Печатот кој одозгора го ставаме на просфората ја исповеда победата Христова: Исус Христос - Победува (ИС ХС - НИ КА). Химната која ја пееме, принесувајќи ја просфората, ја прославува победата Христова. Тоа е Победничка Песна. Песна на триумфот и длабока благодарност кон Господ на Силите, кој е “непропадливост која ја победува смртта”.

Бегањето од светот кон Христа дава прибежиште. Свет, пак, ја нарекувам љубовта кон сетилните нешта и кон телото. Оној којшто со разбирање на Вистината се отуѓил од тоа станува Христов посвоеник кој ја умножува љубовта Негова, со која ја отфрла севкупноста на овој свет и го купува „скапоцениот бисер“ – Христа.

Ако е разврската лесно предвидлива, тогаш зошто така лесно се прифаќаат и се преценуваат повеќето од овие несуштински поделби, што е во корист само на ѓаволот, и зошто се заборава дека тие што ги потхрануваат (на штета на единството на Црквата) се профилираат во негови слуги?
Или, можеби, овие поделби се јасни предзнаци...

Тогаш, зарем нема тврда ограда за вистината на Воскресението? Има! Таа ќе се пројави во процесот на чистење на душата и телото од изопачености, и воспоставување на почеток на новиот живот преку силата на Воскресението, добиена уште во светото Крштение. Таквиот човек ќе чекори во светлоста на Воскресението. За него, секој што говори против Воскресението ќе делува безумно, како што за оној што дење оди, безумно делува човекот што тврди дека е ноќ.

Затоа и ви напишав дека ќе се молам во вашите срца да остане само Невечерната светлина на Воскресението и љубовта, по тоа ќе нѐ познае овој свет дека сме Христови и дека Христос ја победи смртта и дека нема смрт. Не грижете се и оставете ги нека зборуваат дека сме безумни и примитивни. Тоа не е ново карактеризирање на христијаните. Тоа е така бидејќи ние, едноставно, не се плашиме од смртта, зашто знаеме дека жив е нашиот Бог и ние живи ќе бидеме.

Што да кажам за поука и од каде да почнам после ова евенгелско четиво (види: Лука 24, 1–35), веројатно најзначајното во целиот Нов Завет, кое ја истакнува нераскинливата врска помеѓу богопознанието и Светата Евхаристија. Воскреснатиот Христос чекори покрај своите апостоли Лука и Клеопа на патот за Емаус и, иако многупати пред ова чудесно патување чекореле заедно, тие не Го препознаваат и во Него гледаат само обичен туѓинец сè до моментот на прекршувањето на лебот.

 „Радувајте се, луѓе, и веселете се! Ангелот што седеше на гробниот камен, тој ни благовести, велејќи: Христос - Спасителот на светот - воскресна од мртвите, и со благопријатна миризба ја исполни вселената. Радувајте се, луѓе, и веселете се!“ (Хвалитна воскресна стихира на Утрена на Втор ден Велигден).

Ако ѓаволот не може од внатре да те заведе, почнува да те мачи надворешно – преку луѓето кои му се потчинети. Затоа биди подготвен за ова страдање и очекувај ги непријатностите да ти дојдат на гости. Еднаш ти се приближуваат пофалби, потоа укори, клевети и тешкотии од секаков вид. Многу е важно да сфатиш кој ја предизвикува бурата, и сето тоа мирно да го поднесеш: непријателството против одредени луѓе треба да се претвори во непријателство против лукавиот

 Токму кон ова духовно воскресение, обнова на нашите души, не повикува Црквата на великиот и радосен ден на Светлото Христово Воскресение. „Денес дојде спасение за светот, видлив и невидлив! Христос воскресна од мртвите-востанете со Него и вие; Христос е во Својата слава-издигнете се и вие; Христос стана од гробот-ослободете се од оковите на гревот!

Во Великата сабота го совршуваме Погребението на Божественото Тело и слегувањето во адот на Господа и Спасителот наш, Исус Христос, со кој го обнови родот човечки од распадливост и го преведе во живот вечен.
 Затоа, со Своето неискажливо снисходење, Христе Боже наш, смилувај се над нас. Амин.

Богородица, заедно со жените мироносици, најмногу и докрај сострадуваа под Крстот, но затоа и први ја слушнаа веста за Христовото воскресение и први Го допреа Воскреснатиот Богочовек Христос.
Поуката што може да се извлече од напишаното е дека ни е потребна смирена и љубовна постојаност во подвигот на следење на Богочовекот Христос, докрај – до „последното место“. „Последното место“ е почеток и крај на овоземниот православен духовен живот.

Се во светот има свој центар околу кој се движат нештата. Во нашиот, тоа е Христос и тоа воскрснатиот!
Христос воскресна!
Everything in the world has its own center around which things move. In ours, it is Christ and the Risen One!
Christ is risen!

Христе, си слегол во долните места и си ги скршил вечните резиња, кои ги држеа врзаните и, како Јона од китот, си воскреснал од гробот. Откако ги запази цели печатите, Христе, си воскреснал од гробот, без да ги повредиш клучевите на девството при Твоето раѓање, и ни ги отвори рајските врати.

И покрај сложената ситуација поради распространувањето на вирусот Kовид-19 и затворените граници меѓу државите, во знак на големото пријателство меѓу нашиот и грчкиот народ и оваа година, за радост и поткрепа на христијанските верници, во земјава пристигна светиот оган, познат и како благодатен оган.
За благодатниот оган секоја година на Велика Сабота самиот се пали во Светиот Гроб на Господ Исус Христос во Ерусалим.

Ако си се очистил од страстите, принеси се на Бога, како чиста и непорочна жртва, каква што прилега Нему Пречистиот. Погледни кон Голгота. Таму крстот на благоразумниот разбојник е крст на очистување од страстите, а Крстот Господов е крст на чиста и непорочна жртва. Тоа е плодот на преданоста на Божјата љубов која е безпрекорна, целосна и безвозвратна. Кој Го одведе и Го прикова на крст нашиот Спасител? - Преданоста! Во Гетсиманската градина нашиот Господ Исус Христос се молеше

„Кога силите Те гледаа, како измамник клеветен од беззакониците, Христе, трепереа од неискажливото Твое долготрпение, но кога гробниот камен беше запечатен од рацете на оние што Ти ги прободоа ребрата, радувајќи му се на нашето спасение, тие Ти викаа: Слава му на Твоето снисходење, Човекољупче!“ (стиховна стихира на вечерна на Велики Петок)

Утрена богослужба со читање на 12-те страдални Евангелија, на која чиноначалствуваше Архиепископот Охридски и македонски и на Јустинијана Прима г.г. Стефан во сослужение на свештенството од Соборниот храм, во Скопје. Во текот на утрената богослужба, на средината на  храмот беше изнесен Крстот со Распнатиот Христос.

– Нема ништо поопасно од тоа да не се љуби и да не бидеш љубен. Тука, секако, пред сѐ, мислам на оној љубовен однос помеѓу Бог и човекот, без кој нашето постоење нема никаква смисла. Светите отци велат дека љубовта го изгонува стравот и дека совршената љубов не знае за страв. Од друга страна, пак, стравот Божји во подвижничкиот живот означува почеток во восовршувањето во љубовта. Очигледно, за љубов, по сѐ што слушнав и прочитав деновиве, ние не можеме да зборуваме. Но тоа и не е толку страшно, бидејќи за љубов зборуваат совршените.