Нашиот живот е во Твоите раце, Господи. Помогни ни да ги предадеме својот ум, срце и раце на Твоја грижа, за правејќи сè заради Тебе, да ја твориме Твојата волја во смирение, вера и над сè, во љубов. Амин.

Духовните плодови на љубовта се јасни: мир и радост во душата. Тогаш сѐ ќе ви биде блиско и мило, и ќе пролевате многу солзи за ближните и за сите созданија. Често, за еден љубезен поздрав, човекот во душата чувствува некоја радосна промена.

Всушност, ние, клириците, а особено монасите, кои немаме потреба да се грижиме за семејство и деца, ги разбираме тие услови, во кои живеат брачните христијани. Луѓето се принудени многу да работат, долго да патуваат до работното место и до дома, а навечер дома исто така имаат многу обврски…

Спознаја да смо промашили, да смо пали, да смо погрешили – ако имамо пред собом лик Исуса Христа – произвешће у нама тугу, али та туга неће бити пут у очај, у малодушност, у пропаст, него ће та туга бити туга која отвара врата радости и у исто време биће друга страна радости, јер ћемо молитвом и постом у покајању препознати најдубљи израз љубави

Дека овој голем светител среќавал чести и бројни искушенија, треба да прифатиме, и на тој начин ни се покажува навистина совршен. А оние работи, кој ум може да ги сфати, кој збор може да ги изрази овие дотогаш нечуени сплетки ковани од лутиот непријател, поткажувањата и клеветите на новите непријатели на Бога против него, борбите што мораше да ги води за вистинската вера во текот на дваесет и трите

Темните мисли, изговарањето на навредливи и вулгарни зборови и акумулирањето на негативни чувства и особини можат да се наречат и "програма на самоуништување". Според нашите истражувања, клетвата предизвикува мутагено дејство слично на радиоактивно зрачење од 1000 Рендгени, а погрден збор или псовка пропратена со презир, со гнев,

Боже, Кој во минатото си говорел на татковците наши, пророците и светите на Црквата Твоја, говори ни и нам преку Синот Твој, Исуса Христа. Отвори ги срцата наши, та преку твојата помош непрестајно да го слушаме словото и да ја твориме волјата Негова. Амин

Но светиот Григориј имајќи го опитот на аскетите на Света Гора и на сите свети Отци на Црквата ни, се спротистави на оваа прелест, на рационализмот на западниот Варлаам,

со Православната вистина, дека Христијанинот не само со умот,

туку со целото негово битие може да го прими искуството на Благодатта Божја.

Боже, со Својата голема милост и љубов погледни на нас, луѓето Твои,

за Твојата благодат секогаш да нè поучува, води и го сочува нашето тело и душа, Ти,

со Синот Твој и Господ наш, Исус Христос. Амин.

  Нема проблем, и да се појават скитање на мислите и збунетост во умот, не треба да бидеме невнимателни,

бидејќи непријателот напаѓа и за миг нè совладува.

Во истиот миг да се вратиме на молитвата и да ì се вратиме со радост!

Послушајте што рекол блажениот апостол: „Да го забораваме она што е зад нас, а да се стремиме кон она што е пред нас“.[1] Размислете, возљубени: светиот пост трае седум недели, а најпочитувана од сите е седмата, којашто се именува и ‘велика’ Но таа не е поголема од другите поради тоа што има повеќе часови, туку поради тоа што во неа се извршиле големи тајни – односно страдањата на Господа.

Боже, биди милостив кон мене грешниот. Исцели ја мојата душа и помилуј ме.
Молете се едни за други за да се исцелите!
Молитвата која е со вера ќе го избави страдалникот... (се изговара името).

Амин.

Човечкото тело беше земено од земјата, но не е создадено за земјата. Падна во распадливост, но не беше создадено за распадливост. Тоа е создадено, украсено од Создателот за вечноста и вечното. Тоа веднаш по содавањето беше оживеано од бесмртната и света душа, заедно со неа вознесено од земјата во светол рај за

Социолозите и антрополозите, религиозни и нерелигиозни како Диркем на пример, одамна објективно и научно докажаа дека празнувањето на празниците припаѓа на најдлабоката и првобитна основа на човечката култура и живот. Од историјата не е позната ниту една човечка цивилизација која не празнувала празници.

Како да не се срамуваме од небото и од земјата ние, кои сме купени со пречесната Христова крв, пак да се враќаме назад? Како да не црвенееме пред себеси затоа, што однадвор се покажуваме светли и убави, а однатре сме исполнети со секаква нечистотија? До кога ќе куцаме на обете нозе?

Црквата многу правилно и мудро ги повикува сите нејзини членови да се подвизуваат, т.е. да влезат во процесот на доброволно лишување (какво и да е тоа) за постепено да се одвојат од земните работи и да се исполнат со љубов кон небесното. Сепак, многу луѓе се спротивставуваат на овој призив за подвиг.