар на славата Сега народот, свештениците и јудејските властодршци за последен пат го слушаат словото Господово во Храмот. А тоа било сеопфатно: го опфаќало минатото, сегашното и идното. Со прашувањето за Јована, Господ наговестува дека Тој е вистинитиот Месија; со приказната за двата сина укажува дека Јудејците ќе бидат отфрлени и на нивното место ќе бидат повикани незнабожечките народи;

“ Што и да посакаш било да кажеш, било да направиш, било да појдеш кај некого, било да јадеш или да пиеш нешто, да легнеш, да спиеш или да направиш нешто што и да е, запрашај се дали му е тоа угодно на Бога, испитај се и најди ја причината зашто го сакаш тоа. Дури тогаш, тоа што ќе го правиш прави го пред Бога.

“Oваа милoст (Бoжја) штo нè вoскрeсна и пoтoа згрeшивмe e пoгoлeма oд милoста штo ни e дадeна тoгаш кoга нe смe пoстoeлe. Слава, Гoспoди, на Твoјата бeзмeрна милoст”. Така гoвoри св. Исак Сирин. Сака да кажe: пoгoлeма милoст Бoг пoкажал кoн нас кoга прeку Христа нè спасил oд гнилeжoт на грeвoт и смртта oткoлку кoга oд ништo нè сoздал.

разникот на Влегувањето на нашиот Господ и Спасител во Ерусалим е настан кој изобилува со символи. Тоа ни зборува за исклучителната важност што тој ја има во евангелската историја. Настан предвесник на една надисториска драма. Во него се мешаат, радоста и тагата, свеченоста и едноставноста, небесното и земното, вечното и минливото, љубовта и суетата, верата и суеверието. Т

Воопшто не треба да се спори, туку само да се моли Бог и Мајката Божја, и Господ без нашето спорење наскоро ќе нè просветли. Мнозина ги изучиле сите вери, но вистинската вера не ја познале како што треба. Оној кој во смирение ќе се моли на Бога, да го просветли Господ, нему Господ ќе му даде да познае колку многу Он го љуби човекот.

Причината е, најјасно кажано, нашата желба за „царство овоземно”, наместо Царство Небесно. Нели го забележуваме тоа суптилно тежнеење внатре во нас, почнувајќи од себе и од нашето најтесно семејство, па сѐ до најшироката заедница, да создадеме некакво „земно царство” на сладости – и тоа по наша мерка; и нели забележуваме дека колку повеќе се трудиме, толку повеќе тоа „земно царство”

Оној што вистински бара да се увери дека направените гревови му се простени, тој секој ден кога не плачел го смета за загубен, макар и да направил во тој ден многу добра. Никој од оние, кои треба да плачат за своите гревови, да не ја намалува својата ревност, мамејќи се со мислата дека на смртниот час ќе добие известување за простувањето.

Алeксиј Чoвeк Бoжји Гo вoзљуби Бoга пoвeќe oткoлку свoитe рoдитeли, и жeната и бoгатствoтo. Сeдумнаeсeт гoдини тoј пoмина какo прoсјак далeку oд дoмoт на свoитe рoдитeли и други сeдумнаeсeт пак какo нeпoзнат и прeзрeн прoсјак вo рoдитeлскиoт дoм сè заради љубoвта Бoжја. И милoстивиoт Бoг oдгoвoри сo љубoв на љубoвта:

Гoлeми христијани сe oниe кoи имаат гoлeма љубoв кoн Христа. O какo навистина билe  гoлeми христијани бoгoнoснитe oтци и мачeници! Вo нашe врeмe за мнoгумина тoа нe e мoжнo ни да сe прeтстави. Eвe штo eдeн oд нив, св. Симeoн Нoви Бoгoслoв, испoвeда вo свoјoт манастир прeд ситe мoнаси. Гoвoрeјќи oд свoe искуствo за тoа какo на нeгo сe oбистинилe збoрoвитe Бoжји: “Мoјoт јарeм e благ и брeмeтo мoe e лeснo”,

Гледајќи го вашиот труд, Бог дарежливо ви ја дава Својата благодат, вам и нему. Но, притоа мора да бидете мртви за себе. Го разбравте ли ова? Вие тагувате кога другите не се добри, а би требало да се предадете на молитвата за со помош на Божјата благодат да дојдете до посакуваната цел. Вие укажувате на доброто потпирајќи се на својата мудрост, а тоа всушност, и не е толку правилно.

Откако му се поклони на овој лик Алексиј се облече во руво на просјак и како таков живееше во тој град полни седумнаесет години, непрестајно молејќи Го Бога во припратата на црквата на Пресвета Богородица. Кога таму се прочу како богоугодник, се уплаши од човечката слава и замина оттаму, седна на кораб што оди за Лаодикија, но по Божја Промисла коработ беше носен и доплови дури до Рим.

Михалис (Пиреа) има дванаесет години. Тој е роден на Крит и живееше во Рим, до таа година. Неговата мајка Корина, по потекло од Пескани и неговиот татко Думитру е од Бреила. Во Рим има сестра Рафаела и двајца браќа Ефрем- Николас и Габриел. Сите се помали од него. Михаил му помагаше  во олтар на епископ Силуан (Шпанија) во Рим Италија во време кога имаше одвај пет години, и кога ги виде родителите Продромус- Даниил и Герасим, се разгори силно во него стремежот кон Бог и одлучи да се пресели на Атон.

Што конкретно пречи во современото општество на востановување на машкото начело? Мене ми се чини дека тоа пред сè е усмерувањето на хедонизам. Основното усмерување на потрошувачкото општество. Ако општеството има потреба од «идеален потрошувач», ако жедта за наслада е во главата на аголот, тогаш во склад со тоа, во човекот со бујни бои расцветува егоизмот, индивидуализмот и инфантилизмот.

Деновиве, во Неделата на света Марија Египетска, со благослов на Митрополитот Струмички г. Наум излезе од печат  „Великиот покаен канон“ на свети Андреј Критски, во издание на Манастирот „Светите Петнаесет Тивериополски свеште-номаченици“, Струмица.
Книгата е издадена по повод шеесет години од возобновувањето на Охридската Архиепископија...

Од каде протече во овој свет ,
Или од кого се изли безшумно,
Дали си последица на гревопадот,
Или си радосница на оној кој е свет?

Во исчекување на светите и благодатни денови на сечесните Страданија Христови и на Неговото сесвето Воскресение, монашкиот наш собор, умножен со верните кои ревносно ги поминаа снежните навеви за да земат удел во оваа небоземна пофалба, ѝ ги упати последните акатистни поздрави на Сепречистата Владичица наша Богородица во оваа Света Четириесетница.