Светите отци се деца на блгодатта на Светиот Дух. Плод на оваа благодат е - простувањето. Тоа е љубовтта и тогаш со неа, може само добро да се зборува за некого да се биде во молитва за него, да не се паметат навредите и злото.
Затоа, невозможно е да се простува, а да се нема оправдание за секого.
Тоа е психолошки факт. Срцето така е создадено. Не е умот, не е
нервниот систем - како што науката се обидува да ни докаже, а особено
психијатрите - така создаден, туку срцето од Бога е така создадено.
Тоа е христијанското срце - тоа простува и прави СЕ за да го оправда човекот. Зарем не е така? Тоа е христијанска особина.
Многубожецот и муслиманот не знаат за тоа....за делото на благодатта на Духот Свет... Обидете се да му кажете на муслиманот да проштева, да го оправдува и љуби својот непријател. Ќе ве убие!
Еднаш јас вас сакав да ве запрашам, зошто никогаш не ви паѓа на памет да ме прашате:
„Што ве лути вас? Што ве растажува? Што најмногу ве вознемирува?“
Секогаш е тоа истата работа - нехристијанското срце.
Злото срце, кое што не сака да прости. Срце, кое што е во
непријателство со Бога, затоа што не сака да прости, ниту има намера да
проштева, а покрај сето тоа се осмелува да ја изговара Молитвата
Господова:
“...и прости ни ги долговите наши, како што им ги проштеваме и ние на
нашите должници...“; додека во исто време срцето и умот се во
непријателство кон некој човек.
Тоа, многу ме лути...зашто надворешната форма никому не му користи, најмалку на Бога.
Мислам и секогаш доаѓам до констатација: тоа значи дека тие сеуште не
дошле до суштината, зашто целата тајна, целокупната сол на
христијанството лежи во тоа:
да се заборава, да се простува, да се оправдува, да не се знае за зло, да не го паметиме. Ниту гревот, ниту злото.
Пијаница, блудник, горделивец - Бог ќе ги помилува.
Но за оној кој што не сака да заборави, да проштева, да
оправдува , му се затвора патот кон животот вечен со Бога, но, и за
живот , тука, на земјата.
Таквиот бидува отфрлен од Бога и Бог не го слуша.