Излезе од печат петтото издание од илустрираната едиција „Библиски настани“ со наслов Храбриот Давид.
Предговор за стрипот
„Нема власт, што не е дадена од Бога“, вели светиот апостол Павле, во своето послание до Римјаните. Во Стариот Завет Бог ги избирал водачите на Израилот и ги помазувал за свои избраници преку пророците. Така се случило и овде, во настанот опишан во првата и втората книга Царства. Кога Саул, избраникот Божји, не ја послушал заповедта Божја, и зел материјални богатства од идолопоклонците, Бог се оддалечил од него, и му го одзел царското достоинство. Потоа, преку пророкот Самуил избрал нов цар, најмладиот Јесеев син, Давид, кој ги пасел татковите овци. Уште тогаш се покажал Давид како похрабар и омилен во народот, поради што бил замразен од Саула. Саул, од кого отстапил Духот Божји, се трудел по секоја цена да го погуби младиот богоизбран Давид, но Бог бил со него, и затоа Саул не можел никако да му напакости. И покрај тоа што Давид станал зет на Саула и најдобар другар на неговиот син Јонатан, сепак, Саул бил решен да го убие. Но, за време на нападите на царот Саул, Давид неколку пати имал можност да го убие, но не го сторил тоа, затоа што не се осмелувал да крене рака врз избраникот Божји. На крајот, Филистејците го убиле царот Саул и неговиот син Јонатан, по што, Давид славно и со голема радост од народот бил помазан за цар и водач на народот.
Во ова библиско раскажување на боговдахновените автори на библиските книги, има многу поучни поенти, но овде ќе протолкуваме само две од нив.
Духот Божји го напуштил Саула поради тоа, што Саул не Го послушал Бога, и затоа што зел богатства од идолопоклониците.
Ова се случува и денес со сите православни народи. Кога народот не му е послушен на Бога, не живее според начинот кој е од Бога благословен, се препушта на развратен живот, и кога, наместо да ја чува и негува православната вера, се враќа на паганските обичаи, суеверија, маѓии, гатања, баења, еретички учења и сите овие нешта ги комбинира или поистоветува со православната вера – тогаш Бог отстапува од таквиот народ и од неговите водачи и го предава на власта на „лошиот дух“ (1. Цар. 16, 14) за да се опамети и да се покае, т.е. да му се врати повторно на Бога. Но, ако народот не се покае, тогаш ќе биде потиснуван, измачуван, па дури и истребуван од иноверни владетели, како што се случувало пет векови на Балканот, но и ден денес се случува со православните христијани во Турција, Албанија, Македонија, Србија итн. Само искреното покајание ќе нè врати во заедница со Бога, од која сме отпаднале заради нашиот грешен живот и погрешно верување, и ќе ги смири нашите непријатели, кои Бог ги допуштил, за да се вразумиме.
Втората поента на раскажувањето е волјата Божја и богоизбраноста.
„Човек гледа на лицето, а Господ гледа на срцето“, - се вели во Светото Писмо. При избирањето на нов цар помеѓу синовите на Јесеја, Самуил мислел дека тоа ќе биде некој од постарите и посилни синови на Јесеја, но Бог му кажал дека тоа ќе биде најмалиот и неугледен дотогашен чувар на овци – Давид. Но, Бог го повикал да биде цар, и Давид се покорил на волјата Божја. Не се прашувал дали може да ја врши таа служба, да го води народот Божји, туку едноставно прифатил и бил помазан од страна на пророкот Самуил.
Секој од нас е повикан од Бога за некоја служба, и за таа служба од Него ни се дадени и соодветни таланти (дарови) кои треба да ги откриеме и да ги умножиме, и повторно Нему да Му ги вратиме. Но, волјата Божја не можеме да ја спознаеме без да веруваме во Него, без да бидеме дел од Светата православна црква. Само така Бог ни зборува и ни ја објавува Својата волја, преку своите избраници – епископите, свештенството и монаштвото, т.е. преку оние кои живеат свет живот, кои се удостоиле уште сега и тука да го живеат царството Божјо, и кои станале садови на Светиот Дух, па преку нивните усти говори Самиот Бог. За сè што правиме, најпрво да се помолиме на Бога, Он да ни каже дали е добра и богоугодна нашата намера, па според тоа, како чувствуваме во срцето, така и да правиме. Ако повторно ни е тешко да одлучиме, тогаш да одиме кај својот свештеник, на кого му веруваме и го почитуваме, и од него да побараме совет, но претходно пак да се помолиме, та Бог преку тој свештеник да ни ја открие Својата волја. Од нас Бог бара да имаме чисто срце и ум, со вера и доверба во Него да доаѓаме редовно на литургија во црква, да се трудиме во молитвата, постот, исповедта и причестувањето, а Бог, кога ќе ја види нашата отвореност кон Него, Самиот Он ќе го чисти и обновува нашето срце, ќе нè направи садови на Светиот Дух, во кои ќе пребива Он. Само така ќе можеме да разговараме со Бога како Мојсеј, лице в лице, и како Давид ќе ја спознаваме волјата Божја за нас, и ќе ги победуваме и најсилните искушенија и демонски напади, затоа што Бог ќе биде со нас, сега и секогаш и во сите векови. Амин.
Господов благослов на вас и на вашите семејства.
† Митрополит Повардарски
Агатангел (Станковски)
Извор:
http://www.povardarska-eparhija.org.mk/pe//index.php?option=com_content&task=view&id=822&Itemid=32
